ندیدن روزنامه کاغذی خبرورزشی برایمان سخت است، بسیار سخت.
برای ما طرفدارانی که از دهه ۷۰ با روزنامه خبرورزشی و سپس روزنامه های کاغذی دیگری از جمله استقلال جوان و هفته نامه های مختلف روزگار شیرینی را گذراندیم، دیدن امروز برایمان هر چند سخت اما عجیب نیست.
ما استقلال جوان را با بیش از بیست سال همراهی و انتشار از دست دادیم، ما هفته نامه ها ها و روزنامه های کاغذی بسیاری را در طول این سه دهه یکی پس از دیگری تعطیل شده دیدیم تا به امروز رسیدیم.
وقتی آن اوایل (یعنی نزدیک به ۱۰ روز پیش) برای چند روز خبرورزشی را ندیدیم در بحبوحه تمام اتفاقات تلخی که هر روز و هر ساعت و هر لحظه برایمان اتفاق می افتاد و خبرهایش را می شنیدیم و دنبال می کردیم، شاید ندیدن روزنامه خبرورزشی یکی از ساده ترین اتفاقات آن دوران بود.
اما وقتی اوضاع آرام تر شد، اما هنوز بسیاری از کارها هنوز به حالت عادی گذشته برنگشته و این کاملا طبیعی است، اما همچنان ندیدن روزنامه کاغذی خبرورزشی سخت است، شاید امروز خبرورزشی در سایت خود هنوز امید به بازگشت دوباره می دهد، اما این امید نیاز به عوامل و واسطه هایی دارد که پر واضح است شاید فعلا امکانش نباشد.
دل کندن از برخی علاقه ها سخت است و یکی از قدیمی ترین و لذت بخش ترین و خاطره انگیزترین علاقه هایمان دنبال کردن روزنامه خبرورزشی بوده و هست، هنوز هم دوست داریم این خبر را مثل یک شایعه بدانیم و برای آرام تر شدن اوضاع و بازگشت دوباره به دوران قبلی تا اینکه روزنامه خبرورزشی را دوباره در دست بگیریم لحظه شماری می کنیم.
روزنامه خبرورزشی شاید برای نسل امروز بیشتر در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی دنبال شود، اما برای نسل ما روزنامه خبرورزشی تنها یک روزنامه ۸ صفحه ای کاغذی نیست، برای ما روزنامه خبرورزشی لذت بردن از لحظه های با هم بودن است، لحظه هایی که تنها و تنها باید با خبرورزشی همراه باشید تا آن را با تمام وجود خود احساس کنید، این را ما خوب می دانیم، شما چطور؟!
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
