به گزارش خبرورزشی، از تساوی بدون گل در منچستر، همه چیز آغاز شد؛ یک مسیر شکوهمند. اینزاگی مرحله اول را بر اساس دفاع ساخت و سپس، از بازی با بایرن به بعد، به قلب تیمش تکیه کرد.

۱۸ سپتامبر بود و سیمونه اینزاگی چنین گفت: «بازیکنانم غول‌وار ظاهر شدند.» این جمله پس از بازی‌ای بیان شد که حالا، با بازخوانی‌اش، می‌توان دریافت که همه چیز در دلش نهفته بود. تساوی بدون گل در ورزشگاه اتحاد، خانه منچسترسیتی؛ همان تیمی که ۱۵ ماه پیش، قهرمانی اروپا را از دستان لائوتارو و هم‌تیمی‌هایش ربوده بود.

آن شب، مربی و بازیکنان به نخستین یقین رسیدند: این مسیر قابل پیمودن است، این می‌تواند تورنمنت ما باشد؛ بعد از فتح دومین ستاره اسکودتو، حالا نوبت فتح اروپا است.

دفاعی نفوذناپذیر
آن تساوی نمادین بود، چون کلین‌شیت، ویژگی بارز مسیر اروپایی نراتزوری بود. همان بازیکنانی که در سری A به سختی نفس می‌کشیدند و از هر تیمی گل می‌خوردند، در اروپا به اوج می‌رسیدند. اینتر ترسناک، نفوذناپذیر، غیرقابل تسخیر. در هشت بازی مرحله گروهی، فقط یک گل دریافت کردند؛ بهترین خط دفاعی تورنمنت. و همان یک گل، تنها شکست‌شان را در لورکوزن رقم زد، گلی که اینتری‌ها آن را مشکوک می‌دانستند.

اینتر این لیگ قهرمانان را برنامه‌ریزی کرده بود و طرحش را تا پایان پیش برد. هدف باشگاه و مربی، حضور در بین ۸ تیم برتر بود – هدفی که با دو پیروزی مهم در ژانویه مقابل اسپارتاپراگ و موناکو تحقق یافت. با این حال، بیشترین بار کار قبل از آن برداشته شده بود: دو پیروزی پیاپی مقابل آرسنال و لایپزیگ در سن‌سیرو سرنوشت‌ساز بودند. برد مقابل توپچی‌ها، نمادی از قدرت، مقاومت و توانایی پیروزی در بازی‌های سخت بود.

بر پایه همین ساختار دفاعی، اینتر مسیر اروپایی‌اش را بنا کرد. به‌جز ۳۰ دقیقه پایانی بازی با لورکوزن، هیچ تیمی واقعاً نتوانست اینتر را از پا درآورد. و این باور، نیروی پیش‌برنده اینتر شد.

صعود گام‌به‌گام
شکست‌های زودهنگام میلان و اینتر، مانع از یک دربی در مرحله یک‌هشتم شدند. اینزاگی برابر فاینورد قرار گرفت – دیداری که به‌وضوح تحت سلطه نراتزوری بود و احساس برتری مطلق را برای هلندی‌ها به همراه داشت. در کنفرانس خبری ورزشگاه دِکویپ، اینزاگی با بازیگوشی عدد “۳” را با انگشتانش نشان داد – اشاره‌ای به رؤیای سه‌گانه (تریپله).

اینتر احساس قدرت می‌کرد و بی‌صبرانه منتظر اثباتش بود. در آلیانتس، لائوتارو و یارانش با هدف بازگشت به آنجا وارد میدان شدند – و موفق هم شدند. با عملکردی استثنایی و گلی از داویده فراتزی در لحظه‌ای که به نظر می‌رسید موج حملات آلمانی‌ها همه‌چیز را با خود ببرد. در بازی برگشت در سن‌سیرو، تساوی ۲-۲ و بازگشت از عقب‌ماندگی ۰-۱ کافی بود.

اینجا بود که اینتر چهره دوم خود را نمایان کرد. نه فقط دفاع، بلکه قلب و روح تیم. انگار اینتر نمی‌خواست از این تورنمنت کنار برود، نمی‌خواست از رؤیا دست بکشد.

دو بازی با بارسلونا داستانی جداگانه دارند – خودشان به‌اندازه یک سریال تلویزیونی می‌ارزند: تساوی ۳-۳ در نوکمپ، آن هم پس از یک هفته کابوس‌وار با سه شکست متوالی (مقابل بولونیا، میلان و رم)؛ سپس برد ۴-۳ در سن‌سیرو، که حالا در فهرست هیجان‌انگیزترین بازی‌های تاریخ فوتبال ایتالیا جای دارد.

اکنون فقط یک گام باقی مانده – تکمیل کاری که از ۱۸ سپتامبر آغاز شده بود. و به حرف‌های الساندرو باستونی گوش فرا دهید: «حالا ما در اروپا هم تیمی قابل‌اعتنا هستیم.» اینتر هر چه بگوید، انجام می‌دهد. هر چه بخواهد، به‌دست می‌آورد.