ورزش مدیا: شجاع خلیل‌زاده پس از صدور حکم محرومیت علیرضا بیرانوند، آتش خشم خود را متوجه جواد خیابانی کرد. او در استوری‌اش، مجری تلویزیون را «استاد نفرت‌پراکنی» خطاب کرد، به او تاخت که «اسباب شوخی و خنده بودید، حالا اسباب نفرت شدید» و با طعنه نوشت: «این زمین بازی شما نیست… به همان گاف‌های قبلی‌تان برگردید!» برای کسی که تازه فوتبال ایران را دنبال می‌کند، این حمله شاید جسورانه به نظر برسد؛ اما کافی است کمی عقب‌تر برویم: همین شجاع، هشت ماه پیش، خیابانی را «بزرگ ما» می‌نامید.
شجاع استثنا نیست؛ او نماد تیپی از فوتبالیست‌های ایرانی است که مواضعشان با تغییر باد عوض می‌شود. همان کسی که می‌خواست با پرسپولیس شش‌ساله تمدید کند و دو ماه بعد در قطر لوگوی الریان را بوسید؛ همان که دیروز برای زنوزی خط و نشان می‌کشید و امروز دست مالک تراکتور را می‌بوسد؛ مرد هزاررنگ فوتبال ایران.
خلیل‌زاده بارها خودش و هم‌نسلانش را «سربازان لب مرز» خطاب کرده است؛ مقایسه‌ای که حتی از شوخی هم گذشته و رسماً توهین به عقل مخاطب است. چطور ممکن است فوتبالیستی با قراردادهای میلیاردی، پروازهای اختصاصی، حواله خودرو و خانه و شهرت بی‌پایان، خودش را هم‌ردیف جوانی بداند که در سرمای سه‌صبح زمستان، تنها و بی‌امکانات، مقابل خطر می‌ایستد؟ حتی اگر از ادبیات پوپولیستی بازیکنان ملی گذشته باشیم، این قیاس وقیح، زخمی عمیق بر شعور عمومی است؛ و شجاع در تکرارش سماجت دارد.
شجاع به خیابانی می‌گوید: «این زمین بازی شما نیست.» اما واقعیت این است که زمین بازی سال‌هاست در اختیار امثال اوست؛ فوتبالیست‌هایی که هر وقت اراده کنند یک مصاحبه یا استوری منتشر می‌کنند، بی‌آن‌که کمترین مسئولیتی در قبال حرف‌هایشان داشته باشند و هر بار که منفعت‌شان اقتضا کند، چهره‌ای تازه رو می‌کنند.
اینکه جواد خیابانی سال‌هاست با گزارش‌های پرگاف و تحلیل‌های سطحی اعصاب میلیون‌ها بیننده را خرد کرده، انکارناپذیر است. اما وقتی منتقدش کسی مثل شجاع باشد، تناقض، دردناک‌تر می‌شود. انتقاد از خیابانی حق است، ولی نه از زبان کسی که استاد «تغییر مواضع» است.
داستان شجاع فراتر از یک استوری است؛ قصه مردی که هیچ‌وقت جای پای محکمی برای خودش نساخت، چون همیشه آماده بود جای پای دیگری را ببوسد. از تبریز تا دوحه، از پرسپولیس تا تراکتور، از مدیحه‌سرایی برای کی‌روش تا تمجید از قلعه‌نویی؛ هر جا سود بیشتری دید، همان‌جا ایستاد. تصویری از نسلی طلبکار، بی‌ثبات و پرمدعا که فوتبال ایران ساخته است.
