«حسین حبیبی» دبیر کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران، در این‌باره هشدار می‌دهد: تأمین اجتماعی با حق بیمه کارگران شکل گرفته، اما هیچ‌گاه به‌عنوان «حق‌الناس» به آن نگاه نشده است. او معتقد است که دولت‌ها به جای حمایت، این صندوق را به قلک اضطراری خود تبدیل کرده‌اند؛ هر وقت کم آورده‌اند، دست در جیب کارگران کرده و هر زمان که خزانه‌شان پر شده، پشت‌شان را به این سازمان کرده‌اند.
حبیبی می‌گوید: سازمان تأمین اجتماعی باید نهادی مستقل و غیردولتی باشد که به صورت سه‌جانبه بین کارگر، کارفرما و دولت اداره شود. اما در عمل، دولت‌ها از طریق ادغام این سازمان با وزارت رفاه و سپس در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، عملاً کارگران را از مدیریت آن حذف کرده‌اند. حالا در لایه‌های بعدی، قصد دارند سهام بانک رفاه را هم واگذار کنند و همه چیز را از کنترل کارگران خارج سازند.
وی تأکید می‌کند که در کنار این مداخلات، خدمات بیمه‌ای و درمانی نیز محدودتر شده است: «برخی داروهای اساسی دیگر تحت پوشش نیستند، کارگران با عدم واریز حق بیمه توسط کارفرما از خدمات درمانی محروم می‌شوند و در مواردی، بیمار معاینه را در مراکز ملکی انجام می‌دهد اما ناچار است جراحی را در بخش خصوصی انجام دهد.»
در حوزه بازنشستگی نیز مشکلات کم نیست. حبیبی می‌گوید: «در مشاغل سخت و زیان‌آور، کارگران به بهانه‌هایی مانند اصلاح عنوان شغلی یا عدم واریز بیمه از بازنشستگی محروم می‌شوند. همچنین، دولت در پی آن است که مبنای محاسبه مستمری بازنشستگان را از دو سال آخر خدمت به پنج سال آخر افزایش دهد که فشار بیشتری به معیشت بازنشستگان وارد خواهد کرد.»
او در پایان تأکید می‌کند که دخالت دولت در این صندوق، که بدهی آن به تأمین اجتماعی به بیش از ۹۰۰ هزار میلیارد تومان رسیده، باید متوقف شود. «تنها راه، بازگرداندن تأمین اجتماعی به دستان ذی‌نفعان و استقرار یک ساختار واقعی سه‌جانبه‌گرایانه ذیل شورای عالی تأمین اجتماعی است؛ جایی که دارایی‌های کارگران، از جمله بانک رفاه، به مالکیت واقعی‌شان بازگردد.»
