سمیه گلپور، رئیس کانونعالی انجمنهای صنفی کارگران ایران، با اشاره به بحران معیشتی کارگران اظهار داشت: «گرانیهای پیدرپی، قدرت خرید کارگران را به شدت کاهش داده است. افزایشهای ناچیز دستمزدها در مقابل جهش قیمت کالاهای اساسی و خدمات، زندگی کارگران را به تنگنا کشانده و تأمین نیازهای اولیه خانوادهها را غیرممکن کرده است.»
وی افزود: «وقتی دستمزد کفاف زندگی را نمیدهد، کارگران مجبور به کار در چند شیفت یا چند شغل میشوند. این فشار کاری، نهتنها خستگی جسمی و روحی به دنبال دارد، بلکه سلامت روان، کیفیت زندگی و حتی روابط خانوادگی آنها را به خطر میاندازد. این شرایط، کارگران را در چرخهای از فرسودگی و ناامیدی گرفتار کرده است.»
گلپور با تأکید بر ناتوانی کارگران در برابر موج گرانیها گفت: «دستمزدها با تورم همخوانی ندارد و هزینههای زندگی از توان مالی کارگران فراتر رفته است. بسیاری از کارگران مجبورند از نیازهای اولیه خود و خانوادهشان چشمپوشی کنند، واقعیتی که به گسترش فقر و ناامنی اقتصادی در جامعه کارگری دامن زده است.»
رئیس کانونعالی انجمنهای صنفی کارگران ایران با ابراز نگرانی از وضعیت سلامت کارگران اظهار داشت: «گزارشهایی داریم که نشان میدهد برخی کارگران به دلیل ناتوانی مالی، به خوددرمانی روی آوردهاند. این وضعیت نهتنها سلامت آنها را تهدید میکند، بلکه نشاندهنده عمق بحران معیشتی است.»
گلپور راه برونرفت از این بحران را افزایش دستمزدها متناسب با تورم و هزینههای سبد معیشت دانست و افزود: «کنترل قیمت کالاهای اساسی، تقویت تشکلهای کارگری، کاهش ساعات کاری بدون کسر درآمد، ارائه حمایتهای پزشکی و روانی و اجرای برنامههای آموزشی از نیازهای فوری کارگران است.»
وی با انتقاد تند از عملکرد شورای عالی کار گفت: «در حالی که دستمزد کارگران و بازنشستگان به پایینترین سطح در دهههای اخیر رسیده، این شورا از اسفندماه هیچ جلسهای برگزار نکرده و هیچ اقدامی برای بهبود وضعیت کارگران انجام نداده است.» گلپور افزود: «کارگری با حقوق ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومان یا بازنشستهای با دریافتی ۱۳ میلیون تومان، برای تأمین زندگی یک خانواده ۳ یا ۴ نفره به حداقل ۵۰ میلیون تومان نیاز دارد. این معادله نابرابر، زندگی کارگران را به بنبست کشانده است.»
گلپور در پایان تأکید کرد: «شورای عالی کار باید هرچه سریعتر جلسهای برگزار کند و با بازنگری دستمزدها و مستمریها، راهکاری برای نجات کارگران از این بحران ارائه دهد. کارگران دیگر تاب این فشارها را ندارند.»