به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، صدای سوختن نخل‌ها از دور می‌آمد، بوی خاکستر هنوز در هوا بود. شعله‌هایی که از روز گذشته در روستاهای خوزستان بالا گرفته بودند، صدها نخل را به خاک سیاه نشاندند. درختانی که سال‌ها زیر آفتاب خوزستان رشد کردند، امروز توده‌ای سیاه و بی‌جان‌اند. اما فاجعه وقتی تلخ‌تر می‌شود که بدانیم این آتش‌سوزی، یک اتفاق پیش‌بینی‌نشده و ناگهانی نبود. سال‌هاست که مردم منطقه هشدار می‌دهند، خواهش می‌کنند، نامه می‌نویسند و درخواست امکانات می‌کنند، اما جز بی‌تفاوتی نصیب‌شان نمی‌شود.
امروز، بعد از نابودی هزاران نخل، استاندار خوزستان از محل حادثه دیدن کرد و با صراحت گفت: «اگر تمهیدات لازم انجام می‌شد، این اتفاق نمی‌افتاد.» جمله‌ای که شاید قرار بود مسئولانه به نظر برسد، اما بیش از هر چیز اعترافی است به قصور در مدیریت بحران‌های محیط زیستی در خوزستان.
این نخستین بار نیست که نخل‌های جنوب در آتش می‌سوزند. هرسال با گرم شدن هوا، نیزارهای اطراف نخلستان‌ها خشک می‌شوند و مانند جرقه‌ای منتظر شعله‌ور شدن‌اند. آتش از نیزارها آغاز می‌شود و به جان نخل‌ها می‌افتد. نخل‌هایی که تنها سرمایه‌ی بسیاری از روستاییان منطقه‌اند. نخلدارانی که از راه فروش خرما امرار معاش می‌کنند، حالا با چشمانی گریان، خاکستر نخل‌هایشان را لمس می‌کنند و نمی‌دانند فردا را چگونه بگذرانند.
پیش‌تر هم بارها از زبان اهالی شنیده بودیم که خودرو آتش‌نشانی در دسترس نیست، تجهیزات اولیه خاموش کردن آتش در روستا وجود ندارد و کمترین اقدام پیشگیرانه‌ای انجام نمی‌شود. حتی در برخی موارد، مردم با دستان خالی و سطل آب تلاش کرده‌اند که آتش را مهار کنند، آن هم در دمای بالای ۵۰ درجه و در برابر شعله‌هایی که از کنترل خارج می‌شوند.
وقتی مقام ارشد استان، خودش صراحتاً به عدم تمهیدات اعتراف می‌کند، پرسش اساسی این است که مسئول این بی‌تدبیری کیست؟ این آتش‌سوزی تنها نخل‌ها را نسوزاند؛ معیشت مردم را هم خاکستر کرد. کشاورز خسته‌ای که ماه‌ها منتظر خرمای تابستانی بود، حالا نه محصولی دارد و نه امیدی به جبران.
آتش‌سوزی در نخلستان‌های خوزستان، اگرچه به چشم بسیاری فاجعه‌ای محیط‌زیستی است، اما برای ساکنان آنجا یک بحران معیشتی است.
