عصر ایران ــ آهنگ «من که فرزند این سرزمینم» یا همان تصنیف «خوشه‌چین» یکی از آثار ماندگار موسیقی سنتی ایرانی است که با صدای استاد غلامحسین بنان اجرا شده است. این اثر از ساخته‌های روح‌الله خالقی، آهنگساز برجسته ایرانی، و با شعری از کریم فکور است. تصنیف در مایه‌ی بیات اصفهان ساخته شده و حال‌وهوایی شاد و میهن‌پرستانه دارد که به توصیف زیبایی‌های سرزمین ایران و شادی مردمانش در کار و زندگی می‌پردازد.

 

شعر این تصنیف به خوشه‌چینی و جشن انگور اشاره دارد و با زبانی شاعرانه، حس تعلق به سرزمین ایران و شادی حاصل از کار و تلاش را منتقل می‌کند. ابیاتی مثل «من که فرزند این سرزمینم / در پی توشه‌ای خوشه‌چینم» و «قلب ما بود مملو از شادی بی‌پایان» نشان‌دهنده‌ی این روحیه هستند.

 

غلامحسین بنان با صدای گرم و پراحساس خود این تصنیف را به‌یادماندنی کرده است. اجرای او به‌عنوان اولین خواننده این اثر، مرجع اصلی محسوب می‌شود. این تصنیف در دستگاه بیات اصفهان اجرا شده و ملودی آن ترکیبی از ریتم‌های شاد و نغمه‌های سنتی ایرانی است که با سازهایی مثل تار، سنتور، نی و تنبک همراهی می‌شود.

 

این تصنیف از آثار دوره‌ی طلایی موسیقی ملی ایران است که در آن روح‌الله خالقی و همکارانش در ارکستر گل‌ها نقش مهمی داشتند. بنان، با همکاری خالقی، آثار متعددی خلق کرد که «خوشه‌چین» یکی از آن‌هاست. این آهنگ نمادی از هویت ملی و عشق به ایران است و در میان علاقه‌مندان به موسیقی سنتی جایگاه ویژه‌ای دارد.

 

من که فرزند این سرزمینم؛ در پی توشه ای خوشه چینم!

شادم از پیشه ی خوشه چینی؛ رمز شادی بخوان از جبینم

 

قلب ما بود مملو از شادی بی پایان؛ سعی ما بود بهر آبادی این سامان

خوشه چین؛ کجا اشک محنت به دامن ریزد؟!

 

خوشه چین؛ کجا دست حسرت زند بر دامان!

ای خوشا پس از لحظه ای چند آرمیدن؛ همره دلبران خوشه چیدن…

 

از شعف گهی همچو بلبل نغمه خواندن؛ گه از این سو به آن سو پریدن…

قلب ما بود مملو از شادی بی پایان؛ سعی ما بود بهر آبادی این سامان

 

خوشه چین کجا اشک محنت به دامن ریزد…

خوشه چین کجا دست حسرت زند بر دامان!

 

برپا بود جشن انگور؛ ای افسون گر نغمه پرداز

در کشور سبزه و گل؛ با شور و شعف نغمه کن ساز…

 

قلب ما بود مملو از شادی بی پایان؛ سعی ما بود بهر آبادی این سامان

خوشه چین کجا اشک محنت به دامن ریزد!

خوشه چین کجا دست حسرت زند بر دامان…