صنف پوشاک داخلی این روزها در حالی با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می‌کند که تا چندسال پیش یکی از تکیه‌گاه‌های مهم اشتغال در کشور بودند، صنفی که برای جمعیت قابل‌توجهی اشتغال‌زایی کرده بود و نفرات زیادی در آن فعالیت داشتند و جریان تولیدشان بی‌وقفه ادامه داشت. اما در شرایط کنونی آنهم در حالیکه تاکید زیادی بر روی حمایت از تولیدات داخلی می‌شود، این صنف حال و روز چندان خوبی ندارد و به جای حرکت رو به جلو، با انبوهی از مشکلات مختلف مواجه شده است.
از به روز نبودن تجهیزات و ماشین‌آلات فرسوده گرفته تا رکود بازار، کمبود نقدینگی و فشارهای مالیاتی و جدیداً هم کمبود نیروی کار که با اخراج اتباع شکل گرفته است فشار را بر تولیدکنندگان دوچندان کرده است. گفت‌وگوی اخیر مسئول اتحادیه پوشاک تهران با تصویری دقیق‌تر از این وضعیت ترسیم کرده است.
ابوالقاسم شیرازی، به درستی می‌گوید که صنعت پوشاک کشور به شدت به زمان وابسته است. برخلاف موادغذایی یا کالاهای مصرفی دیگر، پوشاک تاریخ مصرفش همان فصل یا همان مد روز است. اگر تولیدکننده‌ای نتواند ظرف ده یا پانزده روز کالائی را بفروشد، سرمایه‌اش از بین می‌رود و کالا "استوک" یا کارکرده می‌شود و دیگر خریداری ندارد.
به گفته او، این صنعت حتی به ناآرامی‌های کوتاه هم واکنش منفی نشان می‌دهد و یک وقفه‌ی کوچک کافی‌ست تا چرخ تولید از کار بیفتد. در چنین شرایطی، جنس در انبار باقی می‌ماند و دیگر در فصل بعد هم قابل فروش نیست.
در این میان جنگ تحمیلی اخیر که تنها دوازده روز به طول انجامید اما در همین مدت کوتاه هم اغلب صنایع را با ضررهایی هنگفتی روبرو کرد و این زیان بیش از سایر صنایع متوجه صنف پوشاک شد.
یکی از چالش‌های اصلی که شیرازی به آن اشاره می‌کند،وضعیت نامناسب تجهیزات تولید است. بیشتر دستگاه‌هایی که در کارگاه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، فرسوده‌اند و بعضی از آن‌ها بیش از پنج سال کار کرده‌اند. به گفته او، نه امکان نوسازی وجود دارد و نه وام یا حمایتی برای جایگزینی تجهیزات فراهم شده است.
کار با این دستگاه‌ها برای نیروی کار هم دشوار شده است و از طرف دیگر، بازار راکد باعث شده تولیدکننده حتی درآمد کافی برای ادامه‌ی فعالیت خود نداشته باشد، چه برسد به خرید ماشین‌آلات جدید. ضعف ماشین آلات قدیمی و از رده خارج در تولید پوشاک به سبک و مد روز هم مشکل دیگری است که در این زمینه تولیدکنندگان با مشکل روبرو شده‌اند.
به گفته سخنگوی اتحادیه پوشاک، امروز تولیدکننده‌ها به سختی می‌توانند هزینه اجاره محل کار خود را تهیه کنند. در چنین شرایطی، انتظار کمک از نهادهایی مانند دولت یا شهرداری نیز وجود دارد. پیشنهاد او این است که فضاهایی مانند سوله‌های بلااستفاده در اختیار تولیدکننده‌ها قرار گیرد تا با اجاره‌ی کم یا حتی به شکل امانی، فرصتی برای بقاء داشته باشند. این پیشنهاد شیرازی نه تنها می‌تواند جالب توجه باشد بلکه در کوتاه‌‌مدت می تواند مسیری راه‌گشا برای تولیدکنندگان پوشاک نیز باشد.
در شرایطی که تولیدکننده هیچ فروش و نقدینگی ندارد و به ناچار باید مالیات، عوارض شهرداری و هزینه تابلو و سایر مخارج جانبی را بپردازد چطور می تواند ادامه حیات دهد؟
شیرازی بر این باور است که در وضعیت فعلی اصلاً نمی‌توان به صادرات فکر کرد که دلیلش قیمت تمام‌شده‌ی محصول، نبود برند مشخص و تجهیزات قدیمی است. به باور او، تا زمانی که وضعیت تولید داخل سر و سامان نگیرد، رقابت با بازارهای جهانی در حد شعار باقی می‌ماند.
گفتگوی شیرازی نشان می‌دهد، صنعت پوشاک کشور به نقطه‌ی بحرانی نزدیک شده است. تولیدکننده‌ها دیگر توقع کمک‌های ویژه ندارند و تنها می‌خواهند شرایط به شکلی پیش رود که بتوانند نفسی بکشند. اگر تصمیم‌گیران اقتصادی همین حالا فکری به حال این صنعت نکنند، ممکن است خیلی زود، چرخ چرخ‌خیاطی‌شان برای همیشه از حرکت بایستد.
