به گزارش "ورزش سه"، این روند در دیدار مقابل دورتموند نیز ادامه یافت؛ جایی که رئال در ورزشگاه مت‌لایف نیوجرسی با نتیجه ۳-۲ پیروز شد. تیم آلونسو در این بازی از سیستمی روان و شناور استفاده کرد که بسته به داشتن یا از دست رفتن مالکیت توپ، تغییر می‌کرد. 

با توجه به مشکلات رئال در انتقال توپ مقابل یوونتوس، ژابی آلونسو در این بازی بار دیگر به سیستم دفاع چهار نفره در زمان در اختیار داشتن مالکیت توپ بازگشت. در این آرایش، اورلین شوآمنی در پست همیشگی خود در میانه میدان بازی را آغاز کرد، نه در نقش مدافع مرکزی در دفاع سه نفره.

این تغییر باعث شد رئال بتواند توپ را هم به‌صورت عرضی و هم مستقیم به گردش درآورد و ساختار دفاعی دورتموند را به چالش بکشد. در حالی که آردا گولر گاهی اوقات میان دو مدافع میانی رئال یا در موقعیت مدافع چپ قرار می‌گرفت تا فران گارسیا بتواند در پست بال چپ باقی بماند و به بازی رئال عرض بدهد، ساختار زیر نمونه‌ای معمول از آرایشی بود که رئال بر اساس آن حمله می‌کرد.

آرایش رئال مادرید در هنگام از دست دادن مالکیت توپ، جایی بود که بازی واقعاً جالب شد. دو خرید جدید تیم، ترنت الکساندر-آرنولد و دین هویسن به‌خوبی در خط دفاعی جا افتاده‌اند، و ژابی آلونسو رضایت خود را از هماهنگی اولیه تیم در هفته‌های نخست ابراز کرده است. رئال مادرید تنها تیم حاضر در جام جهانی باشگاه‌هاست که در هیچ بازی‌ای عقب نیفتاده است.

با توجه به اینکه الکساندر-آرنولد در دفاع نفر به نفر ضعف‌های آشکاری دارد، آلونسو با ایجاد تغییراتی ساختاری، تلاش کرده تا آسیب‌پذیری‌های احتمالی را کاهش دهد- با تکیه بر فدریکو والورده.

این هافبک ملی‌پوش اروگوئه‌ای، پیش از این نیز بارها در پست مدافع راست برای رئال بازی کرده، اما در این بازی مقابل دورتموند، تعهد دفاعی‌اش برای محافظت از الکساندر-آرنولد در سمت راست رئال، یکی از نکات کلیدی بود.

همانند همیشه، والورده در همه‌جای زمین حضور داشت- در حفظ مالکیت توپ، در پیش‌برد حملات، و زمانی که لازم بود، به‌عنوان محرک خط حمله رئال عمل می‌کرد. هنگام از دادن مالکیت توپ، او اغلب در نقش وینگ-بک ظاهر می‌شد.

با توجه به اینکه کریم آدیمی، ستاره تند و تیز دورتموند تمایل داشت به سمت کناره‌ها متمایل شود، آلونسو کاملاً از تهدید بازیکن سرعتی ۲۳ ساله آگاه بود- به‌ویژه زمانی که دنیل اسونسون، وینگ‌بک زردها، او را پشتیبانی می‌کرد.

در این شرایط، وظیفه والورده این بود که به عقب برگردد و در زمان از دست رفتن توپ، خط دفاعی رئال را پنج نفره تبدیل کند.  گاهی اوقات، این به آن معنا بود که الکساندر-آرنولد به مرکز متمایل می‌شد و نقش مدافع مرکزی راست را در خط دفاعی رئال مادرید ایفا می‌کرد.

اما در سایر لحظات بازی الکساندر-آرنولد به پست اصلی خود در کناره زمین بازمی‌گشت تا کریم آدیِمی را دنبال کند؛ در این شرایط، والورده به مرکز زمین متمایل می‌شد تا فضاهایی را که دورتموند می‌توانست از آن‌ها استفاده کند، ببندد و جلوتر از مهاجمانی که در عمق حرکت می‌کردند، باقی بماند. این جابه‌جایی‌های مداوم میان دو بازیکن، یک لایه دفاعی هوشمندانه و منعطف در جناح راست رئال مادرید ایجاد کرده بود.

چنین آگاهی تاکتیکی‌ای در میان بازیکنان آلونسو وجود داشت که حتی در صورت تغییر آرایش بازیکنان، ساختار دفاع پنج‌نفره حفظ می‌شد. در دقیقه ۲۳، زمانی که آنتونیو رودیگر به کناره‌ها متمایل شد، الکساندر-آرنولد به مرکز رفت، هویسن جای خود را کمی تغییر داد، و شوآمنی بود که به خط دفاعی اضافه شد تا مطمئن شود هیچ فضایی خالی نمانده است. این انعطاف‌پذیری ساختاری، یکی از نقاط قوت رئال مادریدِ آلونسو در این مسابقه بود.

نمونه‌های بی‌شماری از این جابه‌جایی‌های هوشمندانه وجود داشت، اما یکی دیگر از مزایای خط دفاعی پنج‌نفره این بود که به دین هویسن و آنتونیو رودیگر- هر دو با سبک دفاعی تهاجمی و مبتنی بر پیش‌دستی- این امکان را می‌داد تا با اطمینان جلو بیایند و حملات را از مبدأ خنثی کنند، چرا که می‌دانستند هم‌تیمی‌های‌شان پشت سرشان حضور دارند و می‌توانند جای آن‌ها را پوشش دهند. این اعتماد و هماهنگی، کنترل دفاعی رئال مادرید را بسیار مؤثر و منعطف کرده بود.

