به گزارش "ورزش سه"، گاسپارت ریاست باشگاه بارسلونا در فاصله جولای ۲۰۰۰ تا فوریه ۲۰۰۳ را برعهده داشت و حالا در گفتگویی با پادکست Sólo para culés درباره عدم انتقال نیکو ویلیامز به بارسا که در نهایت قراردادش را با اتلتیک بیلبائو تمدید کرد حرف زد و انتقادات تندی را مطرح کرد.
این مدیر ۸۰ ساله محبوب و کاریزماتیک گفت: «نیکو ویلیامز بازیکن فوق‌العاده‌ای است اما دیگر این مشکل مربوط به باشگاه بارسلونا نیست. من مطمئنم که در دنیا هزار بازیکن بهتر از او وجود دارد.
حالا بیلبائو با مشکل مواجه است. امیدوارم نگویند تقصیر ماست. بیلبائو با این مسئله درگیر می‌شود که وقتی دیگر بازیکنان بفهمند نصف نصف نصف حقوق نیکو ویلیامز را می‌گیرند، خوش‌شان نمی‌آید. مشکل دوم هم هواداران هستند. اگر نیکو ویلیامز نتواند ۵۰ گل بزند، هواداران او را هو خواهند کرد.»
او با انتقاد از رفتار بارسا در این باره اظهار داشت: «بارسلونا باشگاهی است با شور و احساس و شور را یک حرفه‌ای منتقل نمی‌کند، کسی منتقل می‌کند که خودش آن را درونش دارد. کسی که حقوق نمی‌گیرد که طرفدار بارسا باشد. این نقد به آقای دکو نیست، اصلاً. اما کسی که هانسی فلیک را آورد، خوان لاپورتا بود، نه مدیر ورزشی.»
گاسپارت با یادآوری دوران گذشته ادامه داد: «برای من قصه تعریف نکنید! من مارادونا را آوردم، ریوالدو، زوبی‌زارتا، باکرو... هیچ‌وقت چنین چیزی برایم پیش نیامد. وقتی مربی به تو می‌گوید چه بازیکنی را می‌خواهد، این شور و شوق است که بازیکن را قانع می‌کند. تماس رو در رو، نگاه در چشم، پیگیری واقعی.
شور و شوقی در کار نبود. این انتقاد به دکو نیست، دکو یک حرفه‌ای است و امروز در بارسلونا است اما شاید فردا در تیم دیگری که پول بیشتری بدهد کار کند. من برای کاری که کردم حقوق نگرفتم، از روی عشق انجامش دادم. و وقتی از روی عشق کار می‌کنی، خیلی سخت است که چیزی از دستت در برود.»
در رابطه با مذاکرات بین نمایندگان نیکو ویلیامز و بارسا، گاسپارت با لحنی صریح گفت: «آن واسطه‌ای که نیکو ویلیامز دارد، نمی‌توانست من را فریب بدهد. ما خیلی زود می‌فهمیدیم ماجرا چیست. نماینده‌ها وقتی داشتیم به پایان مذاکرات نزدیک می‌شدیم، به من می‌گفتند: ترجیح می‌دهم دندانم را بکشند تا اینکه با آن احمق، خوان گاسپارت مذاکره کنم! چرا؟ چون گاسپارت شور و شوقی داشت که آن یکی نمی‌فهمید. او داشتاز کمیسیونش دفاع می‌کرد و من از هدفم دفاع می‌کردم و اگر لازم بود به بوئنوس‌آ یرس بروم، تا هر چند بار که می‌شد می‌رفتم تا بهترین بازیکن دنیا در آن زمان را بیاورم. کسی به نام دیه‌گو آرماندو مارادونا.»
