به گزارش خبرورزشی، چگونه می‌توان پس از چنین شکستی دوباره برخاست؟ چگونه می‌توان همچنان رویای دستیابی به هدفی حیاتی برای کل جنبش فوتبال ملی را در سر پروراند، وقتی که هنوز تنها یک بازی گذشته و باید با دلی امیدوار به سوی مأموریتی دشوار گام نهاد؟

در زیر باران سیل‌آسای اسلو، ایتالیا کوچک و ناتوان جلوه کرد، در برابر طوفان نروژ محو شد. تیمی پرانرژی‌تر، قدرتمندتر از نظر بدنی و بااعتماد به‌نفس‌تر از ما. و اکنون نیز با ۹ امتیاز اختلاف در جدول، رقابتی که باید حکم یک بازی تعیین‌کننده برای صعود مستقیم به جام جهانی را داشته باشد، بیشتر به یک بازی دوستانه در پایان فصل شباهت داشت. ایتالیا دوباره در کابوسی گرفتار شده و حال باید ماه‌ها در این برزخ تیره به سر برد. لوچانو اسپالتی، در عوض، نقش روانشناس را بر عهده گرفته تا روحیه شاگردانش را بازگرداند و خود را متقاعد سازد که امکان جبران شکستی که در مرز غیرممکن بودن است، وجود دارد. پنهان نمی‌توان کرد که ناامیدی عمیق است و امید، اندک. اکنون زمان بازسازی است، آجر به آجر، دست‌کم برای رسیدن به پلی‌آف‌ها.

کیفیت پایین بازی
اسپالتی نتوانست عزم خود را به تیم منتقل کند، نه شور عبور از موانع را و شاید نه حتی درایت تاکتیکی‌اش و باورش به توانایی اجرای نمایشی درخشان را. زیر باران ایستاده بود، با چهره‌ای مبهوت، چنان که گویی نمی‌تواند آن‌چه را می‌بیند باور کند. اسپالتی تلخ می‌گوید: «اشتباهاتی کردیم، حتی گل اول قابل پیش‌گیری بود، همه چیز از توپی شروع شد که ما داشتیم اما به‌جای یافتن راه‌حلی ساده، خواستیم تغییر جناح بدهیم. بعد هم در فضاهای باز، بازیکنان‌شان به‌خوبی توانایی‌های فردی‌شان را بروز دادند و ما را به دردسر انداختند. طبیعی است که وقتی عقب می‌افتیم، کار سخت‌تر می‌شود؛ توپ‌های زیادی را در یک‌سوم هجومی از دست دادیم، باید بیشتر از کناره‌ها استفاده می‌کردیم، نه اینکه موقعیت‌ها را به زور بسازیم.»
ما روزگاری استاد تاکتیک و دفاع بودیم؛ بسیاری از ما درس گرفته‌اند و حالا دیگر هیچ‌کس فضای بازی نمی‌دهد. اسپالتی ادامه می‌دهد: «پس از گل دوم‌شان عقب نشستند، در زمین خودشان دفاع کردند و همه فضاها را بستند. بدون بازیکنانی که در نبردهای یک‌به‌یک برتری داشته باشند، همه چیز سخت‌تر می‌شود. باید در خط دفاع قاطع‌تر و جنگنده‌تر باشیم.»

دفاع از گروه
اکنون در آزمایشگاه فوتبال ایتالیا باید پادزهری علیه تلخی یافت و چیزی ویژه برای زنده نگه‌داشتن امید به این پروژه. اسپالتی می‌گوید: «من به این گروه تکیه دارم و با همین گروه ادامه می‌دهم. می‌دانیم که باید در جنبه‌های بسیاری پیشرفت کنیم و باید بسیار کار کنیم.» اما هرگز نباید به تیم حمله کرد. «نه، با همین گروه پیش می‌رویم، این بهترین راه‌حل است. بعد با گراوینا درباره همه چیز صحبت خواهم کرد، درباره نیت‌هایم و تصمیماتی که گرفته‌ام و خواهم گرفت. احساس تنهایی نمی‌کنم، و حتی اگر تنها باشم، من مسئولم. دلم نمی‌خواهد کسی بگوید: “می‌آیم کمکت، چون تنهایی نمی‌توانی از پسش بربیایی”، این حرف مرا دیوانه می‌کند.»
با این‌حال، دیروز تیم در حد و اندازه رقابتی که می‌توانست آینده‌ساز باشد، ظاهر نشد. تنها یک شوت، آن هم در دقایق پایانی. اسپالتی در پایان گفت: «باید واقعیت‌ها را تحلیل کرد، ما بی‌تأثیر بودیم، کمی سبک‌بالی کردیم، تصمیم‌گیری‌های اشتباه داشتیم و نگرشی با اراده ضعیف از خود نشان دادیم. پایین‌تر از سطح‌مان ظاهر شدیم.» راه رسیدن به جام جهانی از حالا دشوار و پرپیچ‌وخم است. و یک جام جهانی دیگر بدون ایتالیا، نباید در هیچ حالتی پذیرفتنی باشد.