به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نزدیک به سی سال است که جیمز کامرون فیلمی بیرون از دنیای «پاندورا» نساخته است برای سینمای جهان؛ موضوعی که ممکن است این تصور را ایجاد کند که او ارتباطش را با دنیای واقعی از دست داده.
اما اگر فیلم «آواتار: راه آب» محصول سال ۲۰۲۲ را دیده باشید، به‌خوبی متوجه می‌شوید که کامرون کاملاً از آن‌چه در سیاره ما می‌گذرد، آگاه است. در این فیلم، نظامیان و شرکت‌های چندملیتی ضدقهرمان‌اند، و ساکنان بومی پاندورا به‌وضوح نقش قهرمان را دارند؛ هرچند که در میان خود نیز اختلاف‌نظرهایی دارند.
کامرون همواره فیلم‌سازی انسان‌دوست بوده است. از «ترمیناتور» و «بیگانگان» گرفته تا «تایتانیک» و فیلم‌های «آواتار»، آثار او بر وجدان مخاطب تأثیر می‌گذارند. او با موضوعاتی چون تبعیض جنسیتی و نابرابری طبقاتی مواجه شده، اما بیشترین هراس همیشگی‌اش به‌وضوح جنگ هسته‌ای است.
نویسنده این گزارش با یادآوری نخستین مواجهه‌اش با فیلم «ترمیناتور» در ۱۱ سالگی، اشاره می‌کند که این فیلم در مقایسه با آثار مشابه در ژانر علمی-تخیلی، تأثیر عمیق‌تری در ایجاد هراس از جنگ اتمی داشته است.
ادامه این ترس در «ترمیناتور ۲: روز داوری» نیز تشدید شد، اما کورسوی امیدی را نیز در دل مخاطب باقی گذاشت؛ اینکه شاید بتوانیم با شناخت ارزش زندگی انسانی، از نابودی خود جلوگیری کنیم.
جیمز کامرون هیچ‌گاه از دغدغه جنگ هسته‌ای فاصله نگرفته و حالا تصمیم دارد با اقتباس از کتاب جدید چارلز پلگرینو با نام ارواح هیروشیما، بار دیگر توجه جهان را به این مسئله جلب کند. اما چرا حالا؟ چون به گفته خودش، فیلم «اوپنهایمر» ساخته کریستوفر نولان در مواجهه با این موضوع، راه را اشتباه رفته است.
«اوپنهایمر» از نظر اخلاقی عقب‌نشینی کرده است
در مصاحبه‌ای جدید با ددلاین، کامرون از برنامه‌اش برای اقتباس از کتاب ارواح هیروشیما صحبت کرده است. البته هنوز حتی نگارش فیلمنامه را آغاز نکرده، اما گفته که ۱۵ سال است به این پروژه فکر می‌کند.
کتاب پلگرینو که قرار است ۱۵ اوت منتشر شود، به شکل عمیقی به وقایع پس از بمباران هیروشیما و ناگازاکی می‌پردازد. از لحظاتی روایت می‌شود که انسان‌ها در پی عزیزانی بودند که تنها استخوان‌های داغ‌شان بر جای مانده بود. بیشتر بازماندگان در کوتاه‌مدت بر اثر تابش رادیواکتیو یا سرطان جان باختند.
وقتی از کامرون پرسیده شد که پس از موفقیت اوپنهایمر چه چیزی برای اضافه کردن دارد، او با صراحت همیشگی‌اش گفت: «بله، جالب است که کریستوفر نولان از چه چیزهایی پرهیز کرد. من عاشق سبک فیلم‌سازی‌اش هستم، اما حس کردم فیلم از لحاظ اخلاقی یک جور عقب‌نشینی بود. چون اوپنهایمر کاملاً از عواقب بمب خبر داشت. در فیلم فقط یک صحنه کوتاه هست که بدن‌های سوخته را می‌بینیم و بعد فیلم به‌سرعت وارد احساسات اوپنهایمر می‌شود و می‌گوید چقدر تحت تأثیر قرار گرفته. اما به نظرم فیلم موضوع اصلی را دور زد.»
کامرون افزود: «نمی‌دانم که نولان یا استودیو فکر کردند این موضوع یک خط قرمز است و نباید به آن پرداخت یا نه، اما من دقیقاً می‌خواهم سراغ آن خط قرمز بروم. من همین‌قدر دیوانه‌ام.»
او گفته که اقتباسش از ارواح هیروشیما با نگاهی بی‌پرده و واقع‌گرایانه ساخته خواهد شد و تجربه‌ای خواهد بود متفاوت از هر فیلم دیگری که تا امروز ساخته است.
کامرون امیدوار است با این پروژه، جهان را نسبت به فاجعه‌ای که همچنان در سایه‌اش زندگی می‌کنیم، آگاه‌تر کند؛ چرا که به‌زعم او، کسانی که کنترل زرادخانه‌های هسته‌ای را در دست دارند، یا دیوانه‌اند یا ابله؛ یا هر دو.
مترجم: ریحانه اسکندری
منبع: اسلش فیلم
۵۹۲۴۴
