عصرایران؛ علی خیرآبادی - در همان روزهایی که اسرائیلی‌ها آسمان ایران را خط‌خطی می‌کردند و کشور درگیر جنگ تحمیلی بود و ترندهای جهانی پر بود از کلمات سنگین و کابوس‌زا، یک خبر کوچک، در پایین صفحه‌های ورزشی، آهسته نفس می‌کشید: تیم ملی والیبال ایران دوباره دارد بازی می‌کند و نه فقط بازی، بلکه رقابت.
در میانه اضطراب و اخبار فوری، جوانانی با لباس‌های سفید و قرمز، به رهبری مربی با ریشه‌های ایتالیایی و عینکی همیشه نیمه‌جا، در لیگ ملت‌ها ظاهر شدند، بی‌ادعا اما پرتلاش. تیمی با نسل جدید که حالا امروز برخلاف سال گذشته خوب جنگیدن را یاد گرفته است حالا دوباره والیبال ایران در سخت ترین لحظات و حتی وقتی کشور در حال جنگ قرار گرفته هم تلاش کردن در لحظه آخر یاد گرفتهد است.
آندره‌آ پیاتزا، مردی که بیشتر به معلم فیزیک دبیرستانی شبیه است تا یک مربی خاورمیانه‌گرد، توانسته با تیمی که میانگین سنش کمتر از خط فقر امید در ایران است، چهار برد و چهار باخت ثبت کند. چهار شکستی که اگر بی تجربگی تیم نبود، حداقل می توانست به دو شکست کاهش یابد اما مهم‌تر از این مسئله این امر است که امید به والیبال ایران بازگشته است اتفاقی که از زمان ورود بهروز عطایی به تیم ملی والیبال ایران بی سابقه است. والیبال ایران، شبیه بسیاری چیزهای دیگر در این سرزمین، یک بار دیگر دارد تلاش می‌کند بلند شود. نه با ستاره‌ها، بلکه با بازسازی، با یاد گرفتن دوباره‌ای که چگونه باید تیم بود.
در روزهایی که ایران درگیر جنگ و ناامیدی بود، تیم ملی والیبال ایران دوباره جان گرفت. نسل جوانی با هدایت آندره‌آ پیاتزا ایتالیایی، با چهار برد در لیگ ملت‌ها نشان داد که امید هنوز زنده است. تیمی بدون ستاره‌های همیشگی، اما پر از انگیزه و تلاش، با وجود شکست‌ها در حال یاد گرفتن دوباره مفاهیم تیم بودن و مبارزه کردن است. بازگشت والیبال ایران، نه یک اتفاق، بلکه نتیجه بازسازی و ایمان به نسلی تازه‌نفس است؛ نسلی که حتی در سایه جنگ هم ایستادن را یاد گرفته است.
هرچه بود و هست باید منتظر بمانیم ببینیم آیا این روند مثبت در ادامه لیگ ملت های والیبال هم پابرجا خواهد ماند یا اینطور نخواهد بود. در پایان لازم می‌‍بینم به صدا و سیما یادآوری کنیم فردی که این بحران را در والیبال ایران رقم زده است را نباید به عنوان کارشناس دعوت کرد تا در مورد تیم ملی نظر بدهد و همچنین جا دارد به خود بهروز عطایی یادآوری کنیم شما اگر دلسوز تیم ملی بودید هرگز مسئولیتی که توان آن را نداشتید را نمی‌پذیرفتید.
