به گزارش مشرق،کانال تلگرامی مطالعات ترکیه و قفقاز مطلبی با عنوان از رویای اف-۳۵ تا واقعیت یوروفایتر: معادله جدید در نیروی هوایی ترکیه منتشر کرد:
در دهه اخیر، ترکیه سرمایه‌گذاری گسترده‌ای بر روی نوسازی توان نظامی خود در تمام حوزه‌های زمینی، دریایی و هوایی کرده است. با این حال، پس از حذف آنکارا از برنامه تولید مشترک جنگنده اف-۳۵ توسط آمریکا به دلیل خرید سامانه روسی اس-۴۰۰، این کشور با یک خلأ جدی در نیروی هوایی خود مواجه شد. به نظر می‌رسد ترکیه سرانجام با دستیابی به توافقی با آلمان و بریتانیا برای خرید ۴۰ فروند جنگنده «یوروفایتر تایفون»، جایگزین مورد نظر خود را یافته است.
این جنگنده که محصول همکاری چهار کشور اروپایی است، قرار است شکاف توانمندی‌های هوایی ترکیه را، با وجود در اختیار داشتن پهپادهای پیشرفته، پر کند.
این توافق در شرایطی حساس و در بحبوحه تنش‌های منطقه‌ای، به ویژه پس از درگیری اخیر ایران و اسرائیل، صورت می‌گیرد. همزمانی این قرارداد با رونمایی ترکیه از موشک فراصوت «تایفون»، نشان از تلاش آنکارا برای ایجاد یک توازن استراتژیک هوایی با اسرائیل دارد؛ کشوری که برتری هوایی را رکن اصلی دکترین نظامی خود می‌داند.
این اقدام بلافاصله با واکنش تند تل‌آویو مواجه شد و یائیر لاپید، رهبر اپوزیسیون اسرائیل، ضمن انتقاد از این معامله، نگرانی خود را از تلاش ترکیه برای به چالش کشیدن برتری هوایی اسرائیل و همچنین قدرت فزاینده نیروی دریایی این کشور ابراز کرد.
جنگنده اروپایی یوروفایتر از نظر فنی دارای ویژگی‌های برجسته‌ای است که آن را به گزینه‌ای قدرتمند تبدیل می‌کند. طراحی این هواپیما با تمرکز بر مانورپذیری بالا و با بهره‌گیری از موتورهای قدرتمند «یوروجت ای‌جی ۲۰۰»، به آن برتری قابل توجهی در نبردهای هوایی کلاسیک (داگ‌فایت) می‌بخشد. علاوه بر این، یوروفایتر با دستیابی به سرعت ۲ ماخ (دو برابر سرعت صوت)، از رقیب آمریکایی خود، اف-۳۵، که حداکثر سرعت آن ۱.۶ ماخ است، سریع‌تر می‌باشد و به رادار پیشرفته و قابلیت حمل موشک‌های دوربرد نیز مجهز است.
از منظر اقتصادی، یوروفایتر گزینه مقرون‌به‌صرفه‌تری محسوب می‌شود. قیمت هر فروند از این جنگنده بین ۹۰ تا ۱۲۰ میلیون دلار تخمین زده می‌شود، در حالی که هزینه عملیاتی هر ساعت پرواز آن حدود ۲۲ هزار دلار است.
در مقابل، هزینه عملیاتی اف-۳۵ به ۳۶ هزار دلار در ساعت می‌رسد. با این وجود، بزرگترین نقطه ضعف یوروفایتر در برابر اف-۳۵، فقدان قابلیت پنهان‌کاری (رادارگریزی) است. این ویژگی کلیدی، به جنگنده اف-۳۵ برتری استراتژیک و حیاتی در میدان نبرد مدرن می‌بخشد که جنگنده اروپایی از آن بی‌بهره است.
انتخاب گزینه اروپایی به جای گزینه‌های دیگر مانند جنگنده رادارگریز «جی-۳۰» چین، یک تصمیم استراتژیک و عمل‌گرایانه از سوی آنکارا تلقی می‌شود. تحلیلگران معتقدند ترکیه با این کار یک «راه‌حل میانه» را برگزیده تا از تکرار بحرانی مشابه آنچه پس از خرید سامانه اس-۴۰۰ با ایالات متحده رخ داد، جلوگیری کند.
آنکارا با اجتناب از همکاری نظامی مستقیم با پکن، تلاش می‌کند تا ضمن تقویت توان نظامی خود، از بروز تنش‌های جدید با واشنگتن، به ویژه در دوره‌ای که دولت آمریکا بر مهار چین متمرکز است، دوری کند.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
