به گزارش همشهری آنلاین، ردپای این تکیه، همانند تار و پودش، با سرگذشت مردم کوچه‌های شمال بازار رضا گره خورده و هنوز هم بسیاری از تهرانی‌های قدیمی محرم را بدون نجوای روضه‌خوان‌های درخونگاه تصور نمی‌کنند. تکیه درخونگاه یکی از قدیمی‌ترین تکیه‌های تهران است که به‌واسطه اتفاقی که بین اهالی چاله‌میدان و اهالی درخونگاه رخ داده در تاریخ ماندگار شده است.
نخل قدیمی‌ای در این تکیه وجود دارد که به‌علت خاصی سال‌هاست از آن خارج نشده. این نخل حسن ختام دعوای خونبار ۲محله درخونگاه و چاله‌میدان بود. ماجرای نخل ۳۰۰ساله تکیه و اینکه سال‌هاست از آن بیرون نرفته خود حکایت‌ها دارد. نصرالله حدادی، تهران‌پژوه می‌گوید: «سال‌ها پیش، بین چاله‌میدانی‌ها و اهالی درخونگاه در ماه محرم درگیری بزرگی شکل می‌گیرد. دعوا بر سر این بود که هیئت کدام محله باید زودتر به بازار برسد و آیین محرم را اجرا کند. این مجادله‌ها کم‌کم به دعوایی بزرگ می‌انجامد و در این حین مردی از اهالی درخونگاه کشته می‌شود.»
حمیدرضا نارنجی‌نژاد، عضو هیأت‌مدیره انجمن سنگلج درباره این روایت تاریخی می‌گوید: «این دعوا و اتفاق به گوش ناصرالدین‌شاه می‌رسد و او دستور می‌دهد نخل هیئت چاله‌میدانی‌ها به نشانه خون‌بس به تکیه درخونگاه منتقل شود. گویا چند بار چاله‌میدانی‌ها نخل را دوباره پس می‌گیرند، ولی این بار شاه دستور می‌دهد در تکیه را کوتاه و کوچک کنند تا نخل از آن رد نشود و با این کار قصد خجالت‌زده کردن چاله‌میدانی‌ها را داشت. بعد از آن پایه‌های نخل را در خاک فرومی‌برند و الان اگر به تکیه بروید، متوجه این موضوع می‌شوید. در وسط تکیه گودالی هست که با خاک پر شده. گویا در دوره رضاشاه که از عزاداری‌های محرم جلوگیری می‌شد، وسایل قدیمی عزاداری هیئت را در زمین دفن می‌کنند تا دست آژان‌های شاه نیفتد. تکیه درخونگاه در بازار این محله قرار دارد و از موقوفات رضاقلی‌خان است. او وصیت می‌کند که کسبه باید سالی ۲ماه کسب‌وکار را تعطیل کنند و این محل به تکیه تبدیل شود.»
اکنون ارادتمندان سالار شهیدان امام حسین(ع) هر سال محرم در این تکیه دور هم جمع می‌شوند و با آداب و رسوم خاصی عزاداری می‌کنند. نارنجی‌نژاد درباره ارادت مردم به تکیه درخونگاه و نخل معروفش می‌گوید: «رسم پرچم‌گردانی بسیار مورد توجه جوانان محله است و هر سال با شور و هیجان خاصی در تکیه برگزار می‌شود. هر جوانی که حاجتی دارد نیت می‌کند و پرچم را دور تکیه می‌چرخاند و دیگران روضه می‌خوانند و اشک می‌ریزند. زنان هم به رسم هر سال برای حاجت‌روایی در کنار نخل قدیمی تکیه حلوا می‌پزند.»
