به گزارش خبرورزشی، با وجود صعود قطعی تیم ملی ایران به جام جهانی ۲۰۲۶ (آمریکا، مکزیک، کانادا) و تشریفاتی بودن بازی با قطر (به جز اهمیت رنکینگ فیفا)، همچنان شاهد اصرار کادرفنی بر استفاده از برخی بازیکنان در پست‌های خاص هستیم.
اگرچه استفاده از نفراتی چون حسین‌زاده و محبی با هدف جوان‌گرایی صورت گرفت، اما بهره‌بردن از بازیکنانی مثل شجاع خلیل‌زاده یا ادامه اصرار بر بازی‌دادن به علیرضا بیرانوند، تصمیماتی هستند که منطق درستی برای آن‌ها وجود ندارد. نتیجه این رویکرد، لغزش‌های "بچه‌گانه" برخی بازیکنان باتجربه، اشتباه بیرانوند روی صحنه گل قطر و ناهماهنگی‌های پیاپی در خط دفاع است. این موضوع، نگرانی هر کارشناسی را در آستانه رویداد بزرگی چون جام جهانی چند برابر می‌کند؛ اشتباهاتی که گویا قرار نیست از آن‌ها درسی گرفته شود و هر شکست به معنای کسب تجربه نیست، بلکه اصرار بر استفاده از همان روش و نفرات قبلی است.
اشتباهات تکراری و ابهام در دروازه تیم ملی
کافی است دقایق آخر نیمه اول بازی با قطر (دقیقه ۴۸) را یک بار دیگر مرور کنیم تا به‌وضوح ببینیم اکرم عفیف در استارتی که برای تصاحب توپ با شجاع خلیل‌زاده داشت، چه "بلایی" بر سر مدافع ۳۶ ساله تیم ملی آورد. یا در صحنه گل، که بی‌شک بیرانوند اگر همان دروازه‌بان متمرکز همیشگی بود، شاید هرگز اجازه باز شدن دروازه‌اش را به آن شکل به قطری‌ها نمی‌داد.
حال در چنین شرایطی باید این سؤال را مطرح کرد که علیرضا بیرانوند تا چه زمانی قرار است در هر مسابقه به میدان برود؟ یا شاید سؤال درست‌تر این باشد که دروازه‌بان‌هایی چون پیام نیازمند و حسین حسینی چه زمانی قرار است برای تیم ملی به میدان بروند؟ اصرار به استفاده از بیرانوند در هر شرایطی و حتی مسابقات تشریفاتی، باعث نمی‌شود همان بلایی که بر سر حسینی در جام جهانی قبلی مقابل انگلستان آمد، بار دیگر تکرار شود؟ آیا اولین آزمون نیازمند و حسینی – با وجود تجربه در رقابت‌های باشگاهی و عملکرد موفقی که داشته‌اند – باید به اجبار و فقط با مصدومیت و محرومیت بیرانوند و در بازی‌های بزرگ انجام شود؟ این همه اصرار به بازی‌دادن بیرانوند، آن هم در شرایطی که حتی سایه‌ای از آمادگی دوران طلایی‌اش را ندارد، چیست؟ اصلاً قلعه‌نویی به نیازمند و حسینی اعتقاد فنی دارد یا آن‌ها فقط دعوت می‌شوند تا در صورت مصدومیت بیرانوند، کسی باشد که جای او را بگیرد؟
به هر روی، تفکرات حاکم بر تیم ملی و اصرار بر استفاده از برخی بازیکنان در هر شرایطی، نتیجه‌اش این است که ملی‌پوشان ایران تا همین جای کار در چهار بازی انتخابی جام جهانی ۸ گل دریافت کرده‌اند. دریافت ۸ گل در ۴ بازی مقابل حریفان آسیایی آن هم مقابل تیم هایی چون قطر، ازبکستان، کره شمالی و قرقیزستان، بی‌شک این ابهام را ایجاد می‌کند که تیم ملی در جام جهانی و مقابل برترین تیم‌های دنیا قرار است چه کند؟
باید منتظر ماند و دید برای بازی با کره شمالی نیز قرار است همچنان شاهد حضور نفرات "امتحان پس‌داده" و همیشگی در چارچوب دروازه و خط دفاعی باشیم، یا قرار است حداقل در ظاهر به برخی نفرات دیگر میدان داده شود تا حداقل جوان‌گرایی در تیم ملی در حد همان شعار باقی نماند.
