اینکه بشر به شکل فطری و نیز اعتقادی، منتظر «موعود» مانده و می داند که روزی کسی می آید و با ظهور خود پایان پرشکوهی را برای جدال تاریخی حق و باطل رقم می زند؛ در حقیقت «امید» را در خود زنده نگه داشته تا زندگی کند و «حیات» داشته باشد.
امید به اصلاح حرکتها، جمعیت ها، مقاصد و جوامع بشری، برای هر انسانی حیات آور است و با فلسفه وجودی او همخوانی دارد.
انسان نمی تواند بدون امید زندگی کند. امید همواره در زندگی فردی و اجتماعی او انگیزه «رشد» و «خیزش» و «شوق» به پیشرفت بوده است.
به همین دلیل است که فرزندان شیطان و دشمنان بشریت، در همه اعصار از «یاس» به عنوان حربه ای برای بازداری حرکت انسانها سودجسته اند تا آنان را به «سکون» وادارند.
و در مقابل،
برگزیدن «انبیا» و «اولیا الاهی» از سوی خدای مهربان، باهدف امید بخشی به انسانها و «هدایت» آنها به سمت «رشد»، «نور»، «آگاهی» و «حیات» صورت گرفته است.
«انتظار» و امید به آمدن «موعود» برای سرانجام جدال همیشگی زشت و زیبا، و محو جبهه باطل، و امید به حیات زیبا، امری فطری و نیز اعتقادی است.
وقتی با «ظهور» آخرین حجت خدا، بنیان های اهل باطل فرو بریزد؛ بشر موانع رشد خود را از مسیر حرکت بر می دارد و به حیات طیبه ای می رسد که «بشارت» آن را در استقرار حکومت امام عشق، «حضرت مهدی علیه السلام» داده اند.
برای چنین وعده ای، امیدوارانه زندگی کنیم و برای تحقق آن، حرکت و دعا کنیم.
همه منتظر موعودیم!
