نخستین کاوش‌های باستان‌شناختی در تپه چشمه‌علی به سال ۱۲۹۰ شمسی توسط ژاک دمورگان فرانسوی، سرپرست حفاران فرانسوی، انجام شد.
به گزارش همشهری آنلاین، کاوش های او به نخستین نمونه از فعالیت‌های باستان‌شناختی فلات مرکزی ایران برمی گشت. اما کاوش‌ها توسط او رها شد و حفاران غیرمجاز به کار خویش مشغول بودند. تپه چشمه‌علی مجدداً در سال ۱۳۰۳ توسط دایت، کاردار سفارت فرانسه در تهران، حفاری شد، ولی از نتایج کاوش های او اطلاعی در دست نیست.
کوروش لی، ری پژوه، درباره کاوش های این تپه قدیمی می گوید: «پس از دایت، این بار اریک اشمیت امریکایی در ادامه کاوش هایش در تپه چشمه‌علی برای کشف منشأ فرهنگ آن منطقه، بیش از ۶۰۰ متر مربع از محوطه چشمه‌علی را سه فصل متوالی بین سالهای ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۵ شمسی حفاری کرد که نتیجه آن، کشف سه دوره مهم فرهنگی شامل لایه‌ها و آثار دوره‌های‌اسلامی، اشکانی و پیش از تاریخ بود. محدوده کاوش او حدود ۹۰۰ مترمربع از تپه چشمه‌علی بود که لایه‌های پیش از تاریخی، لایه‌های اشکانی و گورستان اسلامی در تپه را با هدف مطالعۀ فرهنگ مس‌سنگی کاوید.
هزاران قطعه از اشیایی که اشمیت در چشمه‌علی یافته بود، امروزه در موزه‌ها و دانشگاه های امریکا و بخش کوچکی از آنها نیز در موزه ایران باستان نگهداری می‌شود. همچنین علاوه بر تپه ۷هزار ساله چشمه‌علی در مکان های تاریخی دیگر ری چون قلعه گبری، استقرارگاه سلجوقی نزدیک مزار بی‌بی زبیده، تپه ارگ، نقاره‌خانه و حتی خارج از ری چالترخان را نیز کاوش کرد. اما بر خلاف موفق بودن کاوش‌های قبلی وی، به علت وقوع جنگ جهانی دوم و مرگ ناگهانی اشمیت در سال ۱۳۴۳، مطالعاتش ناقص ماند و چون رموز شماره‌گذاری آثار مکشوفه را فقط خود او می‌دانست، تاکنون کسی موفق به مطالعه آنها نشده و تنها چند گزارش خبری در این باره از وی باقی‌مانده است.»
