به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در تاریخ ۴ خردادماه، یکی از خطوط انتقال نفت در منطقه کرنج، در محدوده جایزان استان خوزستان، دچار ترکیدگی شد. این رویداد منجر به نشت گسترده نفت خام به داخل یکی از رودخانه‌های محلی شد؛ رخدادی که پیامدهای زیست‌محیطی آن می‌تواند تا مدت‌ها بر اکوسیستم منطقه اثرگذار باشد.
گزارش‌های اولیه حاکی از آن است که محل ترکیدگی در بخشی از مسیر لوله قرار دارد که از روی رودخانه عبور می‌کند. به‌دنبال این حادثه، حجم قابل توجهی از نفت وارد آبراهه شده و موجب آلودگی مستقیم منابع آب شیرین و زیستگاه‌های اطراف شده است.
فعالان محیط زیست سال‌هاست نسبت به فرسودگی خطوط لوله نفت در این منطقه هشدار می‌دهند؛ با این حال، به‌نظر می‌رسد شرکت‌های بهره‌بردار بدون توجه کافی به این هشدارها، اقدامات مؤثری در زمینه تعمیر و نوسازی زیرساخت‌ها انجام نداده‌اند. به همین دلیل، بسیاری از کارشناسان ترکیدگی اخیر را نه یک حادثه ناگهانی، بلکه نتیجه یک روند طولانی‌مدت از اهمال‌کاری مدیریتی می‌دانند.
نشت نفت به رودخانه نه‌تنها منبعی حیاتی از آب شیرین را آلوده کرده، بلکه تهدیدی جدی برای حیات آبزیان و پرندگان وابسته به این اکوسیستم به شمار می‌رود. ترکیبات نفتی می‌توانند به‌سرعت در زنجیره غذایی نفوذ کرده و اثرات بلندمدتی بر سلامت زیستمندان و حتی انسان‌ها بر جای بگذارند.
از سوی دیگر، نشت نفت به مناطق طبیعی منجر به آسیب‌دیدگی پوشش گیاهی، نابودی زیستگاه‌های بومی و کاهش چشمگیر تنوع زیستی می‌شود. این در حالی است که خوزستان به‌عنوان یکی از کانون‌های مهم تنوع زیستی ایران، در سال‌های اخیر به‌شدت تحت فشار بحران‌های زیست‌محیطی از جمله خشکسالی، ریزگردها و آلودگی‌های صنعتی قرار گرفته است.
میدان نفتی کرنج، یکی از میدان‌های قدیمی و فعال کشور، در محدوده شهرستان امیدیه واقع شده و در نزدیکی میادین نفتی پارسی و آغاجاری قرار دارد. فعالیت‌های استخراج و انتقال نفت در این منطقه همواره با چالش‌های زیست‌محیطی همراه بوده است، اما فقدان راهبردهای پیشگیرانه و مدیریت بحران، اثرات این چالش‌ها را تشدید کرده است.
در حال حاضر، پرسش اصلی اینجاست که آیا این حادثه موجب بازنگری در سیاست‌های نگهداری زیرساخت‌های نفتی خواهد شد یا خیر؟ و آیا نهادهای مسئول برای جلوگیری از بروز فجایع مشابه، به‌سرعت وارد عمل خواهند شد یا روند فعلی ادامه خواهد یافت؟
با گذشت چند روز از وقوع حادثه، هنوز هیچ بیانیه رسمی از سوی شرکت‌های بهره‌بردار یا نهادهای نظارتی درباره علت دقیق وقوع ترکیدگی، میزان دقیق آلودگی یا اقدامات اصلاحی منتشر نشده است. این سکوت، نه‌تنها بر نگرانی‌ها افزوده، بلکه اعتماد عمومی به مدیریت بحران‌های زیست‌محیطی را نیز خدشه‌دار کرده است.
در شرایطی که بحران‌های محیط زیستی به یکی از چالش‌های امنیتی و اجتماعی کشور بدل شده‌اند، چنین حوادثی بیش از گذشته نیازمند برخورد شفاف، پاسخگو و مسئولانه از سوی نهادهای ذی‌ربط است.
