این مطلب از منبع https://newatlas.com/biology/birds-friend-behavior/ برای خوانندگان عزیز الف ترجمه شده است.
ما معمولاً با توجه به قلمرو انحصاری‌مان دوستی رامنحصرا با رفتار انسان مرتبط می‌دانیم. و این فرض منصفانه‌ای به نظر می‌رسد، زیرا اغلب، حیواناتی را می‌بینیم که روابط و همکاری بیشتر از خویشاوندان خونی خود ندارند.
تنها رابطه پیچیده "دوستانه" که در مهره‌داران دیده می‌شود، به عنوان پرورش مشارکتی شناخته می‌شود، که در آن دو نفر در بزرگ کردن جوجه‌ها کمک می‌کنند. با این حال، برای سارهای آفریقایی، پیوندهایی که آنها تشکیل می‌دهند فراتر از وظایف والدینی صرف است.
ما می‌دانیم که حیوانات با خویشاوندان خونی مستقیم خود روابط یاری‌رسان برقرار می‌کنند. با این حال، وجود دوستی‌های طولانی‌مدت بین حیوانات غیرخویشاوند مدت‌هاست که مورد بحث بوده است. اثبات چنین رفتارهای اجتماعی بدون حجم زیادی از داده‌ها فوق‌العاده دشوار است.
اکنون، یک مطالعه جدید با استفاده از داده‌های میدانی ۲۰ ساله که در مجله Nature منتشر شده است، کشف کرده است که سار آفریقایی (Lamprotornis superbus) گروه‌هایی با خویشاوندی مختلط با ۷ تا ۶۰ عضو تشکیل می‌دهد و مشابه ما انسان‌ها زندگی می‌کند.
پروفسور داستین روبنشتاین از دانشگاه کلمبیا توضیح می‌دهد: «جوامع سارها فقط خانواده‌های ساده نیستند، بلکه بسیار پیچیده‌ترند و شامل ترکیبی از افراد مرتبط و غیرمرتبط هستند که با هم زندگی می‌کنند.»
سارهای آفریقایی والا (African superb starlings) متعلق به خانواده سارها هستند که بیش از ۱۵ سال عمر می‌کنند و تا ۱۹ سانتی‌متر رشد می‌کنند. این مطالعه، سارهای مرکز کنیا را که دو بار در سال، در فصول بارانی، تولید مثل می‌کنند، مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. پس از بررسی بیش از ۴۰ فصل تولید مثل متوالی، محققان توانستند رابطه بین پرورش‌دهندگان و کمک‌کنندگان را رمزگشایی کنند.
آنها دریافتند که هر جفت سار بالغ توسط حداکثر ۱۶ پرنده غیر مولد، یعنی کمک کننده، یاری می‌شوند. این کمک حتی شامل جستجوی غذا برای جوجه‌ها و دفاع از لانه در برابر شکارچیان نیز می‌شد. در عوض، این امر به تقویت گروه و افزایش اندازه گروه کمک می‌کرد. مشاهده شد که میزان بقای سارهای بالغ در گروه‌های بزرگتر، بیشتر از گروه‌های کوچکتر است.
جدا از مزایای تقویت گروه، این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که عمل متقابل درون گروهی ممکن است جوامع وابسته به همکاری و هم‌یاری پیچیده را گسترش دهد.
با این حال، این بدان معنا نیست که کمک‌کنندگان نسبت به خویشاوندان خونی و غیرخونی بی‌طرف هستند. کمک‌کنندگان سارها هنوز خویشاوندان را ترجیح می‌دادند، اما به طور فعال و مداوم به افراد غیرخویشاوند نیز کمک می‌کردند. محققان فرض می‌کنند که تبعیض خویشاوندی ممکن است نتیجه کارهای گذشته در بین سارها باشد که در ابتدا خویشاوندان نزدیک را ترجیح می‌دادند.
مقاله مهم رابرت تریورز در سال ۱۹۷۱ در مورد نوع‌دوستی متقابل در قلمرو حیوانات - نظریه‌ای که در زیست‌شناسی تکاملی بسیار مورد مطالعه قرار گرفته است - مشخص کرد که این نوع رفتارهای مشارکتی در بین حیوانات احتمالاً گسترده است، زیرا افراد انرژی کوتاه‌مدت خود را در دیگری سرمایه‌گذاری می‌کنند، با این اعتماد که در آینده سودی از آن به دست خواهد آمد. از آن زمان، دانشمندان مشتاق بوده‌اند که این موضوع را فراتر از فرضیه اثبات کنند. اما ما هنوز چیز زیادی در مورد آنچه محرک آن است نمی‌دانیم - به جز اینکه بسیاری از ساختارهای اجتماعی حیوانات پیچیده‌تر از آن چیزی هستند که تحقیقات اولیه نشان داده‌اند.
روبنشتاین گفت: «بسیاری از این پرندگان اساساً در طول زمان در حال ایجاد دوستی هستند. من فکر می‌کنم این نوع رفتار کمک متقابل، احتمالاً در بسیاری از جوامع حیوانی در جریان است و انسان‌ها آنها را به اندازه کافی مطالعه نکرده‌اند تا بتوانند آن را تشخیص دهند.»
این مطالعه در مجله نیچر منتشر شده است.
