عصر ایران- اخیرا روزنامه تایمز با معرفی استراتژی 40-40-20 از رویکرد و تحول اساسی در دکترین جنگ زمینی ارتش بریتانیا خبر داده است.
با بهره گیری از آموزه های کلیدی میدان نبرد اوکراین، این دکترین جدید عملا ارتباط خود را با تجهیزات سنگین و کند قطع کرده و به سمت ساختار عملیاتی انعطاف پذیر با محوریت پهپادها حرکت می کند.
دکترین 40-40-20 نشان دهنده یک گسست بنیادین از تکیه قبلی ارتش بریتانیا به واحدهای زرهی سنگین و پیاده‌ن نظام مکانیزه است که در دوران جنگ سرد و پس از آن تعریف کننده وضعیت این ارتش بود.
در استراتژی های قدیمی تر، دارایی های متعارفی مانند تانک ها، خودروهای جنگی پیاده نظام(IFV) و توپخانه، ستون فقرات نیروهای زمینی بریتانیا را تشکیل می دادند؛ سیستم هایی که برای جنگ فرسایشی و درگیری های طولانی مدت طراحی شده بودند. اما جنگ اوکراین و ظهور سامانه های جدید موجب شده تا نقایص ساختار سنتی ارتیش بریتانیا بیشتر مشخص شود. بطور خلاصه این کاستی ها اکنون در ساختار راهبردی ارتش بریتانیا مشخص شده اند: آسیب پذیرتر، کندتر در سازگاری و مشکل‌ساز از لحاظ لجستیکی.
در مقابل، مدل جدید 40-40-20 ترکیب نیرو چابک تر و بقاپذیرتری را پیشنهاد می‌دهد:
20 درصد تجهیزات سنگین سنتی مانند تانک چلنجر 3 و سامانه های توپخانه خودکششی
40 درصد مهمات سرگردان یکبارمصرف و پهپادهای انتحاری برای حملات سریع و هدفمند
40 درصد پهپادهای با قابلیت استفاده مجدد و پیشرفته برای عملیات شناسایی، نظارت، کشف و حملات دقیق
همانطور که مشاهده می کنید؛ 80 درصد این دکترین را امکانات یا بهتر بگوئیم تسلیحات بدون نیاز به سرنشین و با قابلیت خودمختاری مدیریت می کنند که اولویت آن بقا، استقرار سریع و تسلط دیجیتال است.
با عقب بردن تجهیزات سنگین از خطوط مقدم و تکیه بیشتر بر سامانه های بدون سرنشین، ارتش بریتانیا به برتری تاکتیکی پهپادها در جنگ اوکراین اعتراف می کند. نیروهای اوکراینی و روسی نشان داده اند که ده ها کیلومتر نخست خطوط مقدم کاملاً تحت نظارت و کنترل پهپادها هستند، که اغلب زره‌پوش های سنتی را در معرض خطر و ناکارآمدی قرار می دهد.
با استفاده از سامانه های قابل استفاده مجدد مانند ام کی-9 ریپر و پهپادهای یکبارمصرف تهاجمی، بریتانیا قصد دارد به شکلی عمیق و پایدار ضربات خود را وارد کند و در عین حال ریسک موجود برای نیروهای انسانی را به حداقل برساند.
در مقایسه با دکترین سایر متحدان ناتو، این تغییر جسورانه است. در حالی که برخی کشورها با پهپادها و مهمات سرگردان آزمایش می کنند، تعداد کمی یک نسبت 80 درصدی بدون سرنشین در جنگ را جدی گرفته اند.
البته باید اشاره کنیم که ایالات متحده مسیرهای مشابهی از طریق برنامه های نسل بعدی فرماندهی و کنترل دنبال می کند، اما هنوز در کوتاه مدت بر سیستم های سنتی تاکید دارد.
فرانسه و آلمان نیز اولویت را به پلتفرم های متعارفی مانند تانک MGCS یا تیپ های مکانیزه سنگین می دهند که نشان دهنده تطبیق کندتر دکترین آن ها است.
از منظر نظامی، این دکترین به افزایش توانایی ضربه زنی پراکنده و موثر در میدان نبرد کمک کرده و در عین حال ردپای لجستیکی را کاهش می دهد.
برای صنایع دفاعی نیز پیام کاملا روشن است. تقاضا برای زره پوش‌های سنگین و سیستم های میدان نبرد سنتی کاهش می یابد یا حداقل محدودتر و انتخابی تر می شوند و بیشتر برای عملیات های پشتیبانی و شکستن خطوط استفاده خواهد شد.
در همین حال، شرکت های دفاعی بریتانیا، به ویژه شرکت های کوچک و متوسط که در زمینه هوش مصنوعی، ناوبری خودمختار، ادغام حسگرها و ساخت پهپاد تخصص دارند، فرصت های گسترده تری خواهند داشت.
این تغییر همچنین به مفهوم تغییر در آموزش، شبیه سازی، لجستیک و توسعه دکترین است. ممکن است تشکیلات جدیدی شکل بگیرند که اپراتورهای پهپاد، تحلیل گران سیستم های هوش مصنوعی و واحدهای جنگ الکترونیک را در سطح گردان یا حتی دسته ادغام کنند. ساختارهای فرماندهی برای جذب داده های صدها پلتفرم بدون سرنشین تکامل می یابند که نیازمند بازنگری در سیستم‌های ارتباطی و تصمیم گیری سریع در میدان نبرد است.
