به گزارش اقتصادنیوز به نقل از عصر ایران، از ساعت 4 بعدازظهر دوشنبه 16تیر 1404 تا ساعت 20:35 پنج شنبه 19 تیر 1404 چقدر فاصله است؟ سه روز و چهار ساعت یا 76 ساعت! (البته دقیق آن 76ساعت و 35 دقیقه!)
چرا با این جمله شروع کردم؟ چون متن کامل مصاحبۀ رییس جمهور پزشکیان با تاکر کارلسون روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی را تارنمای ریاست جمهوری ساعت 16 روز دوشنبه 16 تیر منتشر کرد اما نه دوشنبه شب، نه سه‌شنبه شب و نه چهار‌شنبه شب هیچ خبری از آن در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران منتشر نشد و سرانجام تصمیم گرفتند نه همان نیم‌ساعت و با صدای خود رییس جمهوری و به صورت کامل که در قالب گزارشی با صدای خانم فرزانۀ آذرفام پخش کنند!
درست است که این خانم، خبرنگار حوزۀ ریاست جمهوری است ولی فیلم مصاحبه موجود است و اگر می‌خواست گزارش تهیه کند باید درباره واکنش‌ها از جمله حملۀ اصول‌گرایان رادیکال به رییس جمهور گزارش تهیه می‌کرد که سخیف‌ترین و چندش‌آورترین آنها استوری فردی به نام رضا عاشری عضو شورای شهر رشت بود که از اسراییل خواست رییس جمهور را ترور کند و بعد از احضار به دادستانی مدعی شد آدم طنازی است!
نکته تناقض‌آمیز قضیه این است که در گزارش 20:30 بخش‌های مورد پسندشان انتخاب و پخش شد و یکی نیست از این جماعت بپرسد اگر دعوت به صلح و توضیح دربارۀ شعار مرگ بر آمریکا و احکام قتل در مصاحبه نبوده پس به چیِ آن حمله می‌کنید و اگر بوده مگر کارمند صدا و سیما می‌تواند تشخیص دهد کدام بخش درست است یا نه.
سخنان رییس جمهور در کنار هم معنی دارد و گزارش شتابان درباره مصاحبه رییس جمهور 5 دلیل می‌تواند داشته باشد:
اول: توییت‌های اعتراضی و این پرسش که مگر چه گفته که برخی کف به دهان آورده‌اند؟
دوم این که چهره‌هایی مانند عبدالرضا داوری این رفتار و بایکوت را با دوران رییس جمهور مرحوم مقایسه کردند و احتمالا آرشیو را دیدند و خواستند رفع اتهام کنند منتها نه با پخش اصل مصاحبه که با صدای خودشان!
سوم این که یک شورای نظارت مثلا بر صدا و سیما نظارت و دولت هم در آن نماینده دارد و احتمال می‌رفت واکنش نشان دهند و پیش‌دستی کردند.
چهارم این که شاید سوژۀ این هفتۀ امام جمعه‌ها همین باشد و برای کسانی که تنها مرجع خبری‌شان همین صدا و سیماست چه بسا سؤال پیش می‌آمد و قبل از نماز جمعه به آن پرداختند.
دست آخر این که قرار بود ساعتی بعد یک مصاحبۀ مفصل با آقای قالیباف پخش شود و آن وقت این پرسش جدی‌تر مطرح می‌شد که چرا مصاحبه رییس جمهور مملکت و رییس شورای عالی امنیت ملی را در حساس ترین مقطع پخش نکرده‌اند.
هر چند حالا هم می‌توان پرسید مگر به زبان فارسی صحبت نکرده که خانم خبرنگار باید برای ما روایت کند یا مگر رییس جمهور زبان ندارد که جملات او را نقل کردند؟
اگر گزارشی درباره واکنش‌ها تهیه کرده بود بله باید بخش‌هایی را انتخاب می‌کرد و مثلا می‌گفت آن قسمت که می‌کوشد اسراییل را از آمریکا جدا کند به مذاق کیهان خوش ننشست و بخشی از یادداشت را بخواند یا برود سراغ نمایندگانی که بیانیه امضا کرده‌اند (و البته از شهر 15 میلیونی با 200 تا 300 هزار رأی به مجلس راه یافته‌اند) یا دوربین را می‌برد در سطح شهر و از مردم می پرسید از پاسخ های رییس جمهور راضی‌اند یا نه. بی شک اکثریت می‌گفتند هر کاری برای جلوگیری از جنگی دیگر خوب است. کار خبرنگار این است و اتفاقا جنب‌و‌جوش او را در سفر باکو دیدم و قطعا توانایی تهیه یک گزارش خوب در این باره را داشت.
گزارشی که با بخش‌های اصلی صحبت‌های آقای پزشکیان شروع می‌شد و بعد می‌توانستند سراغ مردم بروند و آنگاه دیدگاه نمایندگان مردم تهران که شباهتی با نظر اکثریت مردم تهران ندارد!
به جای این کارها اما بعد از 76 ساعت تکه‌هایی را نقل کردند و جوری به جای او حرف می‌زدند که انگار رییس جمهور موسی‌وار سخن گفتن از جانب خود را به هارون سپرده است!
پزشکیان اما زبان دارد و با رأی 17 میلیون ایرانی رییس‌جمهوری ایران است و آنچه درباره صلح گفت هم از جانب رأی دهندگان‌بود و هم نظر کسانی است که رأی ندادند.
پزشکیان زبان دارد و صدای او از طرق دیگر به گوش بخش هایی از مردم می‌رسد منتها صدا و سیما این پارادوکس را حل کند که اگر تمام حرف او همین بود که 20:30 انتخاب کرد پس منتقدان به چه خرده می‌گیرند و اگر نقد آنان به بخش‌های دیگر است به چه مجوز سانسور کردند؟ یعنی رییس شورای عالی امنیتی ملاحظات امنیتی را نمی‌داند؟
