به گزارش همشهری آنلاین، هادی رضایی که از سال ۱۳۹۴ کار خود را با تئاتر شروع کرده و این روزها مشغول ایفای نقش در نمایش ۲۱ به کارگردانی محسن اردشیر است، اظهار داشت: کار تصویر طولانی و جدی و هنوز رخ نداده است. اما کارهای کوتاه و سکانس‌های کوتاه در سریال‌های مختلف بازی کردم؛ آن چیزی که به واسطه آن بازیگر دیده شود هنوز اتفاق نیفتاده است.
او درباره نقش‌های سفید، سیاه و خاکستری اظهار داشت: یک اصطلاحی وجود دارد که «بازیگر مرده‌شور» است و فرقی ندارد برای او که چه نقشی سیاه، سفید و خاکستری را بازی کند. من بیشتر تجربه این و چالش را دوست دارم. در این کار، شخصیت «طیکل هاندرسون» یک چالش خیلی جدی، عمیق و حرفه‌ای برای من بود که بتوانم جایی از بازیگری را برای خودم در زندگی شخصی هنری باز کنم.
رضایی اظهار داشت: اگر بخواهم خیلی شاعرانه بگویم، «طیکل» یک درد خفه شده‌ای پر از رنج، عمق و لایه‌های عجیب و غریب و دالان‌های خیلی تاریک است، یک قربانی که خودش هم شاید هنوز به این نتیجه نرسیده چرا و می‌تواند مصداق بارز تک‌تک افراد جامعه باشد. بخشی از جامعه هستند که به این موضوع دچار شده‌اند و متاسفانه عرف جامعه، فرهنگ و سنت ما اجازه نمی‌دهد این قضیه فریاد زده و مطرح شود، حتی به افراد نزدیک خانواده هم بازگو نمی‌شود.
او گفت: این درد نشات گرفته از دوران کودکی ماست. چون شخصیت اصلی هر کسی به نظر من از کودکی شکل می‌گیرد و هر چیزی هست، آنجاست. شاید تا ۱۵، ۲۰ سالگی دیده نشود اما به طور ناگهانی و در مواجهه‌های مختلف، در میزانس‌های مختلف در جامعه بیرون می‌زند و عیار خودش را نشان می‌دهد.
رضایی درباره پذیرش نقش طیکل خاطرنشان کرد: حدود دو سال پیش تصمیمی گرفتم تا چهار، پنج سال تئاتر کار نکنم. اگر کار تصویر خوب بهم می‌خورد کار می‌کردم. چون حال تئاتر بد بود و ناملایمتی‌های خیلی زیادی از تئاتر و تئاتری‌های دو سال پیش دیدم، قهر کردم و در خانه نشستم.
او یادآوری کرد: یک روز محمدمحسن شفیعی با من تماس گرفت و نقش طیکل به من پیشنهاد شد. من هم همچنان مصمم بودم نمی‌خواهم تئاتر کار کنم تا این که متن را خواندم و نقش را دیدم. گویی من سال‌هاست منتظر چنین نقشی هستم. جالب این بود در تحلیل‌های این کاراکتر، درونیات، گذشته و برخی لایه‌های پنهانش خیلی شبیه به خود من بود. به خود من این شخصیت خیلی نزدیک بود. در تصویر چنین پیشنهادی که شخصیت به خود من نزدیک باشد نداشتم.
رضایی ادامه داد: زندگی من در ۲۰، ۲۵ سال گذشته طوری بود که بتوانم از پس خیلی از نقش‌ها بربیایم حتی اگر از خودم خیلی دور باشند. زیست‌هایی داشتم یا افرادی در حیطه زندگی من بودند که می‌توانم از آنها نکته برداری کنم که به نقش بیشتر برسم اما طیکل خیلی به خودم نزدیک بود. جذاب‌ترین نقشی بود که تاکنون بازی کردم.
او گفت: حدود ۶، ۷ سال است که در تخیلم به طیکل هاندرسون فکر می‌کردم ای کاش این گونه نقشی بازی کنم و این گونه چالش داشته باشم. به نظر من دنیا یک دایره است هر چیزی که رها می‌کنی به سمت خودت برمی‌گرد. طیکل هم همان چیزی بود که رها کرده بودم و به سمت خودم برگشت.
رضایی خاطرنشان کرد: برای این نقش ۲۱ کیلو وزن کم کردم، ابروهایم را تراشیدم، ۴، ۵ ماه به این شکل زندگی کردم و همچنان این گونه‌ام و به جایی رسیدم که نیازمند تراپی (درمان) شدم. چون با طیکل به نقطه صفر رسیدم. چون دیدم اتفاق‌هایی دارد می‌افتد و چیزهای روانی درونی در من ایجاد می‌شود که از زندگی واقعی‌ام دارم کاملا دور می‌شوم و سریع با تشخیص بموقع، یک ماه و ۱۵ روز تراپی شدم و هنوز چالش‌های خودم را دارم و در خلوتم با طیکل حرف می‌زنم و توانستم فقط کنترلش کنم. اگر برچسب شیزوفرنی به من نخورد، طیکل را چند بار دیدم. یکی از دلایلی که تراپی رفتم این بود که به من بگویید این شیزوفرنی است یا واقعی؟
نمایش «بیست و یک» به نویسندگی و کارگردانی محسن اردشیر از ساعت ۱۸:۳۰ روز ۱۸ تیر در تالار حافظ افتتاح شد. در این نمایش که رضا آشفته به عنوان مشاور کارگردان و محسن خیمه دوز به عنوان دارماتورژ حضور دارند، نازگل روزبهانی (در نقش اما مانچینی)، هادی رضایی (طیکل هاندرسون)، مهشید صارمی (آلیس بانیفاس)، علی نهاوندی (کریستو رامون)، مهدی شریفی (پاتریشیا پاول)، مرضیه آقاسی (اما مدیسون)، فروزان حسینی (اگنس مدیسون)، شایان پیروز و سید محمد موسوی (تئو مانچینا)، محمدمحسن شفیعی (جان بانیفاس) و فرید گلریز (رابرت متیوز) ایفای نقش می‌کنند.
این نمایش با روایت تلخی از خشونت، قربانیان خاموش و ناکارآمدی عدالت، درباره فردی متهم به آزار و تجاوز به ۲۱ نفر است که اکنون در مرحله دادگاه قرار دارد، اما روند اجرای عدالت درباره او با ابهام و ناکامی همراه است.
