عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - بمب افکن پنهان کار بی-2 اسپیریت به واسطه طراحی ظاهری و قابلیت های رادارگریزی خود از شهرتی جهانی برخوردار شده است. با این حال، بی-2 یک هواپیمای قدیمی محسوب می شود که قرار است پس از ورود بمب افکن بی-21 ریدر به خط تولید انبوه، بازنشسته شود.
با توجه به اطلاعات کمی که تاکنون درباره بی-21 منتشر شده، از نظر ظاهری نسخه به روزرسانی شده از بی-2 به نظر می رسد؛ یک بمب افکن راهبردی فروصوت با طراحی بال پرنده و ویژگی های رادارگریزی. اما بی-21 اساساً یک هواپیمای مستقل است که از فناوری یک نسل کامل که پس از ساخت بی-2 به وجود آمده، بهره می برد.
بی-2 برای اولین بار در سال 1989، یعنی بیش از 35 سال پیش، پرواز کرد. در آن زمان، اتحاد جماهیر شوروی هنوز وجود داشت و جرج اچ. دبلیو. بوش رئیس جمهور آمریکا بود. از آن زمان تاکنون، هم در فرهنگ عامه و هم در طراحی هواپیما، تغییرات زیادی رخ داده است.
در حالی که هر دو بمب افکن بی-2 و بی-21 دارای طراحی بسیار متمایز بال پرنده هستند، بی-21 با طول بال حدود 40 متر در مقایسه با طول بال 52 متری بی-2، هواپیمایی کوچک تر و جمع و جورتر است.
اما تفاوت های اصلی بین این دو بمب افکن در اندازه ها نیست، بلکه در فناوری آنهاست. بی-2 از نسل اول فناوری رادارگریزی بهره می برد، همان نوعی که در دهه های 80 و 90 میلادی معرفی شد. این فناوری هنوز هم مؤثر است اما بی-21 از فناوری پیشرفته تر نسل 5 پلاس استفاده می کند، همان نوعی که امروز در اوج پیشرفت قرار دارد.
این تفاوت در عمل چگونه است؟ سطح مقطع راداری بمب افکن بی-2 تقریبا به اندازه یک پرنده است. سطح مقطع راداری بمب افکن بی-21 یک راز به شدت محافظت شده است، اما گفته می شود که از بی-2 نیز کوچک تر است. برای دستیابی به سطح مقطع راداری کوچک تر، بی-21 پیشرفت هایی در طراحی رادارگریز، مواد و یکپارچه سازی سیستم ها را در خود جای داده است. به طور خاص، این هواپیما دارای شکل بهبود یافته لبه ها، منحنی ها و هندسه خروجی برای حداقل بازتاب و هم ترازی دقیق تر پنل ها با اختلالات سطحی کمتر است.
افزون بر این، بر خلاف بی-2، طراحی بی-21 با استفاده از شبیه سازی الکترومغناطیسی محاسباتی با دقت بالا و بهینه سازی به کمک هوش مصنوعی انجام شده است. نتیجه این است که جایگذاری هر سطح، پیچ و درز برای کاهش بازتاب در طیف های رادیویی، فروسرخ و آکوستیک محاسبه شده است. این امر منجر به ساخت هواپیمایی با قابلیت رادارگریزی 360 درجه شده است. برای مقایسه، بی-2 صرفاً از جلو با بهینه سازی رادارگریزی ساخته شد، در حالی که از عقب بسیار قابل تشخیص تر بود.
برای افزایش ویژگی های پنهان کاری خود، بی-21 از مواد کامپوزیتی پیشرفته استفاده می کند که ذاتاً رادارگریز هستند. سپس این مواد با ماده جاذب رادار پوشانده می شوند. البته طراحی دقیق این ماده یک راز به شدت محافظت شده است. اما قابل توجه است که تصاویر موجود از بی-21 آن را بسیار روشن تر از بی-2 نشان می دهند، در حالی که بی-2 با رنگ ماده جاذب رادار توپ آهنی خود، ظاهری متمایز به رنگ سیاه نیمه شب دارد.
بی-21 همچنین دارای پوشش کیپ تر پیشرانه است، با ورودی هایی که به شدت در عمق قرار گرفته و شکل دهی مجرای اس (S) بهتری دارند. خروجی اگزوز به طور کامل محافظت شده است و دید راداری و فروسرخ را کاهش می دهد.
به احتمال زیاد، پیشرانه بی-21 از خنک سازی فعال و نازل های با قابلیت رادارگریزی برای کاهش تابش فروسرخ استفاده می کند. در مقابل، موتورهای بی-2 در بال پنهان شده اند، اما ورودی های پیشرانه و اگزوز همچنان سیگنال های قابل تشخیصی تولید می کنند که ممکن است موشکی با دقت بالا روی آنها قفل کند.
بمب افکن بی-21 به لطف کامپوزیت های بهینه سازی شده برای پنهان کاری که با کمک فناوری هوش مصنوعی ساخته شده اند، دارای قابلیت رادارگریزی در تمام ابعاد خواهد بود. از نظر راهبردی، این به معنای هواپیمایی است که می تواند در فضای هوایی مورد مناقشه جان سالم به در ببرد و حملات نفوذی عمیقی را علیه دشمنان انجام دهد.
