گروه دیپلماتیک – همشهری آنلاین: در بحبوحه درگیری‌های خونین در ساحل سوریه و سویداء، زمزمه‌های تجزیه این کشور بار دیگر به گوش می‌رسد. حمزه المصطفی وزیر اطلاع‌رسانی دولت موقت سوریه، با اعلام اینکه گفتمان‌های جدایی طلبانه برخی گروه‌ها تلاش‌های سیاسی دمشق را با چالش مواجه کرده هرگونه احتمال تجزیه این کشور را رد کرده است. اما آیا سوری‌ها تحت رهبری محمد جولانی رئیس دولت موقت می‌توانند با وجود فشارهای منطقه‌ای و بین‌المللی، به‌ویژه رژیم صهیونیستی، مانع از تجزیه کشورشان شوند؟
روزنامه اینترنتی فلسطین کرونیکل واقعیت میدانی، تاریخی و سیاسی احتمال تجزیه سوریه را بررسی کرده است:
زمزمه تجزیه سوریه از کجا آغاز شد؟
- درگیری‌های خشونت‌بار در سویداء و کشتارهای فجیع در سواحل سوریه بار دیگر بحث تجزیه را به صدر تحولات آورده است.
- برخلاف گذشته، اکنون برخی جریان‌های داخلی نیز آشکارا خواستار خودگردانی، حفاظت بین‌المللی و جدایی هستند.
تلاش‌های شکست خورده گذشته برای تجزیه
- در دهه ۱۹۲۰، فرانسه تلاش کرد سوریه را به ۴ کانتون فرقه‌ای تقسیم کند اما مقاومت متحدانه مردم از تمام اقوام و مذاهب، این طرح را ناکام گذاشت.
- رهبران انقلابی چون سلطان باشا الاطرش (از جبل‌العرب) و صالح العلی (از سواحل) نماد این وحدت بودند.
وضعیت کنونی سوریه
- شمال شرق: تحت کنترل خودگردانی کردها (SDF).
- جنوب (سویداء): عملاً در کنترل گروه‌های محلی دروزی
- سواحل سوریه: با وجود کنترل امنیتی دولت، دچار هرج‌ومرج و درخواست حمایت بین‌المللی
- مرکز و مناطق پیرامونی: روی کاغذ در کنترل دولت موقت اما عملاً توسط نیروهای محلی اداره میشود.
تناقض در سیاست‌های دولت موقت جولانی
- ادعای وحدت ملی در سخنرانی‌ها اما در عمل، چشم‌پوشی بر گفتمان‌های فرقه‌ای و ناکامی در تأمین امنیت
- برخورد امنیتی با دروزی‌ها در سویداء و سکوت در قبال آشوب‌های ساحلی
مداخله رژیم صهیونیستی
- اسرائیل با ادعای حمایت از اقلیت‌ها، به‌ویژه دروزی‌ها، در تحولات سویداء مداخله می‌کند.
- هدف: تشکیل منطقه‌ای امن در مرز جولان، تضعیف دمشق، و جلوگیری از نفوذ ترکیه.
آیا طرح تجزیه سوریه قابل اجرا است؟
- مقاومت حافظه تاریخی مردم سوریه در برابر تجزیه
- وجود پیوندهای اجتماعی-اقتصادی قوی میان اقوام
- مخالفت گسترده نخبگان و آحاد مردم سوریه با تجزیه کشور
فلسطین کرونکیل نوشته: با وجود موارد بالا به دلیل نبود پروژه‌ای ملی از درون، خطر وقوع تجزیه وجود دارد. اگر نخبگان مذهبی و اجتماعی رهبری گفت‌وگوی ملی و وحدت‌طلب را به‌عهده بگیرند، می‌توان از فروپاشی جلوگیری کرد. اما در صورت تداوم مدیریت بحران به‌جای حل آن، تجزیه از یک تهدید، به واقعیتی اجتناب‌ناپذیر بدل خواهد شد.
