باباطاهر عریان عارف و شاعر قرن پنجم هجری قمری و معاصر با طغرل شاه سلجوقی است. البته در باب حوادث زندگی و احوالات بابا طاهر اطلاعات مبسوطی در دست نیست. برخی تذکره‌نویسان وی را معاصر عین‌القضات همدانی (یعنی حدود سال 525 هجری قمری) و برخی وی را هم عهد خواجه نصیر (672 هجری قمری) دانسته‌اند. از باباطاهر علاوه بر دوبیتیهای معروف او، مجموعه کلمات قصاری نیز به زبان عربی به نام «اشارات» به جای مانده است. از اشعار باباطاهر مجموعهٔ موثقی در دست نیست، به همین جهت نمی‌توان در صحت انتساب تمام اشعاری که به او نسبت می‌دهند به یقین حکمی کرد.

تخلص باباطاهر، "عریان"، به معنای "برهنه" یا "بی‌پیرایه" است و به دلیل بی‌توجهی او به مظاهر دنیوی و زهد و عرفانش به او نسبت داده شده است. این لقب نشان‌دهنده دوری او از علایق مادی و زندگی زاهدانه و عارفانه‌اش بود.

این شاعر توانمند به القاب دیگری نیز شهرت داشت. لقب "بابا" به معنای مرشد و پیر بود و به دلیل جایگاه عرفانی و زهد او در میان مردم رایج شده بود.
لقب "عریان" نیز به این دلیل به او داده شد که او در سلوک عرفانی خود، از مظاهر دنیوی دوری می‌جست و به سادگی و بی‌تعلقی شهرت داشت. برخی منابع، این لقب را به معنای برهنگی ظاهری او نیز تفسیر کرده‌اند، اما این تفسیر به احتمال زیاد صحیح نیست و بیشتر جنبه استعاری و نمادین دارد.