فدریکو والورده در دوران کارلو آنچلوتی معمولاً به‌عنوان جانشین دنی کارواخال در دفاع راست شناخته می‌شد اما شدت و تداوم عقب‌نشینی‌اش به خط دفاعی، چیزی است که زیر نظر ژابی آلونسو کاملاً برجسته و متفاوت شده است.

نمونه‌ای عالی از همکاری هماهنگ میان الکساندر-آرنولد و والورده در نیمه دوم مشاهده شد: در حالی که الکساندر-آرنولد جلو رفت تا با اسونسون، وینگ‌بک چپ دورتموند، مقابله کند، والورده به عقب رفت تا فضای خالی پشت سر را پوشش دهد و مسیر نفوذ فیلیکس انمِچا را که از عمق حرکت می‌کرد، ببندد. این حرکتات هماهنگ بی‌تردید به اندازه گل‌ها و مهارهای دیدنی رئال مادرید، آلونسو را خشنود خواهد کرد.

ژابی آلونسو پس از بازی با دورتموند در گفت‌وگو با اتلتیک گفت:"این، تغییر تاکتیکی‌ای بود که می‌خواستیم انجام دهیم. او (والورده) باید تشخیص می‌داد چه زمانی عقب‌ بنشیند و چه زمانی کمی جلوتر پرس کند، اما ما با فده می‌دانیم که او یک بازیکن همه‌کاره است و هر کاری که نیاز داشته باشی انجام می‌دهد. ما از او در نقش‌های مختلف استفاده می‌کنیم. پس وقتی ترنت خسته شد، از والورده به‌عنوان مدافع راست استفاده کردیم. خیلی خوشحالم که با او کار می‌کنم؛ او یکی از بازیکنان برتر ماست."

اما چرا این موضوع این‌قدر اهمیت دارد؟ چون در دیدار نیمه‌نهایی چهارشنبه مقابل پاری سن‌ژرمن، الکساندر-آرنولد و والورده وظیفه سنگینی دارند: مهار یکی از خطرناک‌ترین خطوط حمله سمت چپ در اروپا.

مهارت‌های فردی خویچا کواراتسخلیا به‌تنهایی یک چالش هستند، اما حرکت‌های نفوذی هم‌تیمی‌هایش از عمق باعث می‌شود رئال مادرید نیاز به تمرکز کامل در مناطق کناری زمین داشته باشد. این تهدید ممکن است از جانب دوندگی مستقیم نونو مندس در پست دفاع چپ باشد، یا یکی از مهاجمان پی‌اس‌جی و حتی یک هافبک پشتیبان مثل فابین روئیز. تیم لوییس انریکه در خارج کردن مدافعان حریف از پست‌ بازی‌شان بسیار ماهر است.

در بازی یک‌چهارم نهایی برابر بایرن مونیخ، حرکت دزیره دوئه بود که کواراتسخلیا را در میان دفاع به هم ریخته تیم ونسان کمپانی پیدا کرد. ارسال زمینی دوئه به پشت محوطه جریمه، روئیز را در فضایی مناسب صاحب موقعیت کرد، و اگر ضربه او دقیق‌تر بود، پی‌اس‌جی می‌توانست بایرن را در همان نیمه اول مجازات کند.

حتی وقتی این نوع حرکت نفوذی به نتیجه نمی‌رسد، همچنان به‌عنوان یک فریب تهدیدآمیز باقی می‌ماند. بهترین نمونه از این موضوع را می‌توان در دیدار مرحله یک‌هشتم نهایی پاری سن‌ژرمن برابر اینتر میامی دید؛ جایی که دزیره دوئه بار دیگر با یک حرکت زیرکانه و نفوذی از عمق، دفاع را به‌هم ریخت. در آن صحنه، خوویچا کواراتسخلیا به‌جای پاس دادن، وارد محوطه جریمه شد و مستقیم به سمت دروازه حمله کرد- در حالی‌که هیچ بازیکنی از میامی بدون انجام خطا نمی‌توانست به او نزدیک شود.

ممکن است این صحنه‌ها را به ضعف دفاعی حریف نسبت دهید، اما سرعت، قاطعیت و روانی حرکات پاری سن‌ژرمن در کشاندن مدافعان حریف و ایجاد فضا، نمونه‌ای از بازی تهاجمی در بالاترین سطح است.

برای هواداران رئال مادرید، خبر خوب این است که انعطاف‌پذیری و شناور بودن تاکتیکی تیم زیر نظر ژابی آلونسو، چه در زمان مالکیت توپ و چه بدون آن، در حال شکوفا شدن است. بازی روز چهارشنبه، بزرگ‌ترین آزمون این روند تاکتیکی در دوران سرمربی‌گری او خواهد بود. اگر رئال می‌خواهد تهدید پاری‌سن‌ژرمن از سمت چپ زمین را مهار کند، باید بار دیگر روی ترکیب هماهنگ الکساندر-آرنولد و فدریکو والورده حساب ویژه‌ای باز کند.

منبع: اتلتیک