بررسی جدید پژوهشگران کانادایی نشان می‌دهد که خلبانان زن در موقعیت‌های پروازی استرس‌زا می‌توانند بهتر از همتایان مرد خود عمل کنند.
به گزارش ایسنا، یافته‌های پژوهش جدید «دانشگاه واترلو»(UWaterloo)، فرضیات سنتی حوزه هوانوردی را به چالش می‌کشند و نشان می‌دهند خلبانان زن نقاط قوت منحصربه‌فردی دارند که به آنها کمک می‌کنند تا در سیستم‌های آموزش و ارزیابی خلبانی بهتر باشند.
به نقل از میراژ نیوز، «نایلا آیالا»(Naila Ayala) دانشجوی پسادکتری دانشگاه واترلو و از پژوهشگران این پروژه گفت: این یافته‌ها هیجان‌انگیز هستند زیرا ما را به تجدید نظر درباره نحوه ارزیابی خلبانان سوق می‌دهند. ما نمی‌توانیم فرض کنیم که چون دو خلبان به چیزهای یکسانی نگاه می‌کنند، واکنش یکسانی نشان خواهند داد. پژوهش ما نشان می‌دهد که زنان ممکن است در حفظ کنترل و تصمیم‌گیری در سناریوهای استرس‌زای پرواز بهتر باشند.
همچنین، این پژوهش نشان داد با وجود این که خلبانان زن و مرد الگوهای توجه بصری و تجربه پرواز تقریباً یکسانی دارند، خلبانان زن هنگام افزایش سطح استرس، خطاهای کمتری را در کنترل پرواز مرتکب می‌شوند. این بدان معناست که اگرچه هم زنان و هم مردان در طول پرواز به اطلاعات یکسانی توجه داشته‌اند اما زنان در نحوه واکنش به آن اطلاعات، سازگارتر و دقیق‌تر بوده‌اند. این نتایج، اهمیت توجه به شاخص‌های سطحی مانند تمرکز بصری را هنگام سنجش عملکرد خلبان برجسته می‌کنند.
پژوهشگران از یک شبیه‌ساز پرواز با کیفیت بالا برای ارزیابی ۲۰ خلبان - ۱۰ زن و ۱۰ مرد - با تجربه هوانوردی عمومی استفاده کردند و رفتار آنها را هنگام پرواز در مجموعه‌ای از موقعیت‌های معمولی و اضطراری مورد بررسی قرار دادند. پژوهشگران در طول هر سناریو به بررسی این مورد پرداختند که خلبانان به کجا نگاه می‌کردند و چگونه واکنش نشان می‌دادند.
همگی خلبانان عینک‌های ردیابی چشم داشتند و وظایف استاندارد پرواز از جمله واکنش نشان دادن به خرابی‌های غیر منتظره موتور و چالش‌های فرود را انجام دادند که برای آزمایش واکنش‌های آنها در موقعیت استرس‌زا طراحی شده بود. این کار به پژوهشگران امکان داد تا داده‌هایی را درباره توجه بصری و دقت عملکرد جمع‌آوری کنند.
«سوزان کرنز»(Suzanne Kearns) دانشیار دانشگاه واترلو گفت: درک چگونگی عملکرد افراد گوناگون در موقعیت‌های استرس‌زا به ما کمک می‌کند تا برنامه‌های آموزشی بهتر، کابین‌های خلبان امن‌تر و سیستم‌های هوانوردی فراگیرتری را برای همه ارائه دهیم. در زمانی که صنعت با کمبود خلبان روبه‌رو شده است، بهره‌برداری از پتانسیل کامل همه خلبانان صرف نظر از جنسیت آنها بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد.
این گروه پژوهشی امیدوارند که یافته‌های آنها با شناخت طیف گسترده‌تری از نقاط قوت و توانایی‌ها، به شکل دادن استانداردهای آموزش و ارزیابی خلبانان در آینده کمک کنند.
