خبرگزاری مهر، گروه استانها - عباس تقی‌زاده میستانی*: ۲۷ اردیبهشت، روز ارتباطات و روابط عمومی فرصتی است برای یادآوری نقش بی‌بدیل روابط عمومی‌ها در سازمان‌ها، نهادها و شرکت‌ها. اما آیا این روز، تنها یک مناسبت تقویمی است، یا فرصتی برای شنیدن درد دل‌های کسانی که بی‌وقفه در پشت صحنه تلاش می‌کنند؟
روابط عمومی‌ها، پل ارتباطی میان سازمان و جامعه‌اند؛ صدای یک مجموعه، تصویر یک برند، و حلقه اتصال میان مدیران، کارکنان و مخاطبان. اما در بسیاری از مواقع، این نقش حیاتی در سایه قرار می‌گیرد؛ دیده نمی‌شود، جدی گرفته نمی‌شود، و گاه حتی به عنوان یک کار جانبی تلقی می‌شود.
مشکل اصلی روابط عمومی‌ها فقط حجم بالای کار یا فشارهای رسانه‌ای نیست؛ بلکه عدم باور برخی مدیران به تأثیرگذاری روابط عمومی است.
در جلسه‌ای که همه روابط عمومی‌های ادارات شهرستان حضور داشتند، از یکی از حاضرین پرسیده شد:
"شما روابط عمومی کدام اداره هستید؟ "
او با لحنی عجیب پاسخ داد:
"من روابط عمومی نیستم، مدیرم دید جلسه روابط عمومی‌هاست، منو فرستاد! "
این تنها یک نمونه از بی‌توجهی به جایگاه روابط عمومی‌ها است. هنوز هم در بسیاری از جلسات، مدیران، مسئول روابط عمومی را با خود نمی‌برند، گویی که نیازی به این بخش در جلسات نیست.
یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌های روابط عمومی این است که در برخی ادارات، هر کسی که کاری نمی‌تواند انجام دهد، یا مهارتی ندارد، به روابط عمومی فرستاده می‌شود! گویی روابط عمومی، محلی برای نیروهای مازاد است، نه جایی برای افراد خلاق، توانمند و حرفه‌ای.
در حالی که روابط عمومی باید هنر ارتباط، مهارت رسانه‌ای، خلاقیت در تبلیغات و قدرت تعامل داشته باشد، اما در برخی سازمان‌ها، این بخش به محل استقرار نیروهای کم‌مهارت تبدیل شده است.
با وجود وظایف گسترده و تأثیرگذاری عمیق روابط عمومی، هنوز هم برخی مدیران، این بخش را فقط در حد عکاسی و خبرنویسی می‌بینند.
این نگاه سطحی، باعث شده است که روابط عمومی‌ها از جایگاه واقعی خود دور شوند و نتوانند نقش استراتژیک خود را در سازمان ایفا کنند.
برای یک سخنرانی ساده، روابط عمومی مدت‌ها قبل از شروع برنامه درگیر هماهنگی‌های مختلف است:
دعوت از سخنرانان و مهمانان
اسکان و تشریفات و استقبال
هماهنگی سالن، مجری، قاری، صوت، تصویربردار
در حین برگزاری برنامه، روابط عمومی باید مراقب همه چیز باشد:
عکاس و فیلم‌بردار
بلندگو و صوت
پذیرایی و نظم سالن
و بعد از برنامه، وقتی همه مهمانان و مدیران به خانه رفته‌اند و در حال استراحت هستند، روابط عمومی هنوز درگیر است:
انتخاب عکس‌ها
تنظیم متن خبر
انتشار خبر تا نیمه‌شب
اما در نگاه برخی مدیران و همکاران، همه این تلاش‌ها خلاصه می‌شود در:
"چکار کردی؟ چهارتا عکس گرفتی دیگه! "
شاید مدیرانی که به روابط عمومی اعتقاد ندارند، نمی‌دانند که اگر می‌خواهند رشد و ارتقا پیدا کنند، باید روابط عمومی قوی داشته باشند.
یک روابط عمومی حرفه‌ای می‌تواند تصویر مدیر را در رسانه‌ها برجسته کند، جایگاه سازمان را ارتقا دهد و حتی زمینه‌ساز مسئولیت‌های بالاتر برای مدیر شود.
پس نادیده گرفتن روابط عمومی، ضربه‌ای است که مدیران به خودشان می‌زنند.
۲۷ اردیبهشت، روز ارتباطات و روابط عمومی تنها یک روز در تقویم نیست؛ بلکه فرصتی است برای شنیدن صدای کسانی که همیشه صدای سازمان‌ها را به گوش جامعه می‌رسانند، اما کمتر کسی صدای آن‌ها را می‌شنود.
بیایید این روز را نه فقط به عنوان یک مناسبت، بلکه به عنوان آغازی برای تغییر نگاه به روابط عمومی‌ها ببینیم.
*روابط‌عمومی دانشگاه میبد
