به گزارش ایرنا به نقل از پایگاه اطلاع رسانی اسرا، این مرجع تقلید در جلسه هفتگی درس اخلاق در مسجد اعظم قم، در ادامه‌ سلسله مباحث نهج‌البلاغه، به تفسیر حکمت ۱۶۵ از کلمه های نورانی علی(ع) پرداخت و افزود: این سخنان به‌منزله‌ قانون اساسی حاکم بر همه‌ی مناسبات فردی، اجتماعی و سیاسی است.

وی با ذکر این نکته که هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید مامورم و معذور، یا چون کارمندم، هرچه مافوقم گفت انجام می‌دهم آن را مغالطه‌ای آشکار توصیف کرد و گفت: هیچ حکمی، چه درباره ذات انسان، چه درباره اموالش، نباید خلاف شرع باشد، (و این) اصلی است که بر همه اصول و قوانین موضوعه حاکم است.

آیت الله جوادی آملی همچنین تاکید کرد: اگر یک ملت، قبیله یا فردی تعهدی بست، امضایی کرد، اگر می‌خواهی ببینی این آقا کجاست، این پای امضایش است.

وی پایبندی به عهد و پیمان را نشانه یک جامعه مومن دانست و یادآور شد: اگر کسی امضایی کرد، پای آن بایستد، این دین می‌ماند، این دین جهانی می‌شود.

این مرجع تقلید تصریح کرد: اگر کشوری تعهد کرده است، باید پای تعهدش بماند، معنا ندارد کسی بیاید و نامه را پاره کند، این منش یک انسان متمدن نیست، خداوند حتی درباره مشرکان نیز به ما دستور داده که تا زمانی که آن‌ها به تعهد خود پایبندند، شما نیز وفادار باشید، این است انسان مومن و متمدن، اینها حرف های جهانی دین است.

وی بیان کرد: مرد مومن باید پای امضایش بایستد، این، فقه اکبر با زبان فقه اصغر است، حضرت علی می‌فرماید، ننگ انسان در آن نیست که فعلا از حقش صرف نظر کند، بلکه ننگ در آن است که به مال مردم یا بیت المال دست درازی کند.

آیت‌الله جوادی آملی در بخش دیگری از سخنان خود، با اشاره به وضعیت اخلاقی جامعه، بیان داشت: شگفتا از کسی که دنبال گمشده‌اش می‌گردد، در حالی‌که خودش را گم کرده است، تعجب می‌کنم که مردم برای پیدا کردن یک دستمال یا کتاب، اعلامیه می‌دهند، ولی در مورد خودشان بی‌تفاوت هستند.

وی گفت: امروز بسیاری از جوانان عزیز ما، فرزندان ما که خدا به حق پیامبر و اولاد پیامبر به آنان فرصت، امکانات، مال، زندگی و همسر عطا فرماید تا شاداب زندگی کنند، با این حال اگر به نماز، به‌ویژه نماز شب، بی‌توجه باشند، این یعنی خودشان را گم کرده‌اند.

وی ادامه داد: جامعه‌ای که خود را گم کند، از مسیر رشد و تمدن بازمی‌ماند.

آیت الله جوادی آملی بیان کرد: مطابق فرمایش امام علی (ع)، خودپسندی مانع رشد است، اگر کسی دچار خود پسندی شد، از رشد علمی، اخلاقی و ایمانی باز می‌ماند، انسان هر چه فهمیده‌تر باشد، متواضع‌تر است اگر خود را گم نکند، می‌تواند آسمان و زمین را تسخیر کند، اما طبع گدایانه انسان، او را از این جلال محروم کرده است.