۱) من نقدهای مسعود فراستی را نخوانده‌ام و راستش را بخواهید برنامه‌های تلویزیونی‌‌اش در زمان «هفت» را هم جسته و گریخته دیدم و یوتیوبش را هم دنبال نمی‌کنم. در زمان جشنواره در پردیس ملت یکی دو بار دیدمش و برایم جالب بود که در مورد یک فیلم مثلا هر دو صفت «اگزوتیک» را به کار برده بودیم. من ولی از آن تعبیر مثبت کرده بودم و او منفی.

 

 یک‌بار هم «جنگ و صلح» را دستم دید و از «برادران کارامازوف» گفت و علاقه‌اش نسبت به ادبیات کلاسیک روسیه و حتی از یک فیلم جریان اصلی هالیوود به اسم «حالا منو می‌بینی» تعریف کرد که خب جزو فیلم‌های سرگرم‌کننده‌ی موردعلاقه‌ی من است و در این حد برایم کاراکتر جالبی شد. این حرف‌هایش درباره‌ی «پیرپسر» اکتای براهنی را گمانم زمان جشنواره هم گفته بود.

 

حالا که مردم امکان دیدن فیلم را پیدا کرده‌اند اظهارنظرش گویا سروصدای زیادی به پا کرده. حسین دهباشی و رسایی وقتی اظهارنظر کردند بنظرم رسید باید جوابشان را داد. در حوزه‌ای دخالت کردند که هیچ ربطی به آن‌ها نداشت. فراستی اما سال‌هاست تکلیفش روشن است. متاسفانه یا خوشبختانه شمایلی از خودش ساخته که اگر زمانی حرف درستی هم بزند، مثل دفاع اخیرش از خبرنگاران تعدیل شده، نمی‌شود رویش حساب کرد و روی کلامش مانور داد. آن‌قدر در بزنگاه‌های مختلف سینمای ایران سمت غلط تاریخ ایستاده در سال‌های اخیر که اگر زمانی سر فیلمی هم‌نظر هم باشید یا حرفی را از او قبول داشته باشید، نمی‌شود به حرف‌هایش ارجاع داد.

 

  درنتیجه خواستم بگویم وسط این بی‌آبی و بی‌برقی و مکانیسم ماشه، حرف‌های فراستی درباره‌ی فیلم «پیرپسر» فاقد اهمیت است. او تصمیم گرفته منتقد واکنشی باشد نه منتقد سینمایی. شما هم تکلیف‌تان را با او روشن کنید. بحث فقط فیلم «پیرپسر» نیست که بنظر من خوب است و بنظر او الفاظی که به کار برده.

 

  یک‌بار برای همیشه باید ببینیم که آقای فراستی در سال‌های اخیر منتقد سینما نبوده. حتی جایی که از فیلمی تعریف کرده. او به فیلم‌ها، به اتفاقات واکنش نشان می‌دهد. و واکنش جنجال‌برانگیز آدم‌ها را تبدیل به سوپراستار محبوب یا منفور می‌کند. لابد که طرفداران خودش را هم دارد اما مخالفان لازم نیست خیلی خون‌شان را کثیف کنند. او نه مسئولیت اجرایی دارد، نه حرکتی از او سر زده که مثلا انتظارش را نداشتیم.

 

او همان مسعود فراستی است درنتیجه بنظرم وسط این گرفتاری‌های مهم مملکت و بدبختی‌هایی که به آن دچار هستیم و هزاران کارزاری که می‌توانیم راه بیاندازیم بابت نیازهای کف هرم مازلو که الان نداریم و البته راه هم به جایی نمی‌برند، حداقل اعتراض‌مان را صرف منتقد واکنشی مثل فراستی نکنیم. 

۲) شهرداری‌ها دست به دست هم داده‌اند که ما را عصبانی و چهره‌ی شهرها را زشت‌تر کنند. آن‌هایی که اظهارنظرهای مرا در شبکه‌های اجتماعی دیده‌اند یا حتی یادداشت‌هایم را اینجا خوانده‌اند می‌دانند که من از دونالد ترامپ متنفرم. بعد از حمله به ایران نفرتم هزار برابر شده. اینکه نظر من و شما درباره‌ی ماجرای فغانی بعد داوری مسابقه‌ی فینال و دست دادن با ترامپ چیست هم اهمیتی ندارد. اینکه یک سازمان دولتی مثل شهرداری قم چنین بیلبورد سطح پایین زشتی را علیه داور ایرانی که هیچ حرکت یا حرف سیاسی نزده، انجام دهد مساله‌ی دیگری است.

 

 سطح بیلبوردهای تهران هم که از وقتی آقای زاکانی شهردار شده در حد روزنامه‌دیواری‌های مدارس شده. زاویه‌ی سیاسی به کنار، هوشمندی در رساندن پیام و برندینگ شهرداری و ذوق و سلیقه هم که کلا تعطیل شده، واقعا در تشخیص اینکه الان بیلبورد مثلا صرفه‌جویی آب بزنید یا اینکه در این بی‌برقی چه باید کرد، گیر می‌دهید به چیزهایی که روی زندگی ما عملا هیچ تاثیری ندارد؟

  شهرداری از پول عوارض مردم می‌گردد. جای نظریه‌ی سیاسی دادن نیست. جای حل مشکل شهری مردم است و اگر توان حل ترافیک و آلودگی هوا و درست شدن مصرف آب و برق را ندارد لااقل می‌تواند به این مشکلات بپردازد. اصلا بیلبوردهایش را صرف فیلم‌های سینما بکند که سینمادار و فیلمساز ورشکست نشوند. کلا بیراهه را برگزیده‌اند!