خبرورزشی | دیروز پس از ناهار، کریستیان کیوو طعم سومین بازگشت را چشید: نخستین‌بار به سال ۲۰۰۷ بازمی‌گردد، آن زمان که به‌عنوان مدافعی چپ‌پا وارد کمپ آپیانو شد، و هرگز تصور نمی‌کرد روزی اروپا و جهان را فتح خواهد کرد؛ بار دوم، یازده سال بعد، زمانی که به‌تازگی در کوورچیانو مدرک مربیگری گرفته بود و کار را با تیم‌های پایه آغاز کرد و در نهایت تا قهرمانی با تیم پریماورا پیش رفت.
اما دیروز، کریستیان سفر بزرگ‌تر، جسورانه‌تر و—از همه مهم‌تر—غیرمنتظره‌تری را آغاز کرد: در حالی که پارمای تحت هدایتش در هفته ماقبل پایانی، ناپولیِ کونته را با تساوی بدون گل متوقف کرده بود، و اینترِ اینزاگی قهرمانی تقریباً قطعی را برابر لاتزیو بر باد داده بود، مرد رومانیایی ۴۴ ساله هرگز تصور نمی‌کرد که ناگهان بر روی نیمکت نراتزوری بنشیند. این مقصد او بود، اما زمان‌بندی به واسطه‌ی کوچ طلایی سیمونه به عربستان، دگرگون شد.
تمرین اول، با جمع کوچکی از بازیکنانی برگزار شد که به دلیل مسابقات ملی در کمپ باقی مانده‌اند: سه دروازه‌بان (یعنی زومر، مارتینز و دی جنارو)، سپس آچربی، مخیتاریان و دارمیان، و چند بازیکن مصدوم در تمرین حاضر بودند.
به‌جز بیسک و چالهان‌اوغلو، چشم‌ها به پیو اسپوزیتو نیز دوخته شده؛ او پیش از پرواز به مقصد آمریکا و هزاران امید همراه، تحت معاینه پزشکی قرار خواهد گرفت.
زنگ آغاز تمرین ساعت ۱۶ بود، چراکه کیوو صبح را صرف انجام آخرین مراحل فسخ قرارداد با پارما در دفتر باشگاه کرد، طبق روال، با حضور نماینده اتحادیه...
پس از آن، به سمت شمال و آپیانو حرکت کرد تا همراه با اعلام رسمی باشگاه و نخستین اظهارات رسانه‌ای، آغاز دوره جدید را کلید بزند.
کادر فنی
کیوو در این مسیر با تیمی خواهد بود که طی روزهای اخیر، با دقت و مشارکت باشگاه تکمیل شده است. برای حساس‌ترین جایگاه، یعنی دستیار نخست، از یک کهنه‌کار این صحنه‌ها استفاده شده: جووانی مارتو شیلو، که تجربه‌هایی در همین نقش در اینتر، یوونتوس و لاتزیو دارد.
او تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۶ به‌عنوان سرمربی سالرنیتانا تحت قرارداد بود، اما تصمیم گرفت بار دیگر، مانند گذشته، راه استادش ساری را دنبال نکند و به بازگشت به لاتزیو پاسخ منفی داد.
مارتوشیلو اکنون با پینتینای بسیار متفاوتی نسبت به سال ۲۰۱۷ روبه‌رو خواهد شد، زمانی که به‌عنوان عضوی از کادر اسپالتی به نراتزوری پیوست و دو سال بعد به یووهِ ساری ملحق شد، فصلی که در نهایت با اسکودتو به پایان رسید.
در حال عمل
باشگاه همچون لاک‌پشتی، اطراف کریستیان را پوشش داده تا در آرامش، توانایی‌هایی را که مدیران به او نسبت می‌دهند، بروز دهد؛ به عبارتی، از حمایت کامل برخوردار است.
تنها کسی که از پارما با او می‌آید، آنجلو پالومبو است؛ بازیکن سابق اینتر با تنها سه بازی در سال ۲۰۱۲، اکنون دستیار کیوو خواهد ماند.
کنار او، ماریو چکی حضور دارد؛ تحلیلگر تاکتیکی تیم اینزاگی که وسوسه‌ی عربستان او را جذب نکرد و در آپیانو ماند. برای تیم نیز، او پیوندی است میان گذشته و آینده، چهره‌ای محبوب با حرفه‌ای‌گری شناخته‌شده...
در بخش آمادگی جسمانی، توجه‌ها به استفانو راپتی جلب شده؛ مربی‌ای که جایگزین بخشی می‌شود که طی چهار سال گذشته، به‌نوعی نقطه‌ضعف تلقی می‌شد. او سابقه همکاری با مورینیو در اینتر، رم و فنرباغچه را دارد.
ماوریتزیو فانکینی، دیگر مربی بدنساز نیز، مانند راپتی، سابقه حضور در رم و اینتر را دارد.
پس از تاریکی
جانلوکا اسپینلی، مدیر تمرینات دروازه‌بانان که دو فصل پیش از سوی باشگاه انتخاب شد، با حضور پائولو اورلاندونی تقویت خواهد شد؛ اورلاندونی، یکی از بازیکنان سه‌گانه‌ی تاریخی، که هرچند کمتر دیده شد، سومین دروازه‌بان پس از ژولیو سزار و تولدو در سال طلایی بود.
ایجاد دوباره‌ی فضای سال ۲۰۱۰، در این زمانه‌ی متلاطم، ایده‌ی بدی نیست.
کیوو زمان بسیار کمی برای اثرگذاری میدانی دارد، اما در خارج از زمین، جلسه‌ها یکی پس از دیگری برگزار می‌شود تا گره‌های گوناگون گشوده شود.
برای شناخت کامل تیم، باید منتظر آفتاب کالیفرنیا ماند؛ تمرین کامل و نخست با همه ستارگان، ۱۴ ژوئن خواهد بود.
در آن لحظه، موجودیت تازه‌ی نراتزوری از فراز اقیانوس پدیدار خواهد شد.
تا آن زمان، تلفن ابزار کیوو است؛ او با هرکدام از بزرگان رختکن، بسته به وضعیت حضورشان در تیم‌های ملی، تماس می‌گیرد تا پروژه‌اش را توضیح دهد.
در پاسخ، نه تردید، که اشتیاق برای پیروزی دوباره و فراموشی گذشته، دریافت کرده است.
ابرهایی که، خیلی پیش‌تر از شب سیاه مونیخ، در افق ظاهر شده بودند، اکنون باید کنار روند.
