خبرورزشی: خبر بازسازی ورزشگاه آزادی، بدون هیچ تعارفی، تن هر اهل فوتبالی را می‌لرزاند.
فرقی نمی‌کند که مربی و بازیکن باشد یا هوادار فوتبال؛ همین واژه نامأنوس و تمام‌نشدنی "بازسازی استادیوم آزادی"، به حدی روی اعصاب و منزجرکننده است که برای به‌هم‌ریختن آرامش هر فردی که با فوتبال رابطه‌ای دور یا نزدیک دارد، کافی است.
اما واقعیت امر این است که خبر بازسازی آزادی واقعاً کشدار و عجیب و غریب شده است؛ پروسه‌ای بی‌پایان و اعصاب‌خردکن که مشخص نیست تا چه زمانی قرار است از آن استفاده شود.
فصل پیش، تعمیرات استادیوم آزادی باعث شد این ورزشگاه ماه‌ها از دسترس دو باشگاه بزرگ پایتخت دور بماند. در شرایطی که دو باشگاه مدعی دیگر، یعنی تراکتور و سپاهان، بدون هیچ مشکلی در تمام بازی‌های خانگی در شهر و استادیوم خانگی خود به میدان می‌رفتند، پرسپولیس و استقلال از این استادیوم و به‌ویژه هواداران خود دور ماندند و حسابی هم از این بابت متضرر شدند. موضوع آن‌قدر عجیب بود که گاریگو، سرمربی نیم‌فصل اول فصل قبل پرسپولیس، حتی یک بار حضور در آزادی را تجربه نکرد و در تمام بازی‌های پرسپولیس (از لیگ برتر و جام حذفی گرفته تا لیگ نخبگان آسیا) در ورزشگاه‌های مختلف از تیم‌های دیگر میزبانی کرد.
البته در نیم‌فصل دوم فصل گذشته، این مشکل تا حد زیادی حل شد و این‌گونه به نظر می‌رسید که سرخابی‌ها این فصل به‌شکل واقعی می‌توانند از رقبای خود میزبانی کنند. اما حالا باز هم به‌دفعات عنوان شده استادیوم آزادی در دسترس نیست و سرخابی‌ها باید در استادیوم تختی یا شهدای قدس از رقبا میزبانی کنند.
موضوع زمانی جالب می‌شود که از سوی فدراسیون فوتبال اعلام شده استقلال و پرسپولیس تنها برای برگزاری "مسابقات مهم" باید به استادیوم آزادی بروند. حال سوال این است: در شرایطی که همه بازی‌های لیگ ۳ امتیاز دارند و پرسپولیس و استقلال نیز مثل تیم‌های تراکتور و سپاهان باید بتوانند از امتیاز واقعی میزبانی خود سود ببرند، چه‌کسی تعیین می‌کند کدام ۳ امتیاز برای پرسپولیس و استقلال مهم‌تر و حیاتی‌تر است؟ در شرایطی که ممکن است قهرمان لیگ تنها با ۳ امتیاز اختلاف یا حتی کمتر مشخص شود، چطور می‌توان بازی‌های مهم و غیرمهم را تشخیص داد؟
