به گزارش "ورزش سه"، یک جام جهانی، دو دنیای متفاوت و یک شکاف عمیق. این شکاف اکنون رئال مادرید را از پاری‌سن‌ژرمن جدا می‌کند. تیم تحت هدایت ژابی آلونسو در این دیدار با واقعیت تلخی روبه‌رو شد که هرگونه پیشرفت ظاهری را زیر سؤال برد و آنها را به حقیقت دردناکی بازگرداند.
برخی بازیکنان (مانند آسنسیو و فران گارسیا) فاصله زیادی با سطح حداقل مورد انتظار دارند، ساختار تیم نیاز به بازنگری کامل دارد (که ژابی در حال کار روی آن است) و برخی بازیکنان دیگر (مانند وینیسیوس و امباپه) باید تعهد کامل خود را نشان دهند، نه اینکه گاه‌به‌گاه یا به انتخاب خودشان تلاش کنند. با این شرایط، رئال نمی‌تواند در برابر چالش‌های بزرگ‌تر رقابت کند، به‌ویژه مقابل تیمی به قوت پاری‌سن‌ژرمن که در حال حاضر بهترین تیم دنیاست.
پاری‌سن‌ژرمن برای رئال مادرید و لوئیس انریکه برای ژابی آلونسو، نمونه‌ای از یک قدرت برجسته هستند؛ مانند آینه‌ای که باید به آن نگاه کنند. بازی خیلی زود به دلیل اشتباهات فاحش آسنسیو و رودیگر به پایان رسید، اما پیش از آن هم رئال نشانه‌های کافی از ناتوانی خود را بروز داده بود.
در غیاب ترنت الکساندر آرنولد، ژابی، والورده را به دفاع کناری منتقل کرد و با استفاده تهاجمی از امباپه، تعادل تیم را به هم زد. رئال گویی به ماه‌های گذشته بازگشته بود، با سیستم شکسته 3-3-4 و بدون هیچ پاسخ تاکتیکی. این رویکرد مقابل نظم بی‌نقص فوتبالی پاری‌سن‌ژرمن، بدترین انتخاب ممکن بود.
گونسالو، وینیسیوس و امباپه خیلی زود از وظایف دفاعی خود فاصله گرفتند و رئال نتوانست هیچ مشکلی را اصلاح کند. تحت رهبری ویتینیا و تأثیر خلاقانه و پویای اشرف حکیمی و نونو مندس، پاری‌سن‌ژرمن به‌راحتی از فشار رئال خارج شد و به سمت دروازه کورتوا هجوم برد. دوئه از فران گارسیا عبور کرد، دمبله از آسنسیو و رودیگر گذشت و فابیان از عقب زمین، محوطه جریمه را تسخیر کرد.
رئال از نظر تاکتیکی فاجعه بود
این بار ژابی نتوانست با تصمیمات درست، عملکرد تیمش را اصلاح کند. وقتی گونسالو را عقب کشید، دیگر خیلی دیر شده بود. هیچ اثری از فشردگی بین خطوط که رئال در بازی‌های قبلی به دست آورده بود، دیده نشد. همچنین هیچ نشانه‌ای از تعهد دفاعی همه بازیکنان وجود نداشت.
در حال حاضر، پاری‌سن‌ژرمن در همه جنبه‌ها سال‌ها از رئال جلوتر است، اما غیرقابل‌قبول است که برخی بازیکنان همچنان از مسئولیت‌های خود بدون توپ شانه خالی کنند و نه به عقب برگردند و نه فشار بیاورند. در این زمینه، وینیسیوس و امباپه مورد انتقاد قرار گرفتند، برخلاف دمبله که لوئیس انریکه او را کاملاً متحول کرده و توانسته او را به بازیکنی تبدیل کند که بی‌وقفه پرس کند و هرگز از حرکت نایستد.
پاری‌سن‌ژرمن و سرمربی‌اش نمونه‌ای از آنچه رئال مادرید باید از نظر فوتبالی به آن تبدیل شود، هستند. باخت در پیش‌بینی‌ها بود، اما این شیوه باخت تمام حس‌های مثبتی که رئال در آمریکا جمع کرده بود را نابود کرد. درسی که پاری‌سن‌ژرمن به رئال داد، نباید از سوی رئال و شخص ژابی نادیده گرفته شود.
