به گزارش همشهری آنلاین، او نخستین کودکستان را در تبریز با عنوان «باغچه اطفال» تأسیس کرد و برای همین به «باغچه‌بان» معروف شد. سال ۱۳۱۲بود که جبار باغچه‌بان، دومین آموزشگاه خود و البته نخستین مدرسه ناشنوایان کلانشهر تهران را با مجوز رسمی وزارت آموزش‌وپرورش در محله یوسف‌آباد تأسیس کرد.
این آموزشگاه با ۳۹دانش‌آموز، ۲۵کادر آموزشی و خدماتی و ۲۵کلاس درس فعالیتش را آغاز کرد و در گذر زمان به تعداد کلاس‌ها و دانش‌آموزان و کادر آموزشی افزوده شد. او در حالی این کار را انجام داد که حتی دولت‌مردان آن روزگار نیز از او حمایت نکردند.
بسیاری بر او خرده گرفتند که می‌تواند به‌جای این کار در دانشگاه تدریس کند. ولی باغچه‌بان عاشق دانش‌آموزان ناشنوا بود. او درحالی‌که مدیریت مدرسه را بر عهده داشت در همان سال‌ها موفق به ساخت وسیله‌ای به نام تلفن گنگ یا همان سمعک استخوانی برای ناشنوایان شد و چند کتاب درسی هم برای کودکان ناشنوا نوشت.
جمعیت حمایت از کودکان ناشنوا هم باهمت او راه‌اندازی شد. پیرمردهای قدیمی محله یوسف‌آباد از او خاطرات زیادی به یاد دارند؛ اینکه او هم درس می‌داد و هم خودش مدرسه را نظافت می‌کرد. وقتی در روزنامه‌های آن سال نوشتند «مدرسه کرولال‌ها در یوسف‌آباد راه‌اندازی شده است» کسی فکرش را نمی‌کرد این مدرسه بتواند تحولی در زندگی کودکان ناشنوا ایجاد کند.
