در روزهای پس از آغاز آتش بس منابع اسرائیلی یا منابع وابسته به اسرائیل یا منابع ناشناخته مکررا گزارش‌ها و اخباری را منتشر می‌کنند که حاکی از ایجاد شک به ارتباط مقامات ارشد نظامی و غیرنظامی ایران به سرویس‌های نظامی و اطلاعاتی اسرائیلی است.
این خبرهای و گزارش‌ها چیزی به قطع و یقین و مستند نمی‌گویند. بلکه فقط تردید ایجاد می‌کنند. این شیوه عملا باعث می‌شود که شک و تردید نسبت به همه مقامات گسترش یابد.
در دهه پنجاه خورشیدی ساواک شهرت داد که از هر ۴ یا ۵ ایرانی یک نفر با ساواک همکاری می‌کند. در آن زمان این خبر دروغ که دهان به دهان می‌گشت باعث چنان شک عمومی شده بود که حداقل مردم عادی وقتی در جمعی دوستانه یا فامیلی هستند از حرف زدن انتقادی در مورد شاه و رژیم به شدت احتیاط کنند یا چیزی نگویند یا فقط درگوشی حرف بزنند. چون بنا شایعه ساواک از هر ۴_۵ ایرانی یک نفر با ساواک همکاری دارد.
موج خبری و گزارشی روزهای بعد از آتش‌بس که اسرائیل بطور مستقیم یا از طریق عوامل خود راه‌انداخته است، دقیقا مبتنی بر همان روشی است که ساواک، احتمالا به توصیه موساد در همان زمان، به کار برد. روشی که می‌توان آن را تولید شک عمومی نامید.
شک از نظر روانی ویرانگر است.
یک موقع بطور روشن و قاطع گفته می‌شود فلانی جاسوس است. همه مطمئن می‌شوند که او جاسوس است و تمام.
اما یک زمان به شکلی بیان می‌شود که در جاسوس بودن چند نفر تردید می‌سازند. دیگر همه در معرض تردید قرار می‌گیرند.
زمینه کاربرد و اثرگذاری این روش که به تدریج موجب بی‌اعتمادی عمومی نسبت مقامات و اشخاص خواهد شد، بی‌خبری و فقدان گردش اطلاعات است.
در این مورد مسئولیت و تقصیر اصلی بر گردن صدا و سیماست که در گردش اطلاعات سیاستی عدم‌اطلاع‌رسانی یا اطلاع‌رسانی غلط و روایت‌های نادرست دارد و عملا مردم را در بی‌خبری نگه می‌دارد. در زندگی روزمره خودمان هم اگر نگاه کنیم شک محصول بی‌خبری است. وقتی نمی‌دانیم عزیزمان کجاست هزار شک و گمان به ذهنمان حمله می‌کند.
اگر صدا وسیما واقعا ملی نشود و درچارچوب منافع ملی و بصورت حرفه‌ای عمل نکند، دولت متجاوز اسرائیل در این مرحله از جنگ شبه خبری می‌تواند آسیب سختی به اعتماد ملی کشور وارد کند.
کسانی که جامعه ایران را به آغل تشبیه می‌کنند آگاهانه یا ناآگاه زمینه‌ساز این آسیب‌اند.
اصرار بر حفظ این مدیریت فرقه‌ای صدا و سیما زیان‌های جبران ناپذیری خواهد داشت.
