به گزارش اقتصادنیوز به نقل از اکوایران، علی لاریجانی بار دیگر به صحنه سیاست ایران بازگشته است؛ این‌بار در قالب فرستاده ویژه رئیس‌جمهور به مسکو. مأموریتی که اگرچه عنوان رسمی ندارد، اما نشانه‌ای از بازگشت او به گفت‌وگوهای سطح بالای دیپلماتیک تلقی می‌شود.
این نخستین‌بار نیست که لاریجانی در چنین سطحی نقش‌آفرینی می‌کند. او پیش‌تر در پرونده توافق‌نامه ۲۵ ساله ایران و چین نیز به‌عنوان یکی از چهره‌های اصلی طراحی و پیگیری سند همکاری‌های راهبردی با پکن شناخته می‌شد.
لاریجانی پس از ردصلاحیت در دو دوره پیاپی انتخابات ریاست‌جمهوری، از عرصه رسمی سیاست تا حد زیادی کنار رفت، اما جایگاه و روابط او در سطوح بالای حاکمیتی حفظ شد و از دایره تصمیم‌سازی خارج نماند.
بازگشت اخیر او در شرایطی رخ داده که پس از جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، آتش‌بسی شکننده برقرار شده و برخی نشانه‌ها از احیای دیپلماسی منطقه‌ای دیده می‌شود. در چنین فضایی، اعزام لاریجانی به روسیه را نمی‌توان صرفاً یک اقدام نمادین یا تشریفاتی ارزیابی کرد. به نظر می‌رسد که بازگشت او بخشی از یک بازآرایی در تیم سیاست خارجی جمهوری اسلامی باشد.
در حال حاضر، ایران با مجموعه‌ای از چالش‌های عمده سیاست خارجی مواجه است: از تلاش برای احیای مذاکرات هسته‌ای و مدیریت تنش‌های منطقه‌ای گرفته تا مقابله با سناریوهای امنیتی جدید و بازسازی روابط با کشورهای همسایه. در این میان، استفاده از چهره‌هایی باتجربه و مورد اعتماد در ساختار تصمیم‌گیری، اهمیتی دوچندان یافته است.
برخی ناظران سیاسی این تحرک تازه را با نقش پیشین علی شمخانی در مذاکرات پنهانی میان ایران و عربستان سعودی مقایسه می‌کنند؛ مذاکراتی که به پایان ۷ سال قطع روابط و امضای توافقی امنیتی میان دو کشور انجامید. لاریجانی و شمخانی هر دو سابقه امنیتی-سیاسی دارند، هر دو در برهه‌هایی از مرکز سیاست کنار گذاشته شدند، و هر دو در بزنگاه‌هایی حساس به نقش‌آفرینی بازگشته‌اند.
اگرچه بازگشت لاریجانی با احتیاط و دور از هیاهوی رسانه‌ای همراه بوده، اما نشانه‌های موجود حاکی از آن است که رویکرد سیاست خارجی ایران در حال تجربه نوعی بازتعریف در سطح بازیگران اصلی خود است؛ بازتعریفی که ممکن است آغازی باشد برای فصل جدیدی از عقل‌گرایی و عمل‌گرایی در دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران.
