همشهری آنلاین_فاطمه عسگری‌نیا:خیلی در قید و بند وسیله نقلیه‌ای که باید با آن سفر کنند یا خورد و خوراکشان نیستند؛ به‌خاطر همین به آنها می‌گویند هیچهایکر! خودشان معتقدند چون زندگی‌شان قابل پیش‌بینی نیست و هر لحظه ممکن است راهی سفری پرماجرا شوند به این نام شهرت دارند!
فرس‌کلاس نه ممنون هیچهایکرم!
از ۵ سال پیش که با هم ازدواج کردند تصمیم گرفتند یکی از محورهای اصلی زندگی‌شان سفر باشد به‌خاطر همین کسب‌وکار و منبع درآمدشان هم شد همین سفرهایی که با هم می‌روند. صحبت از لیلی و حسام است؛ زوج جوان تهرانی که پای صحبت هرکدامشان که می‌نشینی چنان با هیجان از سفرهایشان می‌گویند که انگار با پروازهای فرست کلاس بین مقاصد سفرشان جابه‌جا می‌شوند: «نخستین باری که هیچهایک کردیم را فراموش نمی‌کنیم. سفری داشتیم به یکی از مناطق روستایی شمال در ارتفاعات دو هزار. راه برگشت را با تراکتور به سمت پایین آمدیم؛ آن هم از جاده پرپیچ و خم و پرتگاهی. همین هیجانات سفر است که عشق سفر هیچهایکی را از سفرهای فرست کلاس هم بیشتر می‌کند.»
سفر به خرج هنر دست
لیلی دستبافته‌هایی دارد که در هر سفر آنها را با خود می‌برد و با فروششان بخشی از هزینه‌های سفرشان را تامین می‌کند: «ما به هر شهری که می‌رویم و اطراق می‌کنیم بساط دست‌سازه‌هایمان را هم پهن می‌کنیم. خیلی از مردم از این دستبافته‌ها و دست‌ساخته‌ها استقبال می‌کنند، وقتی هم که می‌فهمند هیچهایک هستیم و هزینه سفرهایمان را اینطور تامین می‌کنیم بیشتر مورد توجه قرار می‌گیریم.»
هیچهایکری در ایران آسان‌تر است
شراره و محمدرضا هم زوج دیگری هستند که علاوه بر هیچهایک کردن در ایران حتی در خارج از کشور هم تجربه هیچهایک دارند و می‌گویند هیچهایک کردن در ایران به‌مراتب آسان‌تر از خارج از کشور است؛ چراکه در خارج از کشور شما توریستی محسوب می‌شوید که باید برای کشور میزبان خرج کنی: «در اغلب کشورهای خارجی به یک مشکل مشابه برمی‌خوردیم؛ اینکه کسی حاضر نبود ما را رایگان جابه‌جا کند.»
سفر مرامی
آنها البته این را هم یادآور می‌شوند که هیچهایک کردن رایگان سفر کردن صرف نیست گاهی ما هزینه‌های دیگر را جبران می‌کنیم؛ مثلا به‌دلیل طولانی بودن مسیر سفر راننده‌ای را که مرام و معرفت به خرج داده و ما را همسفر خودش کرده مهمان رستوران می‌کنیم یا با یک هدیه کوچک از زحماتش قدردانی می‌کنیم: «هیچهایک درواقع مرام‌سواری است. در این سبک سفر انسان‌ها با هم مرام و معرفت را به اشتراک می‌گذارند؛ چیزی که به اعتقاد ما در میان ایرانیان بسیار بیشتر از مردم دیگر کشورهاست.»
یک خاطره ماندگار
شراره و محمدرضا خاطرات زیادی از هیچهایکری دارند: «یک‌بار همراه ۱۴ نفر از دوستانمان می‌خواستیم این سبک سفر را تجربه کنیم. به سیستان و بلوچستان رفتیم. روز آخر حین برگشت از یک منطقه ماشین گیرمان نیامد و مجبور شدیم با یک ماشین حمل ماهی همگی با هم برگردیم. تجربه خوشبویی نبود، اما تحمل بالابلندی‌های جاده‌های آن منطقه و قرار گرفتن در یک محفظه سرپوشیده و ۱۴ نفر هیچهایکر بوگرفته خاطره‌ای بود که هیچ‌وقت از ذهنمان بیرون نمی‌رود.»
حواستان باشد
هیچهایکرهایی که تجربه این سبک سفر را دارند به همه آنهایی که عاشق این شکل سفر رفتن هستند توصیه می‌کنند به هیچ‌وجه مخصوصا اگر خانم هستند تنهایی این تجربه سفر را نداشته باشند؛ چراکه سفر نامعلوم و خطرات همیشه در کمین هستند: «درست است ما هیچهایکرهای خانم زیادی داریم، اما به‌واسطه خطراتی که همیشه در این نوع سفر در کنار هیجاناتش است، توصیه می‌کنیم کسی تنهایی این سفر را تجربه نکند. همیشه ۲ نفر بودن بهتر از یک نفر بودن است.»
به گفته انها همه هیچهایک ها با ظاهری ساده در حالیکه کوله پشتی هایی را دارند کنار جاده می ایستند و انگشت شصت خود را نشان می دهند یا روی تکه مقوایی مقصد را می نویسند و در دست می گیرند تا هر راننده ای که با انها هم مسیر بود سوارشان کند.
کسب تجربه در هیچهایکری
یکی دیگر از لذت‌های سفر به سبک هیچهایکری کسب تجربه‌های ارزشمند و آشنایی با قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف است. شراره می‌گوید شما وقتی سوار خودروی یک راننده گذری می‌شوی خواه ناخواه دیالوگ‌هایی شکل می‌گیرد که هم شما با فرهنگ او و مردمان همشهری‌اش آشنا می‌شوی و هم او با فرهنگ شما. این شناخت نسبی باعث می‌شود که هنگام ورود به مقصد با کلی اطلاعات به دردبخور سفرت را شروع می‌کنی و می‌توانی با خیلی از جاذبه‌های فرهنگی سوغات‌ها و حتی مردمش آشنا شوی و این سفر را آسان می‌کند.
