در مقطع کنونی ما از سویی شاهد حل اختلافات داخلی دولت آمریکا هستیم و بین نیروهای طرفدار رژیم صهیونیستی که کلا مخالف گفت‌و‌گوهای فعلی و هرگونه توافق احتمالی تهران و واشنگتن هستند و طرفی که قائل به مذاکره و توافق است، اختلافی جدی دیده می‌شود.
صحبت‌های آقای ترامپ درباره مذاکره، گروه اول را به هم می‌ریزد. این دو‌دستگی طبیعتا به دوگانگی در رفتار این افراد انجامیده است چنان‌که می‌بینید آمریکایی‌ها از یک طرف سر میز یک گفتوگو و مذاکره می‌نشینند و آن را «سازنده و مفید» می‌خوانند ولی وسط ماجرا و در گرما‌گرم مذاکره به تحریم‌های ایران اضافه و بحث از تهدید به حمله می‌شود که این با فضای مذاکره سازگار نیست، زیرا مذاکره یک فضای آرام و منطقی می‌طلبد.
گرچه ممکن است این هم شگردی تبلیغاتی باشد که از ایران امتیاز بیشتری بگیرند و درواقع، توافق را به مخالفان گفتوگو گران‌تر بفروشند.البته تهدید آمریکا مبنی بر به صفر رساندن جریان نفت نوعی اقرار به شکست است، زیرا با وجود پیچیده‌ترین تحریم‌های قبلی، ایران همچنان خوب نفت می‌فروشد و همین هم باعث تکرار این تهدیدها توسط ترامپ می‌شود، چراکه طبیعتا موضع ایران را تقویت می‌کند.
جریان تحریم‌گرا و مقابله‌جو مدعی است که چون ایرانی‌ها مذاکره‌کنندگان بسیار ماهری هستند و توانسته‌اند تیم قبلی آمریکا در برجام را فریب دهند، الان هم دوباره امکان فریب هست و مذاکره بی‌معناست و بر همین اساس تداوم تحریم و امکان تهدید حمله را توجیه می‌کنند. این در حالی است که مرور تاریخ نشان می‌دهد ایران جز بر اساس موازین بین‌المللی و با انگیزه حقوق حقه ملت خودمسیردیگری رادرمذاکرات نپیموده ونتیجه ده‌هاگزارش آژانس بین‌المللی اتمی و خود سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا موید صداقت ایران در عدم‌انحراف برنامه هسته‌ای به سوی اهداف نظامی بوده است.
در نهایت باید توجه داشت به رغم آن اظهارات رسمی و غیررسمی متناقض آمریکایی‌ها تعویق در هر مذاکره‌‌ای ممکن است. درواقع از بدو امر زمان‌بندی خاصی برای مذاکرات (مثلا اینکه هر شنبه باید مذاکره شود) به عنوان یک رویه ثابت وجود نداشته است و بنابراین نباید روی این تعویق چندان تمرکز کرد. در مذاکرات فنی و پیچیده با توجه به طرح موضوعات مختلف پشت میز و نیاز به کار کارشناسی این پس و پیش شدن تاریخ گفت‌و‌گو‌ها در دیپلماسی امری متداول است.
مذاکرات فعلی همچنان که برای ایران فرصتی است برای برداشتن تحریم‌ها، برای آمریکایی‌ها هم فرصتی است برای حل مسائل مختلف منطقه و حتی مشکلات جهانی‌شان؛ اما باید توجه داشت که در هر صورت در یک مذاکره نمی‌شود درباره همه چیز صحبت کرد و باید به هر حال مسائل به صورت مرحله‌ای و به شکل اصولی حل شود.
مذاکره درباره همه چیز درواقع مذاکره نکردن است. آمریکا باید به شکلی منسجم قدر این فرصت را بداند و متوجه باشد در اراده ایران با بازی‌های رسانه‌ای و تشتت در مواضع خللی ایجاد نخواهد شد.
منبع: روزنامه جام جم
