به گزارش "ورزش سه"، به محض پایان یافتن رقابت‌های سری A، تقریباً نیمی از تیم‌های این لیگ یا سرمربی خود را تغییر داده‌اند یا مجبور به فکر کردن به این موضوع شده‌اند، چرا که دیگر سرمربی‌ای روی نیمکت آن‌ها حضور ندارد. اما تقریباً هر ساعت، اتفاقات جدید و غافلگیرکننده‌ای در حال رخ دادن است.
چهارشنبه گذشته، باشگاه اینتر که نایب قهرمان فصل بود، به‌سرعت سراغ سسک فابرگاس رفت تا او را جایگزین سیمونه اینزاگی کند؛ مربی‌ای که به عربستان سعودی و تیم الهلال پیوسته بود. با این حال، سران باشگاه اینتر با مخالفت باشگاه کومو برای جدایی فابرگاس مواجه شدند. در نهایت، اینتر پنج‌شنبه موفق شد با کریستین کیوو که در پارما مربی‌گری می‌کرد، به توافق برسد. از سوی دیگر، روز جمعه نیز صندلی مربی‌گری در آتالانتا که با رفتن جان پیرو گاسپرینی به رم، خالی مانده بود، به ایوان یوریچ، مربی پیشین رم، سپرده شد.
این سریال تغییرات در سری A هنوز به پایان نرسیده است. یکی از نزدیکان به مدیران باشگاه‌های ایتالیایی گفته: «و باور کنید، تغییرات بیشتری هم در راه است.» در این میان، تأیید ادامه همکاری ناپولی با آنتونیو کونته برای فصل آینده، به‌نوعی استثنا محسوب می‌شود. این خبر حتی جای تعجب داشت، چرا که تردیدهای زیادی درباره آینده کونته وجود داشت؛ به‌ویژه به‌خاطر رابطه‌اش با دی‌لورنتیس، رئیس باشگاه که بسیار مداخله‌گر است. او در نقل‌وانتقالات زمستانی حتی نتوانست جایگزینی برای خویچا کواراتسخلیا پیدا کند.»
تغییر مداوم مربی؛ عادتی قدیمی در فوتبال ایتالیا
آندره‌آ استراماچونی که در فصل ۱۳-۲۰۱۲ روی نیمکت اینتر بود و حالا کارشناس شبکه‌های دازن و رای ایتالیاست، می‌گوید: «این فصل در سری A واقعاً عجیب بود. در هفته ماقبل آخر، شانزده تیم از بیست تیم لیگ هنوز برای چیزی می‌جنگیدند؛ یا اسکودتو، یا سهمیه اروپایی، یا بقا در لیگ. لیگ ایتالیا حتی خواست که ۹ بازی از هفته ۳۷ به‌طور هم‌زمان برگزار شوند؛ اتفاقی که در بیست سال اخیر سابقه نداشت. در پایان این فصل بسیار پرفشار، ۱۵ تیم از ۲۰ تیم مربی خود را تغییر داده بودند؛ رکوردی در تاریخ سری A.»
بی‌ثباتی مزمن روی نیمکت‌های سری A چیز جدیدی نیست. اگر به فصل‌های گذشته نگاه کنیم، می‌بینیم که میان پنج لیگ معتبر اروپایی، بیشترین تغییر مربی متعلق به سری A است. یکی از دلایل ساختاری این امر می‌تواند این باشد که باشگاه‌ها معمولاً مربیان برکنارشده را همچنان تحت قرارداد نگه می‌دارند؛ همین مسئله باعث می‌شود تغییرات مربی هزینه‌بر نباشد و یافتن گزینه جایگزین آسان‌تر باشد. اما این گردش تابستانی مربیان دلایل متفاوتی دارد. به‌عنوان مثال، تصور اینکه داویده نیکولا که موفق به نگه داشتن کالیاری در لیگ شد، در پایان فصل شغلش را از دست بدهد، کمی دور از ذهن بود. یا اینکه رافائله پالادینو که فیورنتینا را به رده ششم رساند و به نیمه‌نهایی لیگ کنفرانس هم برد، ناگهان استعفا دهد! آن هم تنها سه هفته پس از تمدید قراردادش. از طرفی، فیلیپو اینزاگی که موفق شد با پیزا به سری A صعود کند، اصلاً صعود به لیگ بالاتر را هدف اصلی نمی‌دانست. جمعه گذشته، او تقریباً انتقالش به تیم پالرمو در سری B را نهایی کرده بود.
در لاتزیو، به نظر می‌رسید مارکو بارونی با کسب رتبه هفتم در جایگاه محکمی قرار دارد، اما نتایج ضعیف و سقوط تیم از رده‌های اروپایی، باعث برکناری‌اش شد. البته بارونی بلافاصله با تیم تورینو قرارداد بست و جای پائولو وانولی را گرفت. شرایط مشابهی نیز برای سرجیو کونسیسائو رقم خورد که پس از کسب رتبه هشتم با میلان، از کار برکنار شد.
استراماچونی: بی‌ثباتی روی نیمکت‌ها، بازتاب بی‌ثباتی در مدیریت است
استراماچونی ادامه می‌دهد: «همچنین، این فصل پایان دوره‌های مهمی بود؛ مثل پایان چهار فصل حضور سیمونه اینزاگی در اینتر و نه فصل درخشان گاسپرینی در آتالانتا. این دو مربی بیشترین موفقیت‌های اروپایی را برای تیم‌هایشان به‌ارمغان آوردند؛ دو فینال لیگ قهرمانان و یک فینال لیگ اروپا. طبیعتاً اینزاگی نمی‌توانست به پیشنهاد سنگین الهلال عربستان نه بگوید. و گاسپرینی هم بالاخره باید یک روز آتالانتا را ترک می‌کرد، حتی اگر بار دیگر سهمیه لیگ قهرمانان را گرفته باشد.»
او به نکته مهم‌تری اشاره می‌کند: «در بسیاری از موارد، این بی‌ثباتی روی نیمکت‌ها بازتاب بی‌ثباتی در سطح مدیران باشگاه‌هاست؛ نه در سطح مالکان، بلکه مدیرانی که اداره امور اجرایی را برعهده دارند. از این نظر، در باشگاه‌های بزرگی مثل میلان، رم و یوونتوس شاهد بی‌ثباتی زیادی بوده‌ایم.»
باشگاه یوونتوس به‌تازگی مدیرعامل جدیدی منصوب کرده؛ دیمین کومولی فرانسوی که پیش‌تر مدیر تولوز بود. به گزارش رسانه‌های ایتالیایی، کومولی تصمیم دارد ایگور تودور را در سمتش حفظ کند، اگرچه هنوز به‌طور قطعی تأیید نشده و باید منتظر ماند.
