به گزارش "ورزش سه"، مهاجم سابق فنرباغچه که حالا در پرسپولیس بازی می‌کند، از ناگفته‌های دوران حضورش در ترکیه، نقشش در تیم اسماعیل کارتال و همچنین تحلیل‌های صریحش درباره ژوزه مورینیو، آردا گولر و کریستیانو رونالدو پرده برداشت.
سردار دورسون مهاجم سابق فنرباغچه و بازیکن کنونی پرسپولیس ایران در گفت‌وگویی ویژه با فاناتیک، از اتفاقات مهم فوتبالی زندگی‌اش سخن گفت. او که زیر نظر اسماعیل کارتال در تیم سرخ‌پوش ایرانی بازی می‌کند، علاوه بر پرداختن به دوران بازی در ترکیه، تحلیل‌هایی درباره عملکرد ژوزه مورینیو، آینده آردا گولر و حتی کریستیانو رونالدو مطرح کرد.
چرا در تیم ملی ترکیه نیستی؟
سردار در پاسخ به این سوال که آیا انتظار حضور در تیم ملی ترکیه را داشته، گفت:«همیشه هدفم حضور در تیم ملی بوده. الان که نگاه می‌کنم، هیچ مهاجم تخصصی در لیست نیست و تنها کسی بودم که در چهار ماه اخیر مرتب بازی کرده‌ام. منتظر دعوت بودم؛ حتی اگر نه برای ترکیب اصلی، حداقل برای دقایق پایانی. هنوز یک سال تا جام جهانی باقی مانده. امیدوارم از سپتامبر حضورم در تیم ملی شروع شود. با مونتلا در ارتباطم؛ می‌گوید تمرین کن، هنوز جوانی.»
فصل اول با پرسپولیس چگونه گذشت؟
«پرسپولیس تیمی‌ست که در ۱۰ سال گذشته ۷ بار قهرمان شده. ما نیم‌فصل اول ساده امتیاز از دست دادیم. تا اسفند صدرنشین شدیم اما اشتباهات جبران‌ناپذیری داشتیم. امسال خریدهای جدیدی خواهیم داشت. ساختار در حال شکل‌گیری است. مطمئنم فصل بعد قهرمان خواهیم شد.»
چرا به پرسپولیس آمدی؟ نقش کارتال چه بود؟
«در خط حمله پرسپولیس نیاز داشتند. کارتال گفت می‌خواهم تو را آنجا ببینم. او برای من جایگاه ویژه‌ای دارد؛ هم مربی بزرگی است هم انسان فوق‌العاده‌ای. به خاطر او به ایران آمدم. خوشحالم که آمدم. هوادار داریم حتی بیشتر از فنرباغچه و گالاتاسرای. ایران کشور راحت و زیبایی‌ست، مردمش شبیه خودمان‌اند.»
نقش کارتال در پیشرفت تو؟
«کارتال بود که باعث شد در فنرباغچه شناخته شوم. وقتی در نیم‌فصل آمد، به من اعتماد کرد و مدام بازی داد. من با سبک بازی‌اش هماهنگم، چون می‌توانم به‌عنوان مهاجم سایه هم بازی کنم. وقتی مربی به بازیکنش اعتماد دارد، همه‌چیز ممکن می‌شود.»
آیا به او در فنرباغچه بی‌مهری شد؟
«نمی‌توانم قضاوت کنم. فنرباغچه باشگاه بسیار بزرگی است. در چنین جایی نمی‌توانی همه را راضی نگه داری. فشار و انتظارات بسیار بالاست. در هر بازی فقط برد می‌خواهند.»
ماجرای تماس علی کوچ چیست؟
«در آستانه پیوستن به یونیون برلین بودم. حتی در فرودگاه بودم که علی کوچ تماس گرفت. پرسید: نمی‌خواهی برای فنرباغچه بازی کنی؟ همان لحظه ذهنم تغییر کرد. به یونیون دروغ گفتیم، امیدوارم حلال کنند. برای هیچ تیمی چنین کاری نمی‌کردم، اما فنرباغچه رویای کودکی‌ام بود. حالا هم خوشحالم از آن تصمیم.»
عملکرد مورینیو را چطور دیدی؟
«وقتی نام مورینیو آمد، خیلی هیجان‌زده شدم. خودم بازی‌هایش را زنده دنبال می‌کردم. رسانه‌های داخلی و جهانی هم پر از شور و امید بودند. ولی گاهی در فوتبال، تطبیق‌پذیری سخت است. مورینیو باهوش و زیرک است، اما فوتبال در کشور ما فرق دارد. اینجا از آشوب تغذیه می‌کنیم، باشگاه‌های بزرگ هم این فضا را دوست دارند.»
آیا بازگشت به فنرباغچه را ممکن می‌دانی؟
«فنرباغچه اگر زنگ بزند، می‌روی. دلت می‌خواهد. هر چیزی ممکن است.»
چرا فنرباغچه ۱۱ سال قهرمان نشده؟
«اشتباه در زمان، مربی و سیستم. در دو سال اخیر ترکیب‌های بسیار قدرتمندی ساخته شد و پول زیادی خرج شد. اما برای بازی در فنرباغچه، اول باید از نظر ذهنی قوی باشی. باشگاه فوق‌العاده بزرگی‌ست، از نظر فشار جز ۱۰ تیم اول دنیاست. باید بازیکنان بی‌پروا و نترس بیاورند؛ ساختار ذهنی اینجا با جاهای دیگر فرق دارد.»
درباره آردا گولر چه می‌گویی؟
«وقتی اولین بار دیدمش، همه از او تعریف می‌کردند. من از راه راه رفتنش هم متوجه استعدادش شدم. آردا چهره‌ای معصوم دارد اما باطنی باتجربه و شخصیت بسیار قوی دارد. اهل تلاش زیاد است، هر روز شوت می‌زد. اکنون بدنش هم فرم خوبی گرفته.
در همان اولین شوتش، فهمیدم بازیکن بزرگی است. او باید فشار بازی را بهتر تحمل کند، چون در بالاترین سطح دنیا، سرعت واکنش کلیدی است. شاید به همین دلیل آنچلوتی کمتر به او بازی می‌داد. اگر این مورد را حل کند، بازیکن بسیار بزرگ‌تری می‌شود. الآن در بهترین جاست. شاید ژابی آلونسو او را در پست ۸ یا ۱۰ بازی دهد. البته مثل ایرفان جان و مسوت اوزیل هم، توانایی بازی در پست وینگر را هم دارد. به نظرم در دوران آلونسو بیشتر بازی خواهد کرد.»
درباره کریستیانو رونالدو چه نظری داری؟
«دو بار او را از نزدیک دیدم. می‌گویند GOAT فوتبال است. جام‌ها همیشه به سراغش می‌آیند. فکر نمی‌کردم با این سن و شرایط، پرتغال لیگ ملت‌ها را ببرد. در بازی شاید کمتر دیده شود، اما همان یک گل را می‌زند. حس و انرژی خاصی دارد، می‌داند کجا بایستد، توپ خودش به سمتش می‌آید.
یک بار مقابلش بازی کردم؛ تمام مسابقه دنبال او بودم. از کودکی برایم شخصیت خاصی بود. وقتی دیدمش، حیرت‌زده شدم. بعد از بازی خواستم با او صحبت کنم اما به یاد اتفاقی برای صابری ساری‌اوغلو افتادم که دستش را دراز کرده بود و رونالدو توجهی نکرد. من فقط به پشتش زدم و رد شدم. او واقعاً اسطوره است، یکی از بزرگ‌ترین‌ها.»
