مصاحبه مسعود پزشکیان با «تاکر کارلسون» از روز اول انتشار با جنجال های فراوانی همراه شده است. این خبر همچنان یکی از موضوعات مطرح میان تحلیلگران است. در ادامه یادداشت سید عطاءالله مهاجرانی در روزنامه ایران در اینباره را می‌خوانید: 

مصاحبه مسعود پزشکیان با «تاکر کارلسون» معرکه آرا در داخل و خارج شده است. در خارج کشور، صهیونیست‌ها از جمله سفیر اسرائیل در آمریکا، سلطنت‌طلبان از جمله رضا پهلوی، مجاهدین خلق از جمله مریم رجوی و در داخل، عناصری با شمایل متفاوت سیاسی از همه سو و هر یک به سبک خود به پزشکیان تاخته‌اند. انگیزه‌ها و انگیخته‌ها متفاوت است.

مضمون سخنشان و لحنشان متفاوت است. مضمون صهیونیست‌ها و سلطنت‌طلب‌ها که این روزها در واقع یکی هستند و در یک تیم بازی می‌کنند؛ سلطنت طلبان از جمله خانواده پهلوی پرچم اسرائیل در دست می‌گیرند. مجاهدین خلق که البته به ظاهر با سلطنت‌طلبان و «بچه شاه» مخالفند و مسأله دارند، اما سررشته آن‌ها هم درسرپنجه صهیونیست‌هاست.

این سه‌گانه در واقع یگانه، پزشکیان را متهم می‌کنند که جنگ‌طلب است و این چهره صلح خواهانه که در مصاحبه نشان داد دروغ و فریب است. آن روی سکه یعنی منتقدان داخلی هم که از مجلس خواستگاری تا درخواست از اسرائیل برای ترور رئیس‌جمهوری پیش رفتند! مصاحبه را نشانه ضعف تلقی کردند که چنان که بایست از ارزش‌های انقلابی حمایت نکرده است و رگ‌های گردن به حجت قوی نشده است. به نظرم دو نکته اساسی درباره منتقدان یا مخالفان داخلی مصاحبه می‌توان مطرح کرد. بدیهی است که صهیونیست‌ها و مجاهدین خلق و سلطنت‌طلبان خارج از مدار بحث ما هستند و نیازی به پاسخی نیست. 

نکته اول: هر مصاحبه‌ای یا هر مقاله و کتابی مخاطب خود را دارد. به عنوان نمونه برای کسی که به ورزش و از جمله فوتبال دلبستگی ندارد، مجلات ورزشی یا کتاب‌های فوتبال جاذبه‌ای ندارد. در مصاحبه یا سخنرانی، سخنران یا مصاحبه کننده مخاطب خود را انتخاب می‌کند. مخاطب در مصاحبه پزشکیان مردم آمریکا بودند، نه مردم ایران و نه حتی دولت آمریکا و شخص ترامپ.

تاکر کارلسون هم در منزلتی قرار گرفته است که در واقع به نمایندگی از مردم آمریکا سخن می‌گوید. ضد جنگ و ضد سیاست‌های جنگ‌طلبانه ترامپ است. در سال ۲۰۱۹ که جان بولتون و تیم نئوکان‌های دولت ترامپ، ترامپ را به‌شدت و با اصرار به حمله به ایران تشویق می‌کردند، تاکر کارلسون توانست بر ترامپ تأثیر بگذارد و مخالف حمله به ایران بود. حمله در آن سال انجام نشد و جان بولتون از مشاورت امنیتی ترامپ حذف شد. همین رویه تاکر کارلسون موجب اخراجش از شبکه صهیونیستی فاکس نیوز شد. مصاحبه با تاکر کارلسون فرصت مغتنمی بود تا صدای ایران به آمریکا و جهان برسد. چنان که بازتاب‌های مصاحبه از جمله در صفحه ایکس کارلسون قابل توجه است. اگر فرصت داشتید، خواندن کامنت‌ها ما را با درجه تأثیر و واکنش بینندگان مصاحبه آشنا می‌کند. 

نکته دوم لحن مصاحبه است. انقلابیون انتظار لحن انقلابی داشتند. شیوه پزشکیان چنین نبوده و نیست. با اینکه صاحبان لحن انقلابی کارنامه و دستاوردشان پیش چشم همگان است. مردم ما و دولت‌های مختلف نتیجه ورق پاره بودن قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل را دیده و چشیده‌اند. 

نکته سوم: نمی‌توان لحن مصاحبه را از مضمون مصاحبه که تماماً در جهت محکومیت آمریکا و اسرائیل است، تفکیک کرد. اشاره به اینکه ما مشغول مذاکره با آمریکا بودیم و قرار بود دور ششم مذاکره در روز یکشنبه ۲۵ خرداد آغاز شود که ارتش اسرائیل در روز جمعه ۲۳ خرداد به ایران حمله کرد، فرماندهان نظامی و دانشمندان هسته‌ای ما را ترور کرد، در صدد ترور رئیس‌جمهوری ایران بر آمده بود، همه این امور با موافقت آمریکا که با ما مشغول مذاکره بود، انجام شد. پس از آن آمریکا هم به ایران حمله کرد.

حال برای مذاکره چگونه می‌توان به آمریکا اعتماد داشت!؟ این سخنان از منطق قوی و تأثیر عاطفی و صمیمانه ممتازی برخوردار است که در جامعه آمریکا و بویژه بین نخبگان آمریکایی و بلکه جهان اثرگذار است. یادمان باشد که در جنگ ویتنام آمریکا اول در جبهه داخلی و افکار عمومی مردم آمریکا از ویت‌کنگ‌ها شکست خورد. جامعه آمریکایی علیه سیاست‌های جنگ طلبانه و کشتار مردم ویتنام به میدان آمد. لیندون جانسون در برابر فشار افکار عمومی در آمریکا مستأصل شده بود. شکست نظامی آمریکا در ویتنام و فرار ارتش آمریکا از ویتنام پس از این شکست بود. البته درست همزمان با جنگ، مذاکره رهبران ویتکنگ و آمریکا در پاریس از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ ادامه داشت. کیسینجر نماینده آمریکا بود و «لو دوک تو» عضو رهبری ویتنام و «نگوین دو ترین» وزیر خارجه ویتنام شمالی. 

جنگ پدیده‌ای مرکب است. مصاحبه سنجیده و بهنگام می‌تواند تأثیرگذار باشد. مصاحبه پزشکیان همان تسلط و دقت شکیبایی جراح حاذق قلب را در عمل قلب باز به همراه داشت! زبان و ادبیات جراحان با قصابان متفاوت است و نیز تیغ جراحی با ساتور یا کارد قصابی.