به گزارش خبرورزشی،  عجله‌ای در کار نیست. امضای قرارداد با میلان می‌تواند کمی صبر کند؛ این روزها تنها یک تشریفات اداری باقی‌مانده. لوکا مودریچ، پس از پایان پنجره بازی‌های انتخابی جام جهانی، به تیم جدیدش خواهد پیوست.

اما در حال حاضر، اولویت با پیراهن شطرنجی کشورش است—تیم ملی کرواسی که دیشب نخستین دیدار خود را در زمین جبل‌الطارق برگزار کرد. دوشنبه آینده، تقابلی به‌مراتب دشوارتر در خانه با جمهوری چک در پیش است؛ تیمی که با مونته‌نگرو در صدر گروه L شریک است. وضعیتی شبیه آنچه تیم ملی ایتالیا با آن مواجه است—صدرنشینانی که با دو بازی بیشتر و امتیازات کامل، فشار روانی را به تعقیب‌کنندگان تحمیل می‌کنند. به همین دلیل، امشب مودریچ از روی نیمکت کار را دنبال خواهد کرد تا انرژی‌اش را برای نبرد کلیدی دوشنبه ذخیره کند.

پیرِ ارزشمند میدان

برای کرواسی، اشتباه جایی ندارد. در بزنگاه‌ها، تجربه حرف اول را می‌زند، و چه کسی شایسته‌تر از کاپیتان مودریچ؟ هافبک کهنه‌کار تازه‌وارد به میلان، حالا تبدیل به “هایلندر” تیم زلاتکو دالیچ شده—مردی با ۱۸۶ بازی ملی، رکورددار بلامنازع. آخرین بار در ۲۳ مارس، در بازی برگشت مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ ملت‌ها برابر فرانسه، پیراهن تیم ملی را به تن کرد. او در آن دیدار ۸۸ دقیقه در ورزشگاه فرانس ماند و سپس جای خود را به مورو از بولونیا داد، در حالی که بازی هنوز مساوی بود. در نهایت، فرانسه با نتیجه ۲–۰ پیروز شد، پس از آن‌که بازی رفت را در کرواسی ۲–۰ باخته بود—گل‌هایی از بودیمیر و پریشیچ، مردی که با ۱۴۲ بازی، دومین چهره پرحضور تاریخ ملی کرواسی محسوب می‌شود.

شکست‌ها و اشک‌ها

تقریباً نیمی از عمر ورزشی مودریچ با لباس شطرنجی کرواسی گذشته است؛ نماد ملی که برای او چیزی فراتر از یک پیراهن است. نخستین بار در اول مارس ۲۰۰۶، در بازی دوستانه‌ای سطح‌بالا برابر آرژانتین وارد میدان شد؛ تیمی که آن زمان نیز لیونل مسی را در ترکیب داشت. شانزده سال بعد، در قطر، همین مسی بود که در نیمه‌نهایی رؤیای او را به کابوس تبدیل کرد؛ شکستی تلخ و ماندگار. و چهار سال پیش‌تر از آن، در روسیه، جام جهانی از همیشه نزدیک‌تر بود—اما فرانسه با ستارگانش، و به‌ویژه امباپه، در فینال ۴–۲ پیروز شد و امیدها را به حسرت بدل کرد.

آخرین پرده، آخرین فرصت

با این حال، هنوز یک فرصت دیگر باقی‌ست. فرصتی که لوکا نه می‌خواهد از آن بگذرد، و نه می‌تواند. پنجمین حضور در جام جهانی—رویدادی که تابستان آینده در آمریکا، کانادا و مکزیک برگزار می‌شود—برای او حکم آخرین رقص را دارد. همین میل برای شرکت در آن بود که او را به پذیرش پیشنهاد میلان سوق داد؛ پس از وداع با دومین عشق زندگی حرفه‌ای‌اش: رئال مادرید. هرچند که با پیراهن سفید مادرید بیش از سه برابر تیم ملی بازی کرده، اما با ورود ژابی آلونسو به نیمکت، چشم‌انداز کاهش دقایق بازی‌اش پررنگ‌تر شده بود. بنابراین، تصمیم برای آغاز چالشی تازه—جایی که فرصت بازی بیشتر و آمادگی بهتر برای جام جهانی فراهم شود—تصمیمی منطقی به‌نظر می‌رسید. مودریچ بازیکنی باهوش است. او از آلگری انتظار بازی ثابت ندارد، اما می‌داند که فضا و زمان کافی برای آماده‌سازی جهت آخرین اجرای جهانی‌اش فراهم خواهد شد