خبرگزاری مهر؛ گروه استانها: کردستان، سرزمینی که در فراز و نشیب تاریخ ایران همواره سنگر ایستادگی بوده است، این روزها بار دیگر با روایت‌هایی از فداکاری و همبستگی، نام خود را در حافظه جمعی کشور ماندگار کرده است.
مردمان این دیار، از کوچه‌های شهر تا دامنه‌های زاگرس، در هر شرایطی یک اصل را ثابت کرده‌اند که هیچ‌گاه پشت به وطن نمی‌کنند.
در کوچه‌های شهرهای مرزی کردستان، هنوز هم رد پای روزهایی دیده می‌شود که مردم این دیار با دستانی خالی اما اراده‌ای استوار، برابر تهدیدها ایستادند، آن روزها، نه تنها جنگ، که آزمونی برای سنجش همدلی و همیاری مردمی بود.
روحیه ایثار، میراثی ماندگار در کردستان
کردستان، سرزمین مردمانی است که سال‌ها مرزبان وفادار وطن بوده‌اند و چالش‌های زندگی در مناطق مرزی، آنان را به مردمی صبور، پرتلاش و آماده برای هر شرایطی تبدیل کرده است و همواره نشان داده‌اند که اتحادشان از هر دیوار و مرزی محکم‌تر است.
جنگ تحمیلی ۱۲ روزه اخیر، فرصتی برای نمایش دوباره این همبستگی بوده است؛ همبستگی‌ای که ریشه در فرهنگ عمیق همیاری و نوع‌دوستی دارد.
این فداکاری، تنها محصول یک لحظه خشم یا اضطرار نبود؛ ریشه‌های عمیق فرهنگی در کردستان، از نوع‌دوستی گرفته تا حس مسئولیت جمعی، بستر این همبستگی را شکل داده است.
در این میان، مردم بانه با اقداماتی سازمان‌یافته، نمونه‌ای روشن از این فرهنگ را به نمایش گذاشتند.
شل‌گیری شبکه‌های مردمی
یکی از فعالان اجتماعی در بانه در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره این همبستگی روایت می‌کند: گروه‌های اجتماعی ما متشکل از جوانان فعال کرد در شهرستان‌های استان هستند که در مواقع بحران شروع به خدمت‌رسانی می‌کنند.
متین سیفی توضیح می‌دهد که چگونه با آغاز جنگ، جلسه‌ای فوری برای انسجام گروه‌ها تشکیل شد و اعلام کرد: هدف ما ساماندهی کارهای لازم و رفع نیازهای مردم بود.
وی بیان کرد: این گروه‌ها نخستین گام خود را هماهنگی با روستانشینان مرزی برای پرورش دام و طیور گذاشتند تا دسترسی به مواد غذایی پایدار شود.
وی خاطرنشان کرد: به موازات این اقدام، ناوگانی از مینی‌بوس‌های شهری شناسایی و ساماندهی شد؛ خودروهایی که در شرایط بحرانی وظیفه انتقال مردم و مصدومان را بر عهده گرفتند و حتی در کنار بیمارستان‌های صحرایی مستقر شدند.
ابتکارهای محلی در بحران
سیفی از خلاقیت دیگری نیز می‌گوید: با توجه به اینکه در منطقه ما بلوط زیاد است، اقدام بعدی جمع‌آوری و دپوی بلوط‌های زاگرس بود تا در شرایط سخت برای استفاده از آن‌ها و تبدیل آن به آرد اقدام شود.
وی گفت: این ابتکار، پاسخی به کمبود آرد در بانه بود و نشان داد که چگونه ظرفیت‌های طبیعی منطقه می‌تواند به کمک بقا و تاب‌آوری جامعه بیاید.
این فعال اجتماعی کردستانی بیان کرد: همزمان، گروه‌های محلی به فکر پشتیبانی درمانی افتادند و هماهنگی با جراحان و شکسته‌بندها و ماماهای محلی و حتی آموزش انجام تزریق و پانسمان در برخی محلات بانه انجام شد و این اقدامات به معنای ایجاد یک نظام سلامت مردمی بود که در نبود امکانات گسترده، توانست بار بزرگی از دوش منطقه بردارد.
آماده‌باش همیشگی
به گفته سیفی، هرچند تنش‌ها طولانی نشد، اما آمادگی نیروهای مردمی به پایان بحران محدود نماند و براساس شرایط منطقه و شهرستان بانه، ما همچنان در آماده‌باش کامل قرار داشتیم و نیروهای ما گوش به زنگ و آماده برای انجام اقدامات بعد از هر واقعه‌ای بودند.
وی تصریح کرد: این نیروها حتی آمادگی خود را برای کمک به استان‌های همجوار اعلام کرده بودند.
این جوان کرد توضیح می‌دهد: شبکه مردمی بانه شامل حدود ۲۰۰ نفر بود که در گروه‌های ۲۰ تا ۳۰ نفره سازماندهی شدند و دامنه وسیعی از خدمات و فعالیت‌ها توسط این افراد انجام شد و هر گروه هم با افراد دیگر در ارتباط بود و این افراد تمام توان خود را به کار گرفتند و با دل و جان توانستند هر کاری که از دستشان برمی‌آمد را انجام دهند.
همبستگی فراتر از بحران
اتحاد مردم کردستان تنها در روزهای جنگ معنا پیدا نمی‌کند و این همبستگی در زندگی روزمره نیز جریان دارد، از پاسداشت آداب و رسوم گرفته تا همزیستی مسالمت‌آمیز در میان تنوع قومی و مذهبی و در واقع کردستان نمونه‌ای از جامعه‌ای است که توانسته همزمان با حفظ هویت فرهنگی خود، الگوی وحدت ملی باقی بماند.
الگویی برای ایران
کردستان با این ویژگی‌های برجسته، تصویری از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که بحران را فرصتی برای نمایش ظرفیت‌های درونی خود می‌داند و مردم این سرزمین نشان داده‌اند که ایستادگی و همدلی برایشان یک انتخاب نیست، بلکه بخشی از هویت آن‌هاست و شاید راز ماندگاری کردستان همین باشد؛ سرزمینی که هر بار در آزمون تاریخ، روایتی تازه از مقاومت و امید به ایران هدیه می‌دهد.
