به گزارش "ورزش سه"، هرگز آن جوان مقاوم و فروتن، ذخیره رؤیایی که هرگز اخم نکرد، بازیکن اصلی باهوش و گلزن، و انسان مهربان را فراموش نخواهم کرد. کلمات هنوز برای بیان سختند و احساسات در جایی نامعلوم گیر افتاده‌اند. ما همچنان از شوک وحشتناک مرگ دیوگو ژوتا و برادرش آندره سیلوا ویران شده‌ایم.
روز طولانی‌ای در تحریریه بود، کاملاً تحت تأثیر غم و اندوه. اما همچنین با یک اطمینان جدید: ما واقعاً عظمت دیوگو ژوتا را درک نکردیم. این فوتبالیست ۲۸ ساله که باهوش، آرام، مهربان، فروتن و شاد بود، مقاوم و در صلح با آنچه جهان به او عرضه می‌کرد، همیشه دور از تیترها و نورهای صحنه. او در موجی بی‌سابقه از همبستگی، مورد تجلیل همه قرار گرفت؛ از بزرگ‌ترین‌ها، از دنیای فوتبال و فراتر از آن.
از رونالدو تا مسی، از امباپه، هالند، مودریچ، رونالدینیو، وینی جونیور، نیمار، فیگو و کین، تا هم‌تیمی‌هایش در تیم ملی پرتغال و لیورپول (دو غول فوتبالی که او با افتخار پیراهنشان را پوشید، هرچند اغلب در نقش ذخیره‌ای که هرگز برایش آزاردهنده نبود)، تا مورینیو، کلوپ، کونسیسائو و ژسوس، تا رئال مادرید، منچسترسیتی، بایرن، بارسلونا و یوونتوس، تا فیفا، یوفا، کنفدراسیون فوتبال برزیل و بسیاری دیگر از فدراسیون‌ها؛ از پرنس ویلیام انگلستان تا لبرون جیمز، میگل اولیویرا و نادال.
این بازیکن محجوب، انسان مهربان و دوست‌داشتنی، جوان خوش‌رو، وفادار و حرفه‌ای، ذخیره‌ای رؤیایی که هرگز ناراضی نبود و بازیکن اصلی باهوش و گلزن، مورد ستایش همه بود. او یک غول جهانی بود، همان‌طور که دیدیم و در آینده نیز خواهیم دید؛ تلاشی برای جاودانه کردن او که در حقیقت همین حالا هم جاودانه است.
من شخصاً هرگز لحظاتی که در کار با او گذراندم و شاهد تمام آنچه توصیف کردم بودم را فراموش نمی‌کنم، به‌ویژه در روزهای طولانی گزارشگری با تیم ملی. روحش در آرامش باشد. تسلیت صمیمانه خود را به خانواده و دوستان دیوگو می‌فرستم.
