ورزش سه: تیم ملی والیبال ایران با شکست مقابل فرانسه از صعود به دور نهایی لیگ ملت‌ها باز ماند. آنچه اما بیش از نتایج به‌دست‌آمده اهمیت دارد، بازگشت روح جوانی و روحیه‌ی جنگندگی به مجموعه‌ی تیم است. اتفاقی امیدوارکننده که فارغ از شکست‌ها و کامیابی‌ها، سبب اقبال دوباره‌ی ملت به تیم ملی والیبال شده و اهالی توپ و تور را پس از مدت‌ها به صدر اخبار بازگردانده است.
در این میان، هرگز نباید از نقش برجسته و غیرقابل‌انکار روبرتو پیاتزا چشم‌پوشی کرد؛ سرمربی توانایی که در شرایطی بسیار سخت و دشوار پای شاگردانش ایستاد و با استفاده از معجون معجزه‌گر خودباوری و علم روز، ملی‌پوشان را به مسیر موفقیت بازگرداند. مرد ایتالیایی با گذر از نام‌های بزرگ، پرتوقع و تمام‌شده و اعتماد حداکثری و حقیقی به استعدادها و پدیده‌های جوان، تیمی باانگیزه و دگرگون‌شده را به لیگ ملت‌ها فرستاد؛ پسرانی شایسته که فاصله‌شان تا صعود به مرحله‌ی نهایی، کمی اعتمادبه‌نفس و میدان‌دیدگی بیشتر بود.
اهل ورزش یادشان نرفته که شعار کارشناسی‌نشده و خام «تکیه بر سرمربی ایرانی»، والیبال را به چه برزخی کشید و دچار چه بن‌بست خوفناکی کرد. اگر مدیران و تصمیم‌سازان والیبال خیلی زود راه را بر شکست‌های خسارت‌بار بیشتر بستند و با انتخابی درست و به‌موقع، سکان تیم ملی را به اهلش سپردند، فوتبال اما هنوز در چاه ویل علم‌گریزی، محافظه‌کاری و دل بستن به باندبازها و کودتاچیان گرفتار مانده و ظاهراً قرار است با همین موجودی تاریخ‌مصرف‌گذشته به مصاف رقبای تا بن‌دندان مسلح برود. مجموعه‌ای خسته و اشباع‌شده که سرمربی‌اش منتقدان را «اجنبی‌پرست» می‌داند و بزرگ‌ترهای پرمدعا و بدون‌تیم‌مانده‌اش، راه را بر هر تغییر معناداری سد کرده‌اند.
والیبال تازه در اول راه بازگشت به روزگار خوش گذشته است و هرگز مطالب مذکور به معنای ذوق‌زدگی پیش از موعد نیست؛ آنچه اما غیرقابل‌کتمان به نظر می‌رسد، اراده‌ی معطوف به پیشرفت در میان مدیران این ورزش است. نکته‌ای که عجالتاً کمترین نشانه‌ای از آن در امورات فوتبال دیده نمی‌شود.
