عصرایران؛ دکتر یونس قیصی‌زاده- در همین لحظات محدود وصل شدن اینترنت بین‌المللی و سرک کشیدن به توئیتر و فضای مجازی، با پیام‌ افراد زیادی روبرو می‌شویم که از اینکه در این مدت جنگ، حتی یک نفر هم با تلفن یا پیامک، سراغی از آنها نگرفته و احوالی نپرسیده، گلایه نموده و احساس فراموش شدگی و تنهایی می‌کنند. 

 

مگر شرایطی حساس‌تر از جنگ هم داریم که لازم است سراغی از اقوام و دوستان و آشنایان بگیریم؟!

 

۱) در زمان جنگ، پرسیدن حال دیگران فقط یک عمل ارتباطی ساده نیست؛ بلکه یک اقدام انسانی و حتی آرام‌بخش است. 

 

در این شرایط بحرانی، انسان‌ها بیش از همیشه نیاز دارند تا احساس تنهایی نکنند.

 

حتی یک دیدار کوتاه، یک همدلی ساده، یک لبخند معمولی، یک تماس تلفنی و یا یک پیامک می‌تواند برای فرد، احساس امنیت و دلگرمی ایجاد کند و نشان دهد که او تنها نیست.

 

۲) از طرفی حال خوب واگیردار است و می‌تواند حال غمگین دیگران را عوض کند. پرسیدن «حالت چطوره؟» می‌تواند شروعی باشد برای انتقال آرامش، امید یا همدلی. می‌توانیم با گوش دادن به سخنان دیگری، باعث تخلیه هیجانی وی شویم، مثل وقتی که پس از درددل کردن با یک نفر، احساس سبکی به انسان دست می‌دهد. در این شرایط، همین گوش دادن ساده به دیگری، نوعی کمک قلمداد می‌شود.

 

۳) جالب است که بدانیم همین صحبت و احوالپرسی با دیگری، خودمان را هم آرام می‌کند. این روزها که ممکن است دچار انزوا، ترس و افکار منفی شویم، ارتباط با دیگران، به حفظ آرامش خودمان نیز کمک می‌کند. وقتی احوال کسی را می‌پرسیم، حس انسان بودن و مفید بودن در این شرایط را تجربه می‌کنیم.

 

۴) در این موقعیت همه انتظار دارند تا اقوام، دوستان و آشنایان، احوالی از آنها بپرسند. افرادی که این انتظارشان برآورده نشود ممکن است احساس تنهایی کنند و شاید در آستانه فروپاشی روانی قرار بگیرند.

 

شاید دوستی، آشنایی یا همسایه‌ای تحمل این شرایط سخت را نداشته باشد و در آستانه ناامیدی یا ترس شدید، در تنهایی سکوت کرده باشد. تماس و پرسیدن حال او می‌تواند فرصتی باشد برای تخلیه روانی و نجاتش از کابوسی که در آن گرفتار شده است.

 

۵) در بحران‌هایی همانند جنگ، آنچه انسان‌ها را حفظ می‌کند، شبکه حمایت انسانی است.

 

ضروری است که در این روزهای سخت، این شبکه حمایتی را با افراد نزدیک به خود، تشکیل و یا تقویت کنید، این شبکه با احوالپرسی ساده‌ای همانند اینکه؛ «چطوری؟ چیزی نیاز نداری؟» شروع می‌شود و تا بیان احساسات، هیجانات و تبادل افکار و نظرات، می‌تواند ادامه داشته باشد. با همین مراقبت‌های متقابل است که جوامع زنده می‌مانند و احساس تعلق خاطر در جامعه تقویت می‌شود.

 

۶) در این شرایط، کودکان و سالمندان آسیب‌پذیرترند. با سر زدن، تلفن یا پیامک و احوالپرسی و صحبت با آنها، می‌توانیم این روزها را برای آنها تحمل‌پذیرتر کنیم. اگر از والدین‌تان دور هستید، می‌توانید روزانه جویای حال آنها شوید و در صورت امکان، نیازهای آنها را برآورده کنید.

 

۷) این روزهای سخت هم تمام می‌شود و انسان‌ها یادشان می‌ماند که در این روزها چه کسانی کنارشان بودند، چه کسانی نگران‌شان بودند، چه کسانی نیازهایشان را برآورده کردند و برای چه کسانی مهم بودند. همین توجه‌هاست که بعد از جنگ، ما را دوباره کنار هم نگه می‌دارد. روابط انسانی سالم، سرمایه‌ای است که جامعه را بعد از بحران، بازسازی می‌کند.