این روزها، پدران و مادران زیادی با چهره‌های نگران، در حال مرور فهرست بلندبالای هزینه‌های تحصیل فرزندانشان هستند. برخی از آنها، با تعجب به اعداد و ارقامی نگاه می‌کنند که هر سال سر به فلک می‌کشد، بی‌آنکه توضیح قانع‌کننده‌ای برای این افزایش‌های نجومی وجود داشته باشد.
به گزارش سرویس اجتماعی تابناک،هر ساله با نزدیک شدن به فصل ثبت‌نام مدارس، موضوع شهریه‌های غیرمجاز در مدارس غیردولتی و دریافت پول در مدارس دولتی به یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های خانواده‌ها تبدیل می‌شود. این مسئله نه‌تنها آرامش روانی والدین و دانش‌آموزان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه به نارضایتی از عملکرد نظام آموزشی منجر شده است.
در گوشه‌وکنار شهر، زمزمه‌های نارضایتی والدین به گوش می‌رسد. یکی از مادران می‌گوید: «سال گذشته شهریه مدرسه پسرم ۲۵ میلیون تومان بود، اما امسال می‌گویند باید بیشتر از ۴۰ میلیون بپردازم. وقتی دلیل را می‌پرسم، فقط می‌گویند هزینه‌ها بالا رفته!» پدری دیگر با خستگی در چهره اضافه می‌کند: «مدرسه دولتی که کیفیت ندارد، مدرسه غیرانتفاعی هم که هر سال پول بیشتری می‌خواهد. نمی‌دانیم چه کار کنیم.»
این نگرانی‌ها، محدود به گفت‌وگوهای روزمره نیست. حتی در مجلس شورای اسلامی هم صدای اعتراض نمایندگان بلند شده است. رئیس کمیسیون اصل نودم مجلس در نامه‌ای به وزیر آموزش و پرورش از «مافیای آموزش» سخن گفته و هشدار داده که ادامه این روند، آرامش خانواده‌ها و دانش‌آموزان را برهم زده است. او از وزیر خواسته تا با اعزام ناظران بی‌طرف، مدارس متخلف را شناسایی و با آنها برخورد کند.
اما در سوی دیگر ماجرا، مسئولان آموزش و پرورش می‌گویند که بر اوضاع نظارت دارند. رئیس سازمان مدارس غیردولتی تأکید می‌کند که دریافت شهریه‌های غیرقانونی را تحمل نخواهند کرد. با این حال، آمارهای رسمی نشان می‌دهد که برخی مدارس در شمال تهران، شهریه‌هایی تا ۱۴۵ میلیون تومان و بالاتر نیز دریافت می‌کنند؛ رقمی که برای بسیاری از خانواده‌ها، یک رویا بیشتر نیست.
در این میان، پرسش اصلی این است که چرا با وجود تمام هشدارها و قوانین، هر سال شاهد تکرار همین مشکلات هستیم؟ چرا برخی مدارس دولتی، پنهانی از والدین پول می‌گیرند؟ و چرا هنوز دانش‌آموزانی هستند که به دلیل ناتوانی مالی خانواده‌شان، از ثبت‌نام بازمی‌مانند؟
به نظر می‌رسد بخشی از پاسخ، در لایه‌های پنهان نظام آموزشی نهفته است؛ جایی که گاهی منافع برخی افراد، بر مصالح دانش‌آموزان و خانواده‌ها ترجیح داده می‌شود. شاید هم مشکل اصلی، کمبود نظارت جدی و مستمر است؛ نظارتی که اگر وجود داشت، دیگر شاهد این نابرابری‌ها نبودیم.
اما آنچه امروز بیش از هر چیز به چشم می‌آید، خستگی خانواده‌هایی است که میان مدارس دولتیِ کم‌کیفیت و مدارس غیردولتیِ پرهزینه، گیر افتاده‌اند. آنها حق دارند بپرسند: آیا روزی خواهد رسید که دغدغه شهریه مدارس، به خاطره‌ای قدیمی تبدیل شود؟
