به گزارش "ورزش سه"، این مربی کهنه‌کار در نوامبر از بازنشستگی خارج شد تا به تیم محبوبش رم کمک کند؛ تیمی که آن زمان در نزدیکی منطقه سقوط بود، اما با هدایت رانیری به رتبه پنجم جدول رسید. همان‌طور که از قبل برنامه‌ریزی شده بود، او سپس کنار رفت تا جا را برای سرمربی جدید، یعنی جان‌پیرو گاسپرینی، باز کند و قرار است از این به بعد در نقش مشاور ویژه با باشگاه همکاری داشته باشد.
راهنمای مدیریت انسانی از زبان رانیری
رانیری امروز از طرف انجمن مربیان فوتبال ایتالیا جایزه‌ای دریافت کرد و در گفت‌وگو با رسانه‌ها درباره ویژگی‌های یک مربی بزرگ صحبت کرد.
او گفت: «قطعاً باید با بازیکنان‌تان صادق باشید. باید چیزی را که واقعاً فکر می‌کنید به آن‌ها بگویید، حتی اگر خبر بدی باشد.
باید کسانی را که زود رنجیده می‌شوند درک کنید، اما در کل، سرزنش کردن‌های من همیشه رو در رو و انفرادی بوده. هیچ‌وقت به بازیکنی نگفتم:«به خاطر تو باختیم، ببین چه‌کار کردی.» فقط سعی کردم با چیزهایی که در اختیار داشتم، تیم را بهتر کنم و خوشبختانه کلی ویدئو از حرکات تیم داشتم تا اشتباهات را نشان دهم.
من اعتقاد دارم نشان دادن کارهای مثبتی که بازیکن انجام داده، از انتقاد کردن از اشتباهاتش مهم‌تر است. باید اشتباهات را در تمرین مرور کرد. بعضی بازیکنان با یک بار گفتن متوجه می‌شوند، اما بعضی دیگر اصلاً متوجه نمی‌شوند. اگر بتوانی آن‌ها را عوض می‌کنی، ولی اگر نتوانی، فقط باید در آغوششان بگیری و ادامه بدهی.»
رانیری که اکنون ۷۳ سال دارد و از سال ۱۹۸۶ مربیگری را آغاز کرده، حتماً در این سال‌ها تغییرات زیادی در دنیای فوتبال دیده است.
او می‌گوید: «قطعاً همین‌طور است. باید همیشه به‌روز باشی. هر بار که اخراج می‌شدم، در اروپا سفر می‌کردم تا ببینم مربی‌های دیگر چطور کار می‌کنند، چون معتقدم این کار خیلی مهم است. ذهن آدم را باز می‌کند.»
تفاوت فوتبال ایتالیا با کشورهای دیگر
رانیری که تجربه مربیگری در کشورهای مختلفی از جمله اسپانیا، فرانسه، یونان و البته انگلیس را دارد، به تفاوت‌های فوتبال ایتالیا با دیگر کشورها نیز اشاره کرد.
او گفت: «فکر می‌کنم در ایتالیا ما برده تاکتیک‌ها هستیم؛ آن‌قدر که بازیکنان بااستعداد وقتی به اینجا می‌آیند، نمی‌توانند خودشان را با شرایط وفق دهند. در انگلیس و فرانسه تاکتیک‌ها مهم هستند، ولی به اندازه ایتالیا مقدس و مقدر نیستند.
در آن کشورها، من فقط یک‌سری مفاهیم پایه را مشخص می‌کردم و بعد سعی می‌کردم بازیکنان را با توجه به ویژگی‌هایشان با هم هماهنگ کنم. اما در ایتالیا، بازیکنان را بیش از حد در قفس نگه می‌داریم.
با این حال نباید حرف کسانی را باور کرد که می‌گویند ما هنوز به دفاع مطلق (کاتناچیو) وابسته‌ایم. وقتی با تیمی بازی می‌کنی که خیلی قوی‌تر از توست، طبیعی‌ست که با ۱۰ نفر دفاع کنی. پس بله، ما می‌توانیم ایتالیایی باقی بمانیم و هویت‌مان را حفظ کنیم، ولی در عین حال باید چشمان و ذهنمان را هم به روی ایده‌های دیگر باز نگه داریم.»
