آترین اسکندری: تقریبا اجماع نظری وجود دارد که برخی از اظهار نظرهای شاد و حاشیه ساز او در آن سال ها یکی از  پایه های امنیتی سازی پرونده هسته ای ایران در نزد مجامع جهانی و خاصه شورای امنیت بود. اظهاراتی مانند ترمز بریدن برنامه هسته ای ایران و تشکیک در باب موضوع تاریخی هولوکاست. 

همان زمان البته دلسوزان نظام و انقلاب  هشدارهایی می دادند که قطار دولت مهر، کشور را به لبه ی پرتگاه می برد. اما این هشدارها در میان هیاهوها و غوغاسالاری های دولت های نهم و دهم مجالی برای شنیده شدن نداشت.
و البته در این بین نقش بی بدیل مخرب دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی وقت با صلبیت و اشتباه گرفتن دیپلماسی با کلاس اخلاق در تمامی این مراحل، فراموش ناشدنی است!

نگارنده در اینجا در پی بررسی وصول یا عدم وصول به این شعارها و یا بررسی مفید یا عدم مفید به فایده بودن آن ها برای کشور نیست که بحثی جداگانه را می طلبد.
اما روزگار چرخید و چرخید و این رییس جمهور انقلابی!! بر خلاف توصیه ی علنی و پشت بلندگو رهبر معظم انقلاب در انتخابات ریاست جمهور ۱۳۹۶ ثبت نام کرد. سد سدید شورای نگهبان اجازه شرکت به او در انتخابات را نداد. محمود احمدی نژاد ، طی حدود دو سال طوفانی بی حرمتی و هتاکی نبود که به ارکان حاکمیتی و ساختار و اشخاص آن نکند. البته پرداختن به این مساله هم مثنوی هفتاد من می خواهد. 
اما نکته ی قابل توجه سکوت مرگبار احمدی نژاد از ۷ اکتبر به بعد هست. این سکوت گوشخراش و آزاردهنده که نزدیک به دو سال هست طول کشیده در حالی است که تقریبا تمام فعالان سیاسی از منتهی الیه چپ تا راست حداقل به محکومیت رژیم صهیونیستی اقدام کردند. این سکوت ادامه داشت تا روز جمعه ۲۳ خرداد ماه سال جاری.
 پس از شهادت جمعی از سرداران رشید و غیور کشور در تهاجم ناگهانی رژیم غاصب صهیونیستی در سحرگاه ۲۳ خرداد نیز احمدی نژاد به صدور بیانیه ای آبکی و بی بخار! اکتفا کرد.
قصد نگارنده دمیدن بر دو قطبی های موجود نیست چرا که تریبون های دو قطبی ساز، در نقاط مختلف با شدت و حدت مشغول کار هستند! 

بلکه یادآوری این نکته هست که قدر کارگزارانی از نظام را بیشتر بدانیم که علی رغم برخی ناملایمتی ها و تلخی هایی که با آن ها شد ، کماکان خود را سرباز نظام می دانند و شهر به شهر در تشییع شهدای رشید ، سخنرانی می کنند و سعی در ایجاد هماهنگی و تشریک مساعی میان میدان و دیپلماسی دارند.  
کارگزارانی که شاید دهه ها به صدا و سیما دعوت نشدند اما هنگامه ی جنگ با جان و دل سعی پای نظام و وطن آمدند.
اما نباید فراموش نکنیم، افرادی را که روزگاری تمام‌توان حاکیت و ارکان آن در خدمت آن ها  بود، امروز مثقالی بار از روی دوش نظام بر نمی دارند و در حالی که در مورد مرگ فلان خواننده رپ آن سوی دنیا توییت می زنند اما در مورد نسل کشی جاری در غزه و تجاوزات رژیم غاصب صهیونیستی به کشورمان خفه شده اند ! 
این روزها می گذرد ولی این ها از چشم مردم تیزبین و ناظرین سیاسی دور نخواهد ماند !
و در صفحات تاریخ به یادگار خواهد ماند.

دوست مشمار، آن که در نعمت زند
لافِ یاری و برادرخواندگی

دوست آن دانم که گیرد دستِ دوست
در پریشان‌حالی و درماندگی

                                      سعدی علیه الرحمه

*تحلیلگر سیاسی

۳۱۲۲۲۲