به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین استان سمنان، مجتبی اکبرپور گفت: رسم شاطری باوری مذهبی در بین اهالی روستا جَزَن است که این رسم با پوشش خاص از صبح تا ظهر عاشورا در این روستا برگزار شد.
رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دامغان افزود: در این آئین، شاطران در روز عاشورا پس از پوشیدن لباس و کشیدن سرمه بر چشمان، از منزل خارج‌شده، جلوی هیئت قرارگرفته و به‌نوعی راه را برای عزاداران باز می‌کنند.
او بیان کرد: این رسم از جمله آیین‌های معنوی در دامغان است که افراد با اعتقاد به این آیین، مراتب ارادت خود را به سیدالشهدا و یاران باوفایش اعلام کرده و به‌نوعی در پرشور برگزار شدن عزاداری سید و سالار شهیدان نقش ایفا می‌کنند.
اکبرپور تصریح کرد: این آیین به شماره ثبت ۶۴۹ در فهرست آثار ملّی ایران به‌عنوان میراث فرهنگی ناملموس در دفتر ثبت آثار و حفظ و احیای میراث معنوی و طبیعی به ثبت رسیده است.
رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دامغان گفت: در دوران صفویه افراد چالاکی جلوی موکب‌ها می‌دویدند و راه را باز می‌کردند، این رسم بانام شاطری معروف بود، اما هم‌اکنون افرادی با پوشش خاص درحالی‌که چوب‌دستی مخصوص (ارژن) در دست می‌گیرند، جلوی مراسم تعزیه راه می‌روند و به عبارتی راه را باز می‌کنند.
او اظهار کرد: لباس‌های این افراد مخصوص بوده و دارای پارچه‌های رنگی فراوانی است که به‌نوعی آن‌ها را شبیه فرشته‌های آسمانی می‌کند.
اکبرپور افزود: عده‌ای از مادران نیز با پوشاندن لباس و سرمه کشیدن بر چشمان فرزندان و نوه‌های خود، آن‌ها را برای این آیین آماده می‌کنند.
رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دامغان گفت: این آیین تا آغاز تعزیه روز عاشورا ادامه دارد و در زمان برگزاری تعزیه نیز، این افراد، جلوی اسب امام حسین(ع) و یارانش می‌دوند و به‌نوعی از ورود سیدالشهدا و شهدای کربلا به میدان جنگ ممانعت می‌کنند.
او تشریح کرد: صبح روز دهم محرم، در منازلی که از قبل تعیین‌شده، عده‌ای از مردان برای اجرای این آیین حاضرشده و لباس‌های مخصوص به این آیین را پوشیده و بر چشمان خود سرمه می‌کشند.
بر اساس این آیین مذهبی در روز عاشورا، فرشتگان اجازه شرکت در جنگ را نداشتند و با این اقدام خود، قصد جلوگیری از شهادت امام حسین(ع) و ۷۲ تن را داشتند.
اکبرپور اظهار کرد: شنیده‌های تاریخی حکایت می‌کند که در فرهنگ عاشورا، شاطران به دو دسته شاطران سیاه‌پوش و شاطران سبزپوش تقسیم می‌شدند که دو سیاه‌پوش همراه امام حسین(ع)، دو سبزپوش همراه حضرت ابوالفضل(ع) و یک سیاه‌پوش و یک سبزپوش همراه حضرت زینب(س) بودند.
